Paragraaf 2 // bankzitters

§1

Helemaal doorweekt, tot op het bot, ben ik ein-de-lijk thuis. Ik draai mijn fiets op slot en loop via de achterdeur naar binnen. 'Thuis!' schreeuw ik terwijl mijn tas op het aanrecht wordt gegooid. 'Ik hoor het!' schreeuwt Koen naar beneden. Ik rol met mijn ogen terwijl ik de druipende jas uit doe. 'Regent het echt zo hard?' Ik moet meteen glimlachen zodra ik Matthy zijn stem hoor. 'Het is echt pokke weer vandaag.' Ik trek mijn schoenen uit. 'Ik zie het lieverd, ga even snel wat droogs aantrekken. Daarna koffie?' Ik knik. 'Graag, dankjewel.' Ik geef hem een snelle kus op zijn lippen voordat ik een sprintje naar boven trek.

Omgekleed in een trainingsbroek en een warme trui van Matthy loop ik weer naar beneden. 'Ah, tortelduifje nummero twee is ook weer thuis.' 'Ook goedemiddag papa.' Een lachje ontglipt mijn lippen. Snel ga ik aan de keukentafel zitten. 'Hoe was je dag?' vraagt Matthy terwijl hij drie kopjes koffie op de tafel zet. 'Was prima, van Dorst zat weer te zeiken over mijn cijfers.' Raoul en Matthy lachen beide zachtjes. 'Dat doet die man altijd, zolang jij er gewoon goed voor staat is er niks aan de hand.' Ik knik, maar weet zelf ook dat dat niet het geval is. 

Na een tijdje loop ik de trap op, met een tweede kop koffie in mijn handen en mijn tas op mijn rug. Ik ga mijn kamer binnen en zet het kopje neer voordat ik de tas op de grond pleur. Met een zucht ga ik achter mijn bureau zitten. Keuzes, keuzes. Of ik ga een video opnemen of ik ga voor school bezig. Eerste is de leuke optie, tweede is de verstandige optie. Eerste kan later ook, tweede eigenlijk niet aangezien er voor morgen een proefwerk op de planning staat. Ben ik al begonnen met leren? Nee, zekers niet. 

Met muziek in mijn oren en een deken om mij heen geslagen probeer ik mij te verdiepen in de geschiedenis van China. Concentratie? Ver te zoeken. Zachtjes zing ik mee met de muziek terwijl ik de tekst maar weer eens opnieuw lees. Al die Chinese namen maken het ook niet echt makkelijker ofzo.

'Lieverd?' Ik kijk op en zie Matthy in de deuropening staan. Ik trek een oortje uit. 'Ja?' Hij opent zijn armen. Met een glimlach sta ik op en loop ik in zijn armen. 'Die had ik even nodig.' Ik knuffel hem stevig terwijl ik zachtjes lach. 'Gewoon vragen hè?' Nu is het zijn beurt om te lachen. 'Ja ja weet ik.' 'Goed zo. Knuffelen in bed?' Matthy knikt en trekt mij mee naar zijn slaapkamer. 'Hey! Ik had mijn boek nog nodig!' Hij duwt mij op bed. 'Dat kan wel wachten. Nu is het Matthy en Milo tijd, m&m tijd!' 'Wat als dat niet kan wachten?' Ik kijk hem aan met een opgetrokken wenkbrauw. 'Pech, het kan wel wachten.' 

Matthy toch... als je zou weten hoe ik ervoor sta dan had je wel anders gepraat. Ik heb één regel meegekregen voordat ik hier kwam te wonen. Voldoendes halen, voldoendes staan en anders zou ik terug moeten naar huis. In principe hebben mijn ouders niks meer over mij te zeggen nu ik negentien ben, maar ik kan ze begrijpen aangezien ik nog op de middelbare school zit. 

'Waar denk je aan?' ik kijk op, recht in Matthy zijn helderblauwe ogen. 'Niet veel.' Hij plaats een kus op mijn lippen, ik volg zijn lippen meteen en geef hem een kus terug. 'Je mag niet liegen Milo, niet tegen mij.' Ik grinnik zachtjes. 'Weet ik toch lieverd.' Ik geef hem nog een kus, deze keer iets langer. 'Ga je mij dan nog de waarheid vertellen?' Ik lach en kus hem opnieuw. Eindelijk kust hij terug, onze ogen gesloten, onze handen samen, mijn borst op die van hem. Smeltend tot één. 'Dat is de waarheid, hoeveel ik van jou hou.' Deze keer is het aan Matthy om te lachen. 'Cheesy, erg cheesy lieverd.' Ik knik met een trots gevoel. 'Weet ik, hou ik van, net zoals van jou.' Hij glimlacht, glinsteringen in zijn ogen. 'Ik hou ook van jou, Milootje.' 

-687 woorden-