" ကိုကို မင္းအခုခ်ိန္ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ေနေလာက္ၿပီးမလား
အေဖနဲ႔အေမမရိွေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း ငါ့ေဘးနားမွာမင္းရိွေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ ့ငါေရွ႕ဆက္ခဲ့တယ္။
မထင္မွတ္ဘဲငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကိုသူစိမ္းေယာက်္ားေလး
ဝင္လာေတာ့ ရန္ျဖစ္ၾကရတယ္ ေသြးကြဲခဲ့ရတယ္ ေနာက္ဆံုးေသကြဲခြဲ႕ခဲ့ရတယ္။
ငါ့ကိုတစ္ေယာက္ထဲခ်န္ၿပီး ထြက္သြားၾကတယ္။ လူ႕ေလာကထဲကို မင္းနဲ႔ငါတစ္မိနစ္မျခားဘဲေရာက္လာသလို
ထြက္ခြာရင္လည္း အတူတူထြက္ခြာသြားၾကမယ္လို႔ မင္းပဲေျပာခဲ့တယ္ေလ
အခုေတာ့..........."
ဒ႑ာရီစာအုပ္ေလးေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္ေသာသူ႕အေတြးထဲကစကားလံုးေလးေတြ
မ်က္ရည္မက်႐ံုတမယ္ ခံစားေနရေသာ သူ႕စိတ္ခံစားခ်က္ေတြအားလံုးကို နားေထာင္ေပးၿပီးအေဖာ္ျပဳေပးမဲ့ ေဘာပင္ကေလးနဲ႔စာအုပ္ကေလးရယ္သာ ရိွေလသည္။
ရိေပၚလည္း လက္ထဲကေဘာပင္ေလးကိုစာအုပ္ေပၚအသာေလးခ်ၿပီး
အတိတ္ကပံုရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ျပန္ကာျမင္ေယာင္လာမိေလ၏ ။
" ရိမင္ မင္းဘာလို႔ငါ့အဝတ္စားေတြယူဝတ္ထားတာလဲ "
" မင္းအဝတ္စားနဲ႔ငါ့အဝတ္စားကအတူတူပဲေလ ဘာေတြတြန္႔တိုေနတာလဲ မင္းအဝတ္လဲငါပိုင္တယ္
ငါ့အဝတ္ေတြလဲမင္းပိုင္တယ္"
အမႊာျဖစ္သူရိမင္စကားေၾကာင့္ ရိေပၚသက္ပ်င္းခ်မိေလသည္။
ရိမင္ကရိေပၚထက္ စကၠန္႔နဲ႔ႀကီးေပမဲ့လည္း ရိေပၚေလာက္မရင့္က်က္ေပ။
ရိေပၚကေတာ့လူငယ္တစ္ေယာက္လို႔ထင္ရက္စရာကိုမရိွေပ။
အေနအထိုင္အသြားလာအစားေသာက္ေတြကအစ စီးပြားေရးဆန္ေသာဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနေလ၏ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ရိမင္နဲ႔ ရိေပၚ တို႔မိဘေတြမရိွေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း လုပ္ငန္းေတြအားလံူးကို ရိေပၚကပဲဦးစီးဦးကိုင္လုပ္ေလသည္။
ရိမင္ကေတာ့ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လုပ္ငန္းကိစၥေတြကိုစိတ္မဝင္စားေပ။
