Paragraaf 2 // bankzitters

§13

Matthy begint met uitleggen... dit had ik oprecht niet verwacht. Een traan welt op, ik probeer hem tegen te houden, maar het werkt niet. Voor dat ik het echt doorheb stromen de tranen over mijn wangen... ik wil het niet meer. Ik wil weer met hem knuffelen, ik wil niet dat hij deze stomme wiskunde opdrachten aan mij uitlegt, ik wil dat hij zijn armen om mij heen slaat en verteld hoeveel hij van mij houdt.

'M-matthy...' Ik pak zijn hand vast en stop hem. Hij kijkt op, recht in mijn ogen. Nog voordat er andere woorden worden gezegd heeft hij zijn armen om mij heen geslagen. 'Sorry, ik had niet zo moeten doen.' Opnieuw breek ik, zijn warmte is terug.

Een paar minuten later liggen we samen op de bank, mijn hoofd op zijn borst. Een veilig gevoel omringt mij. 'Milo... ik had echt niet zo mogen reageren. En toen ik weer gekalmeerd was wist ik niet hoe ik sorry moest zeggen dus ging in je negeren en ontwijken, maar dit werkt natuurlijk niet want ik had gewoon sorry moeten zeggen, maar ik wist niet hoe en toen-' Ik kap hem af door hem te zoenen. Automatisch vinden onze lippen het ritme, alsof het nooit anders is geweest.

Drie uur 's nachts, nog steeds zitten we samen in de woonkamer. Alhoewel, Matthy is ondertussen in slaap gevallen terwijl ik nog altijd wiskunde zit te blokken, een blik energy in mijn ene hand, een pen in de andere. Mijn ogen werpen een blik op de klok, over vier en een half uur gaat mijn wekker weer af. Je zou denken dat ik het ondertussen wel zou snappen, na bijna tien uur studeren. 

Een sleutel wordt in het slot gestoken. Even kijk ik op, maar bedenk mij dan dat Robbie nog steeds thuis moest komen. 'Hallo..?' Robbie loopt de woonkamer binnen. 'Milo. Ga naar bed.' Hij zucht diep en loopt dichter naar mij toe. 'Kom op, het is veel te laat. Wat ben je aan het leren? Wiskunde, ach fuck dat.' Hij grijpt mijn boek en klapt hem dicht. 'Ik maak Matthy wel wakker.' Ik zucht, maar sta toch op. 'Welterusten Robbie, thanks maatje.' Hij knikt en laat een klein glimlachje zien.

Ik lig op bed, mijn hoofd in het kussen gedrukt. Mijn lichaam ontspant, een matras onder je rug voelt toch zoveel beter. 'Kon je echt niet wachten totdat ik er was?' Matthy loopt half-slapend binnen. 'Nee niet echt, ik wil echt slapen Mat.' Hij knikt en gaat naast mij liggen. 'Welterusten lieve schat, ik heb je gemist.' Hij geeft mij een kus op mijn lippen. 'Welterusten kwalletje.' Mijn lichaam verplaatst zich dichter naar Matthy toe. Zijn arm vind z'n weg om mijn middel heen. Matthy's lippen laten kleine kusjes achter in mijn nek. 'Ga maar lekker slapen, morgen is het weer vroeg dag.' Een grote glimlach ontstaat op mijn gezicht en daarmee val ik in slaap in de armen van mijn mannetje, Matthyas het Lam

-492 woorden-

ahaahahha dit is slecht