မေတ္တာတရားတို့ဖြင့် နှောင်ဖွဲ့သော ချစ်ခြင်း

Part 26 {Z/U}

"မင္းျမတ္"
"ေျပာ"

ေဆးရံုကုတင္ထက္ထိုင္ေနရင္း အျပင္ဘက္ကို ေငးေနေသာ မင္းျမတ္အနားသို႔ ကာယံ သြားထိုင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ မင္းျမတ္၏မ်က္ႏွာအား ေငးၾကည့္မိသည္။

"အဆင္ေျပရဲ့လား"
"ဘာကိုလဲ"
"အရာအားလံုးေပါ့"
"အင္း ေျပပါတယ္ ဒါနဲ႔ ငါဘယ္ေန့ေဆးရံုဆင္းရမလဲ"
"ေနာက္၂ရက္ေလာက္ေပါ့"
"က်စ္ ငါအခု ဆင္းျခင္တယ္"
"မင္းကလည္း ေနပါၪီး"
"ငါအဆင္ေျပတယ္ေလ ကာကာ ငါအခုေကာင္းေနၿပီပဲ ဘာကိစၥေဆးရံုကုတင္ေပၚထပ္ေနရၪီးမွာလဲ"
"ေအးပါ ခုညေနဆင္းလို႔ရေအာင္ ငါေျပာလိုက္မယ္"
"အခု"
"ဟ"
"အခုကြာ"
"ေအးကြာ အခု အခု"

ေဆးရံုအုပ္ႏွင့္ေတြ့ကာ မင္းျမတ္အေျခေနအား ေဆြးေနြး၍ စိတ္ခ်ရၿပီဟုဆိုသျဖင့္ ေဆးရံုဆင္းဖို႔ျပင္ရေတာ့သည္။
ေသာ္ခန္႔က အခန္းျပင္၌အဆင္သင့္ေစာင့္ကာ သယ္စရာရိွသည္တို႔ကိုသယ္၍ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

ၿခံဝန္းက်ယ္ႀကီးအတြင္း၌ ခမ္းနားစြာ တည္ရိွေနေသာ အနက္ေရာင္ စံအိမ္ႀကီးက အျမင္အာရံုႏွင့္ပင္ အရိွန္အဝါတို႔မည္မ်ွရိွေနသည္ကို သိႏိုင္သည္အထိ နက္ေစြးကာ ေနေရာင္ေအာက္၌ ေတာက္ေျပာင္ေနေလသည္။
ကားဟြန္းသံၾကားသည္ႏွင့္ က်ီခနဲပြင့္သြားေသာ သံပန္းတံခါးႀကီးႏွင့္အတူ ၿခံထဲသို႔ ေမာင္းဝင္လာေသာ ေနာက္ဆံုးေပၚ  အဆင့္ျမင့္ ကားအနက္ေရာင္၂စီးသည္ စံအိမ္ႀကီး၏ စင္ဝင္ေအာက္၌ အသီးသီးရပ္တန္႔သြားၾကကာ ကားေပၚမွ မင္းျမတ္ထြဋ္ေခါင္ႏွင့္ကာယံမိုး/ေသာ္ခန္႔တို႔ အသီးသီးဆင္းလာၾကေလသည္။

"ဆရာ"
"သခင္ေလး"

အိမ္ဝ၌ အသင့္အေနအထားရပ္ကာ မင္းျမတ္အား ႏုတ္ဆက္လာသည့္ တပည့္ေက်ာ္၂ေယာက္အားၾကည့္ကာ မင္းျမတ္ၿပံဳး၍ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။

"အထဲမွာ ဟို ၪီးထြဋ္ေခါင္ေက်ာ္ ေရာက္ေနပါတယ္ သခင္ေလး"
"အင္း ပိုင္းစိုး"

မိသားစုဓာတ္ပံုေရ႔ွ ရပ္ကာ ဓာတ္ပံုႀကီးအား ရပ္ၾကည့္ေနေသာ ၪီးထြဋ္ေခါင္ေက်ာ္က မင္းျမတ္တို႔ အိမ္ထဲဝင္လာသည္ကို သတိမထားမိသည္လား တမင္ကို လွည့္မၾကည့္သည္လားကိုေတာ့ အေထြထူးစဥ္းစားမေနေတာ့ပါ မင္းျမတ္ ထိုသူအနားသြားရပ္ရင္း...