Unicode
"ဟေ့ကောင်ဇေယန္တရာထူးခန့်
ထစမ်း"
ဂုတ်ကနေမလိုက်တော့ ပြန်ကြည့်လာတဲ့ရုပ်က ကိုယ့်ကိုပဲ ပြုံးပြနေသလိုလို။ စိတ်ရှိတိုင်းသာ လုပ်လိုက်လို့ကတော့ သူ့အမေနဲ့အမတွေက ကိုယ့်ကိုသတ်မလားမသိ။ဒေါသထွက်နေတဲ့ မိမိစိတ်ကိုပဲ ထိန်းချုပ်ထားလိုက်ရတော့သည်။သို့ပေမဲ့ ဒီကောင်က လွှတ်ထားရင် ပိုဆိုးနေမှ။ထူးခန့် အကြောင်းတော့ ဒင်းသိအောင် ပြရဥိးမည်။
"ဟိတ်ကောင် ခွေးသား ငါ့ကို ဘာထင်နေလဲ...."
"ဘာမှမထင်ပါဘူး ပါးပါး"
"ဘာကွမင်း သေချင်ပြီလား ဟုတ်လား ငါလုပ်လိုက်ရင်တော့"
ထိုစဉ်အပြင်ဘက်ကအသံကြားတယ်ဆိုရင်ပဲ ဆွဲလက်စကိုဖြုတ်ချလိုက်ရသည်။ဖြုတ်မချလို့လဲမရ။ဒီကောင်ဘက်က ကာပေးမဲ့ ဒိုင်းတွေက တခုမက။သုံးခုတောင်လေ။သူ့အမေနဲ့ အစ်မတွေပေါ့။ထူးခန့် ခပ်မြနိမြန်ပဲ ဘာမှမဖြစ်သလို နေလိုက်သည်။ မဟုတ်ရင် ဒီနေရာမှာ ကိုယ်ပါအိပ်ရတော့မှာ အဲ့လိုတော့အဖြစ်မခံနိုင်ပေ။ ဒင်းတော့လား.....
"မင်းသတိထားနေ"
"ဟား...ဟား"
မိမိ ပြောကာမှ တဟားဟားအော်ရယ်နေပြန်တော့ စိတ်ကပိုတိုလာပြန်သည်။လက်သီးကိုခပ်တင်းတင်းဆုပ်ပြမိတော့ ဒင်းက မထီသလို မျက်နှာပေးနှင့် မိမိကို ကြည့်ကာ စကားတချို့ဆိုလာသည်။
"ပါးပါး ဟိုမှာ မားမားလာပြီ"
ထိုစကားကြောင့် ထွက်လက်စ ဒေါသကို မြိုချ၊ စိတ်ကိုလည်း အတတ်နိုင်ဆုံး လျှော့ချလိုက်ရသည်။ ကိုယ်လဲ ဘာမှ လုပ်မထားသလို ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ ကြောက်လို့တော့မဟုတ်ပါဘူး ဒီလိုပဲ.....။
" အမလေးး မား သားလေးရယ် ဘာများဖြစ်ပြီလဲလို့ စိတ်ပူလိုက်ရတာ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ပါးပါးက ရောဘယ်နားထိထားသေးလဲ"
ပြောရင်းကနေတကိုယ်လုံးကိုလှည့်ပတ်ကြည့်နေတော့ မိမိ မနေတတ်တော့ ။မားတို့ စိတ်ပူတာက လူကို အသေသတ်နေသလားမသိ။
"မားရယ် သားဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ပွဲကိုမတက်ချင်လို့ အခန်းထဲကမထွက်တာပါ စိတ်မပူပါနဲ့ နော်..."
!["မျှော်လင့်မထားခဲ့သော" [ Completed ]](https://img.wattpad.com/cover/291590481-64-k469710.jpg)