Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
𝔐𝔢𝔪𝔬𝔯𝔶
Carlos ile tanıştığın anı hatırladın. Kafan hala boş bir belleğe sahipti ve yalnızca onun olduğu anılarla doluydu. Kim olduğunu bilmiyordun. Neden Umbrella şirketinin bir deneyi olduğundan haberin yoktu. Yalnızca biliyordun ki o senin kurtarıcındı.
Onunla tanışmak, rüyadan uyanmak gibiydi. Umbrella'nın deney laboratuvarında sıvı içerisinde camı yumruklarken, karşındaki adamın dikkatini çekmeye çalışıyordun. Buraya nasıl gelmiştin, neler olmuştu? Hiçbir bilgin yoktu.
"Lütfen! Lütfen beni kurtar!"
Ağzındaki cihazın sıvı içerisinde nefes almanı zorlaştırdığında, yumruklarını daha da sıklaştırdın. Sonunda onunla göz göze geldiğinde, boğuk sesini duyuyordun.
"Burada birisi var! Camı kırmak için ateş etmek çok riskli. Jill yardım et!"
Nefesinin tükendiği bir anda, kendini sürüklenirken bulmuştun. En sonunda ise birinin kolları arasındaydın. Öksürüklerin peşinden derin bir nefes aldığında, çıplak bedeninin örtüldüğünü anımsıyordun. Gözlerini açtığında karşılaştığın adama baktın. Kıvırcık saçları yüzünü çevrelerken, yüzünde belirgin bir korku mevcuttu.
"Kimsin sen?"
"Bi-bilmiyorum!"
Etrafı tarayan gözlerin elinde bir önlükle yanına gelen kadını fark ettiğinde üstündeki askeri cekete baktın.
"Carlos ortalığı kontrol etsen iyi olur."
Başıyla kadını onaylayıp ayaklanmasıyla birlikte gözlerin onu takip etmeye başlamıştı, ta ki kadının sesini tekrar duyana kadar.
"Ben Jill Valentine. Öncelikle bunu giydirelim. Sonra üzerine bir şeyler bulabiliriz."
"Teşekkür ederim Jill."
Beyaz önlüğü giyip önünü bağladığında gözlerin çıplak ayaklarıma bakıp duruyordu. Kim olduğunu anımsayamıyordun. Buraya nasıl gelmiş, o tüpün içine nasıl konulmuştun.
"Ben- ben hiçbir şey hatırlamıyorum."
"Sadece ismimi biliyoruz." Tüpün üzerindeki ismini gösterdi. Ellerin yavaşça harfler üzerinde dolandı. Proje Y/N.
Seni kurtarmaları ve Umbrella'nın tehlikeli yaratıklarla dolu laboratuvarını terk edeli bir ay olmuştu. Hâlâ kimliğine dair bir şey hatırlamıyordun. O günden sonra Carlos ile yakınlığın fazlasıyla artmıştı. Sonuçta anılarının bulunduğu bu bir ay içerisinde o senin kurtarıcındı. Normal bir hayat yaşamaya başlamıştın. Sıradan bir iş, sıradan bir ev ve güzel dostluklar... Jill ile zamanla çok iyi arkadaş olmuştun ve onun diğer arkadaşıyla tanışmıştın. Chris Redfield, fazlasıyla sert birisiydi. Tam bir görev adamıydı ve onu görmüş olman çok nadirdi. Düşüncelerine ara verip Jill'in hediye ettiği yemek kitabındaki tarifi okumaya devam ederken, arkanda duyduğun ses ile irkildin.
Kapının pervazında sana gülümseyerek bakan Latin Amerikan erkeğini gördüğünde sakince nefes verdin.
"Beni çok korkuttun! Her an bir şeyler olacak ve bu rüya dolu hayattan kendimi bir anda o tüpün içerisinde bulacağım diye çok korkuyorum."
Carlos geceleri uyuyamadığını anladığından beri yanında kalmaya başlamıştı. Gece yarısı çığlıklarla kalkıyor, saatlerce ağlıyordun. Kim olduğunu bilmemek sana zamanla acı vermeye başlamıştı.
"Bunun asla olmayacağını biliyorsun Y/N..."
"Nasıl hissettiğimden haberin yok senin Carlos! Kimim ben? Nereden geldim? Annem ve babam kim? Kardeşim veya dostlarım kimdi? Herkes bunu soruyor, cevap veremiyorum."
"Ben senin için yeterli değil miyim? Jill, Chris hatta kardeşi Claire..."
"Konu bu değil Carlos!"
"Çok denedim bebeğim, senin hakkında ismin geçen her dosyayı okudum ama Racoon şehrindeki patlama her şeyi silip götürdü. Sana geçmişini veremem Y/N ama geleceğin olmaya hazırım!"
Onun senin için ne kadar çabaladığının farkındasın. Seni neşelendirmek için çabalayışını gördüğünde, sana destek olmak için her daim yanında olduğunda bunu çok net anlamıştın.
"Ben özür dilerim!"
"Dileme... Bunları bilmeni bende çok istiyorum ama elimden bir şey gelmiyor. Daha iyi olmanı istiyorum."
"Seninle her zaman daha iyiyim Carlos!"
Carlos gülümseyerek yanına gelip sana sarıldığında onun kolları arasında rahatlar bir şekilde kendini bulmuştun.
"Bence bizim ilişkimize bir ad vermemizin zamanı geldi. Sonuçta Jill sana beni sorduğunda bir cevap verebilmelisin öyle değil mi?"
"Peki ben senin neyinim?"
"Kız arkadaş, hayat yoldaşım, sevgilim... Belki yakın zamanlarda eşim olabilirsin bebeğim."
"Bu kulağa hoş geliyor!"
"Ee, sonuçta içinde ben varım."
Kolları arasından çıkıp Carlos'un omzuna yumruk atıp egosunu dağıtarak yapmakta olduğun işe geri döndün. Yanında ise seni çenesiyle yoran Carlos'un seni deli etmemesini umuyordun.
