ESARET

Bölüm 7

Not :Bölüm aralarına ve sorulara yorum yapmayı unutmayın.İyi okumalar ..

#Sınır : 50 vote 200 yorum

Karnımda sanki karıncalar geziyordu,kalbim ise ramazan davulcusu gibi doğru vaktin geldiğini belli edercesine hızla  atıyordu.Bana arada bir alenen bakıp bakıp önüne dönmesi utanmama neden oluyordu.Aramızdaki sessizliği yaklaşık bir on dakika sonra çalan telefonumla son buldu.Çantamdan telefonumu çıkarıp baktığımda arayan arkadaşım Zelal idi.Telefonu açıp konuştuğumda ise beni yarın evine yemeye davet ettiğini söyledi.Gelirim diyip telefonu kapattırken kara hareler gözlerime açıklama yapmamı bekler gibi bir bakış attı.

-Arkadaşım

(Bir kaşını kaldırarak normalden bir tık daha sert ses tonuyla  konuştu )

-Kim ?

-Neden soruyorsun ?

-Bana emanetsin,bu süre içinde kim ile görüştüğünü bilmem gerek.

İç ses : Sen onu külahıma anlat.Bal gibi de merak ettin !

-Söylesemde tanımayacaksın ama yine de söyleyeyim.Arayan Zelal diye bir arkadaşımdı,yarın iş çıkışı evine davet etti.

-İyi,ben götürürüm seni.

-Zahmet etme sen ben kendim giderim

Kara hareleri ile kahveliklerime otoriter bir bakış attıgında bir kaşımı kaldırıp aynı karşılığı verdim

-Yarın iş çıkışı gelir alırım!

İç ses :Uzatma Leyla ,adam tam Vahşinin Gülündeki Berzan Karadağlı.Seni iki dakika da ham ham yapar,inatlaşma.

(Saçımı kulağımın arkasına atıp kendimden emin bir şekilde konuştum )

-Niye ben gitmesini mi bilmiyorum ?

-Seni yanlız bırakamam

İç ses :Sakın etkilenme Leyla onu hani sen emanetsin ya ,Dewran abinin düşmanları sana zarar verebilir diye dedi.

İç sesim haklıydı haklı olmasına ama ne bilim ilk defa biri böyle sahiplenirce konuşunca garip hissettim.Gözlerinin karasında kaybolmamak adına daha fazla inatlaşmayarak başımı tamam anlamında sallayıp önüme döndüm.Bir cümlenin beni bu kadar etkilemesine izin vermemeliydim.Ben dersimi en son hiç beklemediğim birinden çok güzel aldım,şimdi bir hayalkırıklığına dahi yer yoktu yüreğimde.Bahozla tanıştığım günden beri her şey beni ona çekiyordu.Kalbim bir yandan hissettiği sıcaklığa sıkıca tutunmak istesede aklım umudumun nasıl her defasında  hayalkırıklığına dönüştüğünü acıyla hatırlatıyordu.

Benim koruyucu bir meleğim yoktu ya da canım yandığında yanına koşabileceğim biri.Hayatımda bir Eyşan vardı, hiçbir zaman yanlız bırakmayan ama onun da kendi hayatı vardı.İşte bu yüzden de kendimi  korumalıydım.Yüreğim ve aklım zar zor anlaştığında ise evimin önüne geldik.Arabadan indiğimde o da benimle birlikte indi.Kara harelere bakmadan soğuk bir ses tonuyla konuştum

-Görüşürüz

Tam arkamı dönecektim ki güven veren bir ses tonuyla konuştu

-Kendine dikkat et.

Bir an için dikkat etsem ne olacak etmesem ne olacak ,sanki sevdiklerimin çokta umrunda demek istedim ama ona ne benim yaralarımdan.Netice de ben her şeyin sonunda el olacak olandım.Geçmişten gelen keskin acı göz pınarıma gri bulutları çağırmadan kara harelere burukça gülümsedim.Sarsılmaz duruşu ile bana bakmayı sürdürdüğünde arkamı dönüp ilerledim,eve girdiğim an  arabanın çalışma sesini duydum.Kalbim duygudan duyguya bölünüyordu,ben galiba korkuyordum.Uzun zamandır sevgiye kendimi kapadım,bir kez daha aynı şeyleri yaşamaya gücüm yoktu.Beynim beni dikkatli olmaya yöneltsede filizlenmek isteyen hislerin  vücudumu kıpır kıpır olmasına neden oluyordu.Bu durumla nasıl baş edeceğimi ben çok iyi biliyordum,telefonumdan Yıldız Tilbe/ Anma Arkadaş  şarkısını açıp banyoya geçtim.Şarkı başladığında sözlerini ezbere bildiğim şarkıya eşlik ettim