Atahan'ı görünce onun yanına doğru ilerlemeyi düşündü ama sonra vazgeçti.
Şu an kalabalıkta olmak sinirlerine iyi gelmeyecekti. Tek başına kafayı dinlemesi iyi olurdu, tabii kriz geçirmezse. Buraya girerken kriz geçirmeyeğine dair bilgi verilmişti çünkü kullandığı sakinleştiriciler bunu engelliyordu.
Çimlerin üzerine uzanıp kulaklığını taktı ve gözlerini kapattı. Kendini müziğe kaptırıp hiçbir şey düşünmemek istiyordu ama yapamıyordu. Ne kadar geçtiğini bilmiyordu ama tahmini 20 dakika falandı. WhatsApp'tan mesaj gelince gözlerini açmış, mesaji açmışti.
Nasılsın
Bilmem
Sen
İyiyim
Annenle konuştum
Beni mi kaçıracaksin
Sen bayağı komiksin bugün
Bi kesmeden dinle
Antrenmanlara ben getirip götüreceğim seni
Ne!
Neden böyle bir şey yapıyorsun?
Nasıl bir şey
Bana yardım etmek zorunda değilsin
Yani
Senin sorumluluğun değilim
Zaten çalışıyorsun bir de şoförlük mü yapacaksın?
Hem,senin araban var mı?
Sorumluluğum değilsin evet ama
Yardımcı olmak istedim
Yarım saat araba kullanmak beni öldürmez merak etme
Ve evet,arabam var
Peki
Şey
Teşekür ederim
Teşekküre gerek yok
Töşökörö görök yök
Rica ederim de geç alla alla
Rica ederim Ayazcığım
Yarın görüşürüz
Görüşürüz
Yüzünde hafif bir sırıtış belirmişti, farkında olmadan. Telefonu yere bırakıp tekrar gözlerini kapatacaktı ki yanına biri oturdu.
"Selam." Öğlen görüp bad boy dediği çocuktu bu.
"Selam."
"Sevgilinle konuşuyordun galiba?"
"Hayır, ne alaka?"
"Öyle sırıtınca öyle düşündüm." 'Sırıttım mı ki? Salak Ayaz.' diye geçirdi içinden.
"Bu arada, Deniz ben."
"Ayaz." diyerek elini uzatınca çocuk elini sıktı.
"Hoşgeldin demek için gelmiştim."
"Sağ ol." Deniz hafifçe gülümsedi.
"Neyse, sonra konuşuruz. Arkadaşlarımın yanına gideyim ben. Görüşürüz."
"Görüşürüz."
Çocuk gidince Ayaz tekrardan yatıp gözlerini kapattı.
