Salı,toplu terapi saati
"
Evet, ilk kim bir şey paylaşmak ister
bizimle?"
Ayağa kalkan kıza dikkatini vermedi Ayaz. Hâlâ aklında babası vardı. Konuşalı neredeyse 1 hafta olmasına rağmen hâlâ aklını kurcalıyordu. Bilmediği, büyük bir şey vardı ama neydi?
Yanında oturan Deniz'in kıpırdanıp ayağa kalktığını fark edince başını ona çevirdi.
"Ben Deniz, zaten biliyorsunuzdur ama bilmeyen varsa diye. Neyse, ben buradaki 3. ayıma girdim ve gün geçtikçe daha iyi olduğumu hissediyorum. Bunda etrafımdaki insanların yararı çok fazla." derken göz ucuyla Ayaz'a bakmıştı. "Yeni gelip umutsuzluk içinde olan varsa diye söylüyorum. Gerçekten, her şey gittikçe iyiye gidiyor." diyerek yerine oturdu. Psikolog ona da teşekkür edip kalkan var mı diye gözlerini gezdirdi. Ayaz kalkıp kalkmamak arasında kalmıştı. Geldiğinden beri sadece bir kere, kendini tanıtmak için kalkmıştı. Deniz şaşkınca bakmıştı çünkü kalkacağını düşünmüyordu.
"Merhaba, ben Ayaz. Buradaki 4. haftam ve sanırım iyi gidiyorum. Aslında, kötü zamanlar yaşıyorum ve buna rağmen dik durmaya çalışıyorum çünkü eğer yapmazsam, her şey daha kötü olacak gibime geliyor ve umarım öyle olmaz." Üstündeki bakışlardandır belki, daha söyleyecek bir şey bulamamış, hatta utanmıştı.
"Ben sadece... paylaşmak istedim." diyerek hızlıca yerine oturdu. Deniz'in elini elinin üstünde hissedince ona döndü. Destek verici bir gülümseme vardı Deniz'in suratında. Kendisi de gülümsedi.
