မေတ္တာတရားတို့ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့သော ချစ်ခြင်း

Part 2 (Z/U)

ညေနခင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္၍ ရင္ၿငိမ္း အစ္ကိုအစ္မမ်ားႏွင့္ကေလးမ်ားကိုႏႈတ္ဆက္ကာ မိမိႏွင့္ လမ္းတူသည့္တပည့္ေလးမ်ားႏွင့္အတူ အိမ္ျပန္လမ္းကို ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။အထက္တန္းေက်ာင္းျဖစ္သည္မို႔ ကေလးေတြက အရြယ္စံုသည္ ေစာထူးထူးႏွင့္ေစာလားေဆးတို႔က ၁၀တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြပင္ျဖစ္သည္။လူေကာင္ေတြကထြားၾကသည္မို႔ ရင္ၿငိမ္းထက္ပင္အရပ္ရွည္ၾကေသးသည္။ေနာ္အယ္ဒါးေဖာဆိုသည့္ကေလးမေလးကေတာ့ ၉တန္းေက်ာင္းသူေလးပင္ျဖစ္သည္။ျဖဴျဖဳေဖြးေဖြးဝတုတ္တုတ္ကရင္မေလးသည္လည္း အရမ္းကိုခ်စ္စရာေကာင္းေလသည္။က်န္တာေလးေတြကေတာ့ အငယ္ေလးေတြပင္ျဖစ္သည္။

မိမိတို႔ရပ္ကြက္ဘက္ကို ေကြ့တဲ့ကြန္ကရစ္ခင္းလမ္းေလးေဘးမွာ ေပါက္ေနသည့္ ပန္းကေလးေတြကို အယ္ဒါးေလးက အသြားအျပန္ခူးေလသည္။ထိုပန္းကေလးေတြကဘာနံမည္ရိွသလဲေတာ့ မသိေပမယ့္ ရင္ၿငိမ္းတို႔ကေတာ့ ေနၾကာပန္းပိစိေလးေတြဟုသာ အလြယ္ေခၚၾကသည္။ေနၾကာပန္းပြင့္လို႔တစ္ပံုစံတည္းတူသည့္ အပြင့္ေသးေသးေလးေတြမို႔ ထိုအမည္ေပးထားျခင္းပင္။ယခုလည္း အယ္ဒါးက ထိုးပန္းေလးမ်ားအား လိုက္လံခူးယူေနသည္။ၿခံဳတစ္ခ်ိဳ႕ရိွေနသည္မို႔ ၿခံဳဘက္သိပ္မကပ္ရန္ ရင္ၿငိမ္လွမ္းသတိေပးရေလသည္။

"အယ္ဒါးေရ ၿခံဳဘက္အရမ္းမသြားနဲ႔ေနာ္ ေႁမြပါးကင္းပါးနဲ႔ "
"ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ"

ဆရာေလး၏ သတိေပးစကားအား ျပန္ေျဖၿပီး အယ္ဒါး ေျမနိမ့္ဘက္မွာပြင့္ေနသည့္ ပန္းကေလးအား လွမ္းခူးခ်ိန္ ျမင္လိုက္ရသည့္ အရာေၾကာင့္ ေနရာမွာပင္ထိုင္ခ်ကာ ေအာ္လိုက္မိေတာ့သည္။

"အား!!!!"
"ဟင္ အယ္ဒါး"

ရုတ္တစ္ရက္ ေအာ္ကာ လဲက်သြားေသာ အယ္ဒါးအနားသို႔ ရင္ၿငိမ္းတို႔အေျပးသြားၾကသည္။ထို႔ေနာက္ အယ္ဒါးကို ေႁမြကိုက္လိုက္သလား ဘာလား အသဲအသန္ရွာၾကည့္ရေလသည္။

"ဘာျဖစ္သြားလဲ အယ္ဒါး ေႁမြကိုက္တာလား ဘယ္မလဲ ​ဟမ္ ျပစမ္း"

ေျခေထာက္ေတြလက္ေတြကို အတင္းဆြဲကာရွာေနရင္း အသံေတြပါတုန္ေနေသာ ဆရာေလးေၾကာင့္  အယ္ဒါးေျပာမည့္စကားေတြပင္ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိေပ။ထို႔ေနာက္ ၿခံဳဘက္ကို လက္ၫွိုးထိုးျပရင္း...