Ertesi gün, 08.57
Koltuklardan birine oturmuş, annesini izliyordu küçük bir çocuk gibi. Annesi bir kadınla konuşuyor, Ayaz'ın kayıt işlemlerini yaptırıyordu. Yaklaşık 10 dakika önce kurumu gezmişlerdi. Buranın sadece uyuşturucu değil, türlü türlü şeylere bağımlı olan insanlar için olduğunu öğrenmişti Ayaz.
"Ayaz'cım." Ayaz ayaklanıp yanlarına ilerledi.
"Annen gitmeden önce son kez söyleyeyim. Ailen ve arkadaşların istedikleri gün ziyarete gelebilir seni. İki kişilik odalarımız var, yani bir oda arkadaşın olacak. Her gün toplu olarak konuşma seanslarınız olacak. İstersen psikoloğumuzla tek başına da konuşabilirsin. Vücudundaki uyuşturucu kalıntılarının gitmesi için bir cihaza bağlanacaksın haftada bir. Ayrıca sporun konusunda bir taviz veriyoruz. Seni götürüp getirecek güvenilir biri olursa, gidebilirsin."
Ayaz hiçbir şey demeden başını salladı. Kadın onu takip etmelerini söyleyince peşinden ilerlediler. Birkaç odanın önünden geçince birinde durdular ve kadın tekrardan onlara döndü. "Evet, annen burada bizden ayrılıyor tatlım. Vedalaşıp odaya girebilirsin."
Annesine sarıldı hızlıca. İki yanağından da öptü. "Teşekkür ederim anne, hâlâ bu kadar iyi olabildiğin için." dedi tüm yorgunluğuyla.
"Sen iyi ol yeter oğlum. Hadi görüşürüz."
Annesinin uzaklaşan bedenine bakıp kapıdan girdi. Karşılıklı duvarlara dayalı iki yatak, bir televizyon, iki kişi için de çekmeceli ve bir normal dolap, büyük bir masa ve iki de sandalye vardı. Diğer yatakta oturan çocuk elindeki kitabi bırakıp Ayaz'a baktı.
"Selam." diye mırıldandı Ayaz.
"Hoşgeldin. Atahan ben." diyerek elini
uzattı çocuk, Ayaz'a. Ayaz onun 16 veya
1
5 yaşında olabileceğini düşündü.
"Ayaz."
"Ben telefon bağımlılığı yüzünden buradayım. Kısa süreliğine. Ya sen?"
"Uyuşturucu."
"Woah, bad boy gibi mi takılıyorsun yoksa?"
"Ölü gibi takılıyorum aslında ben." Çocuk
güldü.
"Neyse seni tutmayayım da yerleş sen.
Yeniden hoşgeldin."
"Sağ ol."
