𝙳𝚒́𝚊 24. 𝙰𝚙𝚘𝚍𝚘𝚜 𝚌𝚊𝚛𝚒𝚗̃𝚘𝚜𝚘𝚜

197 18 3
                                    

Algo que te haga pensar en mí.
Algo que sientas por mí...

.

.

✫

Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.


.

La tarde la estaban pasando normal. Ambos en la cama sentados contra la pared y leyendo revistas o estando con el celular. En sus dos años y medio de relación habían agarrado gusto por los momentos triviales y relajados. Sólo con tener la presencia del otro ya era tan cómodo y agradable como una cita. Tenían una buena relación, la llevaban con calma y manteniéndose al mismo ritmo.

Entonces, Hinata de repente;

—Hey, bebé~ —lo dijo al aire, y Kageyama se atragantó con su propia saliva antes de ponerse todo rojo—. Cariño, cielo, mi vida, amor, amorcito~ —siguió sin tregua ni piedad. ¿Qué carajos estaba diciendo tan de la nada? ¿Por qué tenía esa cara de determinación y seriedad? ¿Cómo es que no le daba vergüenza hablar así?

—¡Y-ya cállate! —No pudo más y le lanzó la revista que estaba leyendo, pero el enano sin vergüenza la esquivó y se mantuvo firme y decidido—. ¡¿Y cómo que "amorcito"?! ¡No me trates como si fuera pequeño! —Ah, porque ante todo estaba el orgullo, ninguna mandarina de metro sesenta y moneda tendría el atrevimiento de rebajarlo a un diminutivo.

—Es algo cariñoso, tonto. Además, sí eres más pequeño que yo, todavía tienes diecisiete, eres ilegal —respondió tomando la almohada para comenzar a abrazarla. Había algo en las entonaciones y expresiones tranquilas de Hinata que le hacía sentir fuera de lugar. Pocas veces lucía tan sereno y concentrado.

En definitiva, no era un buen presagio.

Es decir... ¿qué se supone que significa que tu novio de repente diga... "es hora de ser más cariñosos"? Cuando lo pomposo y acaramelado era lo más lejano que había de su relación. Tobio no era sensible ni cursi y ni siquiera podía entender de qué iban esas cosas. Gustar de Hinata nunca fue sinónimo de profesar su amor a los cuatro vientos y demostrar día a día la solidez de su lazo.

—Quiero un apodo, no lo sé, algo. —Mientras lo decía parecía que rebuscaba en su cabeza. Una parte ausente o demasiado concentrada, seguía siendo igual de atípico y espeluznante—. Algo... lindo. Algo que demuestre el amor que sientes por mí, ¿no lo crees, amorcito? —denotó una inocencia falsa con ese estúpido diminutivo del final.

—Ya para con eso. —Tenía el ligero impulso de meterse bajo las sábanas y ocultar todo rastro de rubor que pudiera colorearse en su rostro, pero prefería usar sus impulsos para rematarle una almohada en la cara a su novio y que así se callara de una vez.

¿Cómo podía ser que Hinata no sintiera vergüenza? Si en su primer año hasta le daba pena tomarle de la mano (no es como si a él no, pero iban a un ritmo parecido). Todos sus avances habían sido a un ritmo similar, porque ambos lo sentían, ambos acumulaban las ganas hasta que ya no podían y entonces ocurría un abrazo, unas manos entrelazadas o un primer beso o...

Dostali jste se na konec publikovaných kapitol.

⏰ Poslední aktualizace: Nov 21, 2023 ⏰

Přidej si tento příběh do své knihovny, abys byl/a informován/a o nových kapitolách!

𝗣𝗲𝗿𝗺𝗮𝗻𝗲𝗻𝗰𝗶𝗮 | 𝙁𝙡𝙪𝙛𝙛𝘁𝗼𝗯𝗲𝗿 2021 [𝐊𝐚𝐠𝐞𝐇𝐢𝐧𝐚]Kde žijí příběhy. Začni objevovat