"Selam." diyerek annesinin ve kardeşinin
oturduğu masaya ilerledi Ayaz. İkisi yan
yana oturuyordu, o yüzden önce onları
öpüp sonra karşılarına oturdu. İlayda
öpülmesinden dolayı şaşkındı.
"Nasılsın oğlum?"
"İyiyim anne. Yorgun olmasam çok iyiyim
de..."
"İyi iyi. Arkadaşların var mı?"
"Evet birkaç kişiyle takılıyorum falan."
Annesinin bir şey demesine izin vermeden
tekrar konuştu. "Anne, bize İlayda'yla
birkaç dakika verir misin? Daha sonra
bize izin verir." Annesi başını sallad
ve sorgulamadan uzaklaştı çünkü
çocuklarının düzgünce konuşacak
olmasina ilk kez şahit olacaktı
"Okulda benim hakkımda konuşuyorlar
mi?"
"İlk başta çok konuşuyorlardı ama şimdi
tek tük."
"Sana laf atan var mı?" İlayda
düşünülmesinden dolayı gülümsemişti.
"Hayır yok. Sen nasılsın burada?"
"Güzel. Evdekinden daha iyi en azından."
"Anladım." Birkaç saniye sessizlik oldu.
"Anlatmamı istiyordun ya, kendi bildiğimi
söyleyeceğim şimdi sana. Ama bu konu
hakkında sonradan düşünme çünkü çok
yanıldığımı fark ettim ve aslına bakarsan
sana karşı kötü hissediyorum."
"Kötü hissetmene gerek yok. Bir nedeni
olmasa böyle yapmazdın zaten. Şimdi de,
madem iyiyiz, kötü hissetme."
"Tamam. Bak, annem hamileyken babam
kız olmamı istiyormuş ama erkek
olmuşum. Doğunca babam bunu haliyle
umursamamış ama sen doğduktan
sonra, yaramazlıklarım gözüne batmaya
başlamış sanırım ve bir süre sonra
beni dövmeye başlamış. Bir çocuktan
ne beklediğini anlamış değilim, tabii ki
yaramazlık yaparım yani. Neyse, sen
çok usluydun ve o sürekli seni seviyordu
ya. Küçüklüğümden beri içimde seni
suçlayarak büyüdüm ve bu gittikçe artti.
Ama şimdi, senin hiçbir suçun olmadığını
anlıyorum çünkü başka bir şey olduğuna
eminim. Bu senin suçun değil, babamı
bana karşı doldurmadın veya başka
bir şey yapmadın. Babamın başka bir
şeyden dolayı bana nefreti var. Ve bunca
sene sana böyle davrandığım için özür
dilerim."
"Önemli değil abi. Dediğim gibi, şimdi
iyiysek önemli değil." Masanın üstünden
kısa bir sarılış gerçekleştirdiler.
"Annemle bana biraz izin versen şimdi
sen?"
"Tamam. Görüşürüz o zaman. Haftaya bir
daha gelirim."
"Tamam, görüşürüz." İlayda uzaklaşınca
annesi gelip oturdu.
"Anne, çok uzatmadan bir şey soracağım.
Babam benden neden bu kadar nefret
ediyor? şu zamana kadar İlayda
yüzünden olduğunu düşündüm. Hatta
bebekken olan şeyleri bile biliyorum ve
nasıl hatırladığımı bilmiyorum ama artık
başka bir şey olduğunun farkındayım. Sen
de biliyorsundur. Neden?" Annesi bir an
mahcup olur gibi oldu.
"Bilmiyorum Ayaz. Keşke bilsem. Ne
zaman senin konun açılsa hep kalkıp
gidiyor ya da susturuyor beni. Gerçekten
bilmiyorum." Yalan söylüyordu ama
Ayaz bunu bilmiyordu tabii. Aslında, tüm
gerçeği şu an yüzüne söylemek isterdi
ama yapamazdı.
"Ama bir şey olmuş olmalı. Düşünsen?
İlayda doğmadan önce beni seviyordu, o
doğduktan sonra değişti. İlayda'dan dolayı
değil eminim, başka bir şey var." Ayaz
böyle olduğuna kendisine inandırmıştı. Bu
fikirleri nereden bulduğunu bilmiyordu
annesi, ama doğru değildi. Babası Ayaz'ı
hiç sevmemişti.
Küçüklüğünde olduğunu düşündüğü
bütün şeyler kendi zihninin bir oyunuydu
çünkü Ayaz renmek istiyordu ve elinde
hiçbir şey olmayınca beyni onun için bir
şeyler uydurmuştu. Farkında bile değildi.
"Bilmiyorum Ayaz'cim. Böyle olmasını
ben de istemezdim ama oldu işte. Baban
yerine özür dilerim."
"Gerek yok anne. Sen her zaman çok
iyi bir anne oldun, o adam yerine
özür dilemene gerek yok tamam mı?" Ayaklarının üstüne biraz basıp annesine yaklaştı ve alnından öptü.
"İlaçlarımı almaya gitmem lazım. Sonral
görüşürüz, tamam mı?"
"Tamam oğlum. Hadi kendine iyi bak."
"Sen de annecim."
Kapıdan çıkarlarken annesi dolmuş olan gözlerini sildi İlayda görmesin diye. Ama kız zaten görmemişti çünkü abisine el sallıyordu. Kendini hiç olmadığı kadar mutlu hissediyordu çünkü ilk kez abiye sahip olmanın hissini tatmıştı.
Ayaz da aklındaki sorularla kalmıştı.
Annesinin bir şey bildiğini biliyordu çünkü
bilmemesi imkansızdı. Evli olduğunuz
kişi çocuğunuzdan nefret ediyor ve siz
bilmiyorsunuz ha? Inanılır bir yani yoktu
ona göre.
