Paragraaf 2 // bankzitters

§12

Het is ondertussen vier dagen later en nog steeds hebben Matthy en ik ruzie. Ik weet niet eens of je het nog steeds ruzie kan noemen. Het is meer dat we elkaar ontwijken en negeren. Het doet pijn, ik mis hem. Ik mis zijn stem, die mij altijd kunnen gerust stellen wanneer ik mij klote voel. Ik mis zijn armen, die mij opwarmen wanneer ik het koud heb. Ik mis zijn aura, dat liefde en blijdschap straalt.

'Milo, kom je eten?' Ik kijk op, recht in de blauwe ogen van Matthy. 'Ja, ik kom eraan.' Stilletjes hoop ik dat hij nu sorry zal zeggen. Niks, hij draait zich om en loopt de trap af. Ik klap mijn laptop dicht en sta op. Mijn benen zijn stijf, mijn rug doet pijn van het lange zitten, maar het is het waard, hoop ik. Elke keer herinner ik mijzelf eraan waar ik dit voor doe. Om straks klaar te zijn met school en te kunnen studeren. Iets te leren wat ik oprecht interessant vind en dat combineren met mijn passie, filmpjes maken.

'Je moet echt met Milo gaan praten Mat, het is genoeg geweest.' Vang ik op als ik de keuken binnenloop. Raoul en Matthy zitten samen aan tafel, nog één plekje vrij voor mij. Naast Matthy... ik ga zitten en schep wat aardappels op.

'Heb ik iets verstoord? Ik kan wel naar boven gaan hoor.' Onderbreek ik de ongemakkelijke stilte na vijf lange minuten. 'Eh nee, het is goed zo, geen zorgen jongen.' Raoul kijkt mij aan met een glimlach, ik glimlach terug. Raoul voelt soms echt als een grote broer voor mij. Hij en ik verschillen vijf jaar, maar het voelt soms groter. Hij is al afgestudeerd en full-time met youtube bezig terwijl ik nog op de middelbare school zit. Hij is de grote broer met veel advies, naar wie je toe kan gaan met al je problemen. 'Hoe gaan je toetsen eigenlijk? Je had economie vandaag toch?' Ik knik en slik het eten door. 'Ja, ging wel prima denk ik. Was niet heel moeilijk ofzo, zit meer in over wiskunde van morgen.' Raoul knikt begrijpend terwijl hij een hap neemt. 'Kan Matthy je niet helpen? Hij is goed in wiskunde.' Matthy en ik wisselen een blik. 'Ik kan wel helpen als je wilt...' Hij klinkt onzeker, net alsof hij denkt dat ik niet zou willen dat hij mij zou helpen. 'Dankjewel Mat, dat zou ik fijn vinden.' 

En dan valt de ongemakkelijke stilte weer.

De zon is ondertussen al onder, Raoul is naar bed en ik ben verplaats naar de woonkamer omdat de muren van mijn slaapkamer op mij afkwamen. De voordeur valt dicht, een vermoeide Koen komt binnen. 'Welterusten Milo!' en met dat struint hij de trap op. Ik zucht, een diepe zucht. Matthy zou mij helpen, maar nog altijd heeft hij zichzelf opgesloten in zijn slaapkamer.

'Hey.. heb je nog hulp nodig?' Matthy loopt de woonkamer binnen, elf uur 's avonds. Goede timing Mat. 'Uh ja, eigenlijk wel, maar ik snap het als je zegt dat je moe bent en wil gaan slapen. Ik red mij wel.' Hij schud zijn hoofd en gaat naast mij zitten. Een stilte valt, maar deze keer duurt de stilte maar een paar seconden. 

-536 woorden-