Resident Evil One Shots

𝓒𝓪𝓻𝓵𝓸𝓼 𝓞𝓵𝓲𝓿𝓮𝓲𝓻𝓪

𝔗𝔯𝔬𝔲𝔟𝔩𝔢 𝔐𝔞𝔨𝔢𝔯

Delta ekibiyle beraber Racoon şehrindeki sivilleri tahliye görevi için verilen talimatlar doğrultusunda, helikopterden aşağıya inip şehre ayak bastığımız burada neler olup bittiğini anlamış değildin. Operasyon büyük bir salgın olduğu ve sivillerin kurtarılmasına öncelik verildiğiydi.

Hızla silahını doldurup verilen talimatlar doğrultusunda ekibinle birlikte kurtulan insanları metro hattına doğruna götürüyordun. Ortaya çıkan zombilerin saldırısı ile birlikte ekibinden birkaç kişi ve sivillerden oluşan bir grup insanı kaybetmiştin. Zombileri oyalayacağını söyleyip kalabalığa bir el bombası attığında, diğerlerine gitme talimatı vermiştin.

Büyük bir fedakarlıktı belki ama kurtulanları düşündün. Hayata tutunacak pek bir durumun yoktu. Zombilere ateş etmeye devam ediyordun. Merminin biteceğinin farkındaydın ve arkadaşlarının kurtulduğundan da artık emindin.

Burada bu şekilde öleceğini hiç düşünmemiştin. Bir fedakarlık yaparak, kendini hiçe sayıp birkaç insanın ve ekibindeki adamların kurtulduğunu bilerek ölecek olmak... Yaptığın hataların bir telafisi gibi gelmişti o an.

"Y/N!"

Bir bağırma sesi. Bu sesi çok net biliyordun. Sana neredeyse geldiği günden beri asılan ve şakalar yapan komik Latin Amerikan erkeği... Carlos Oliveira.

İçinde bir yerlerde bu operasyonda senin ekibinde olmak için Mikhail Victor'a ne kadar dil döktüğünü biliyordun. Ekibinle birlikte helikoptere binerken sana gelip dikkatli olmanı söylerken ki ciddiyetini fark ettiğinde içinde bir şeylerin koptuğunu da biliyordun. Onu görünce yanılmıştın. Hayata tutunacak bir nedenin vardı.

"Carlos!"

Zombileri indirip yanına geldiğinde peşinden gelen kadına kaşlarını çatarak bakmayı ihmal etmemiştin. Kimdi bu kadın? Fazlasıyla güzeldi, çekici ve iyi bir silah kullanıcısı olduğu belliydi.

"Tanrım, ekiptekiler seni geride kaldığını söylediğinde, kendimi kaybolmuş gibi hissettim."

Etrafı temizleyip daha güvenli bir alana geçtiğinizde kolları bedenini hızla sarmıştı.

"Başıma fazlasıyla bela olmaya devam edeceksin değil mi?"

"Bir saniye bile ayrılmayacağım Bayan Y/L/N!"

Gülerek geri çekildiğinde arkadaki kadına bakıp gülümsedin. Ona elini uzatıp kendini tanıtmıştın. O da karşılıklı olarak kendini tanıttı.

"Jill Valentine, tanıştığıma sevindim Y/N. Carlos seni bulana kadar fazlasıyla diken üzerindeydi. Ona katlanmak senin için fazlasıyla zor olmalı."

Sen, Jill'in söylemiyle birlikte hemen yanında duran Carlos'a gülümsedin. O ise istemsizce ciddi durmaya çalışıyordu, ki bunu becerebildiğini düşünüyordu.

"Bu cehennemden kurtulduğumuzda, onunla konuşmamız gerekenler olduğunu biliyorum sadece!"

...

Nicholai'nin ihaneti Jill ile seni bir yerlere sürüklemiş, Carlos'tan ayırmıştı. Onun iyi olmasını temenni etmekten başka bir düşüncen yoktu. Jill ile birlikte Nemesis'i alt etmek için silahı ateşlediğinizde yaratığın içinde kocaman bir delik açmıştınız ve artık yaşamamasını umuyordunuz. Derin bir nefes aldın, daha fazla dayanacak gücüm kalmamıştı. Silahı bırakır bırakmaz yere oturduğunda Jill endişeyle yanında gelmişti.

"Buradan çıkmalıyız Y/N!"

"Tüm bunlar çok fazla Jill... Buna nasıl dayanıyorsun?"

"Carlos'a söyleyeceğin bir şey olduğunu unutma! Kurtulacağız, hadi!"

Her şeyin sona ereceğini düşünmeye başladığında Jill'in yardımıyla ayağa kalktın. Carlos sizi bekliyordu ve artık kurtulduğunuza emindiniz. Piste baktığında, size ihanet eden Nicholai'yi yerde gördüğünde Carlos'a baktın. Onu gördüğüne hiç bu kadar sevinmemiştin.

"O öldü mü?"

"Hayır, sadece baygın! Buradan gitmeliyiz, bir füze atılacağını öğrendim."

Carlos kokpite yerleştiğinde Jill'in binmesine öncelik vermiştin. Sen ise bindiğin sırada duyduğun silah sesiyle arkana baktın. Nicholai silahını doğrultmuş, sinsice gülümsüyordu.

Karnındaki acıyla elini oraya götürdün ve elindeki kana baktın.

"Carlos..."

Jill sana koşup hızla oturttuğunda havalanmaya devam ediyordunuz. Atılan bombanın şiddetiyle sarsıldığınızda gözlerini daha fazla açık tutamamıştın.

...

"Bana söz verdin! Söyleyeceklerini duymak istiyorum Y/N!"

Uzaktan gelen ama gittikçe yakınlaşan o sese tutunmaya çalışırken gözlerini açtın. Hastanede olduğunu belli eden koku burnuna dolduğunda yanında ağlayan Carlos'a baktın.

"Hey!"

"Y/N!"

"Sen tam bir baş belasısın Carlos...  Benim için ağladığını görmek, üzücü."

Carlos elini sıkıca kavradı ve üzerine bir öpücük kondurdu.

"Senin için her şeyi yapmaya hazırım bebeğim. Yalnızca yanımda kal yeter."

"Ahhh! Senden çok çekeceğim var desene..."

İç çekip gülümsediğinde Carlos'un yüzünde beliren gıcık gülümsemesine eşlik etmiştin. Bu an hayatının ufak bir dönüm noktasıydı.