ခွဲခန်းရှေ့မှာ ရိပေါ်တစ်ယောက် ငြိမ်ငြိမ်လေးမတ်တပ်ရပ်နေခဲ့တယ်။
လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကို ထိန်းရတယ်။
ကိုကိုက တစ်ခြားသူအသက်ကို ကယ်နေတာမို့လို့ ကိုကို့အပေါ်ကို မကောင်းတာတွေ သက်ရောက်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ယုံတယ်။
ဒါပေမယ့် ရိပေါ်က ဆက်ပြီးစိတ်လှုပ်ရှားတုန်းပဲ။
"ကလေးငယ်... "
တီတီက အဝေးကနေပြေးလာတယ်။
ခွဲခန်းရှေ့မှာရပ်နေတဲ့သူ့ပုခုံးကို ဖက်ပြီး အသာဖျစ်ညှစ်ပေးတယ်။တီတီသူ့ကို စိတ်သက်သာစေအောင် နှစ်သိမ့်တဲ့အခါတိုင်း ဒီလိုပြုမူတယ်။
"တီတီ စောစောလာခဲ့မလို့... ကားတွေပိတ်နေတာနဲ့ "
"ဟုတ်..."
"အင့် သောက်လိုက်ဦး"
တီတီက ဓာတ်ဘူးလေးထဲက ခပ်နွေးနွေးလက်ဖက်ရည်ကို ရိပေါ်ဆီကမ်းပေးလာတယ်။
"ချာမိုမိုင်းလက်ဖက်ရည်... "
ဒီ ချာမိုမိုင်း လက်ဖက်ရည်က စိတ်ဖိစီးမှုကို လျှော့ချပေးတဲ့အကြောင်းကို တီတီက အမြဲတမ်းပြောတတ်တယ်။
ရိပေါ် စာမေးပွဲဖြေရတဲ့နေ့တွေတုန်းကလည်းချာမိုမိုင်းလက်ဖက်ရည်နွေးနွေးကို တီတီကတိုက်လေ့ရှိတယ်။
"စိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထားဦး"
ရိပေါ်က အပြင်ပန်းကတည်ငြိမ်နေတယ်။
အတွင်းစိတ်မှာတော့ ကယောက်ကယက်နဲ့ တစ်ယောက်ထဲ ဗျာများနေတာကို သူ့တီတီကပဲမြင်နိုင်တယ်။
သွားညီညီလေးတွေနဲ့ လက်သည်းတုံးတုံးလေးတွေကို တတိတိကိုက်ရင်းနဲ့ မျက်ခုံးနားလေးတွေကိုလည်း ခဏခဏကုတ်တယ်။
ဒါက ရိပေါ်လေး စိတ်လှုပ်ရှားတဲ့အခါတိုင်း ပြုမူနေကျလေးတွေဖြစ်တယ်။
"ရိပေါ်... စားလိုက်ဦး ညနေကတည်းက မင်းဘာမှမစားရသေးဘူး"
တီတီနဲ့သူ့အနားကို အိတ်တစ်လုံးနဲ့ရောက်လာပြီး အသားညှပ်ပေါင်မုန့်လေးတစ်လုံးထုတ်ပေးတဲ့ ကျဲရွှယ်လီ။
YOU ARE READING
Pieces of Hurt
Fanfictionနာကျင်မှု အပိုင်းအစတွေဟာ ပျော်ရွှင်မှုတွေကနေ စတင်ပြီး ပျော်ရွှင်မှုတွေကလည်း နာကျင်မှု အပိုင်းအစတွေရဲ့ ဆုလာဘ်တစ်ခု ဖြစ်နေပြန်တယ်။
