Paragraaf 2 // bankzitters

§9

'Dus uh, pap, mam.' zijn stem klinkt zo zenuwachtig. Het is gewoon bijna zielig. 'En Ezzie, Jesse en Jair natuurlijk.' Ik kan hem horen slikken. Mijn hand vind die van hem en houdt hem stevig vast. Zachtjes knijp ik erin, een teken van "het komt wel goed". Hij kijkt mij even aan, een klein glimlachje op zijn gezicht. 'We wachten Matthyas.' Ik giechel zachtjes, hij haat het wanneer ik hem zo noem. 'Oh hou je bek dicht.' Mijn gegiechel verandert in een klein lachje. 

'Nou uh, wat ik jullie wil vertellen, is uh.' Zijn ogen ontwijken elke variatie van oogcontact. 'Ik en Milo, hoe zeg ik dit, wij zijn zeg maar...' Ik kijk hem aan, ik wil dat hij dit zelf doet. Het zijn niet mijn ouders of broers, hij moet dit echt zelf doen. 'Een stel?' vult Jair aan. Matthy kijkt verrast op. 'Ja dat dus...' Even is het stil. 'OH cool, hoe lang al?' 'Zo'n half jaar nu? Ja een dik half jaar.' Ik kijk Jair aan. 

'Gewoon cool? Dat is vet leuk! Nu heb ik er nog een broer bij!' roept Ezra om de stilte te verbreken. Matthy en ik breken beide uit in lachen, terwijl Ezra om de tafel heen rent en Matthy stevig knuffelt. 'Dus niet boos, dat je niet een zus krijgt?' vraagt Matthy op een gerustgestelde toon. 'Nah, die krijg ik met die andere twee wel.' We lachen allemaal. 

'Maar pap? Mam? Wat vinden jullie ervan?' Mat, zijn ouders en ik zijn de enige vier overgebleven aan tafel. 'Zolang jij gelukkig bent dan zijn wij dat ook jongen. Wat vinden jou ouders ervan Milo?' Ik aarzel even of ik eerlijk zal antwoorden, de tafel is ondertussen erg interessant geworden. 'Nou uh, mijn vader vind het niet echt fijn ofzo, hij weet dan ook niet dat Matthy en ik samen zijn. En uh mijn moeder...' Ik slik, praten over haar blijft altijd moeilijk. 'Mijn moeder is helaas overleden voordat ik een kans had om het haar te vertellen.' 'Denk je dat ze het zou steunen?' Ik knik. 'Ze was zelf biseksueel, dus ik ga er altijd maar vanuit dat ze mij zou steunen.' Ik kijk op, recht in de vriendelijke ogen van Matthy's moeder. 'Dat heb je mij niet eens verteld...!' 

Zijn hoofd op mijn borst, lichaam tussen mijn benen, mijn armen om hem heen geslagen. Zo liggen we samen op de bank, met de rest van de familie erom heen. 'Maar even vraagje dan hè, slapen jullie ook echt elke nacht bij elkaar? Vinden de andere drie dat niet vreemd?' 'Nou ja, bijna elke nacht. Soms is Mat een nacht weg ofzo, of als ik vroeg moet opstaan voor school dan slapen we wel apart.' Ik kijk Matthy aan met een glimlach. 'En nee Jes, dat vinden ze niet vreemd. Ze zijn wel wat gewend van ons.' Vult Mat mij aan met een lach. 'Sterk, erg sterk.' Jesse lacht ook, we zijn blij, allemaal. Familie, een plaats om jezelf te zijn, die plaats heb ik hier gevonden. Bij familie het Lam, bij de bankzitters, bij Matthy, de man waar ik de rest van mijn leven mee wil spenderen.

-525 woorden-