Paragraaf 2 // bankzitters

§22

Pov Matthy 

Ik word wakker door de felle zon die in mijn ogen schittert. Milo ligt nog rustig naast mij te slapen, licht gesnurk komt uit zijn mond. Ik maak mij zorgen om hem, gisteravond was hij al alleen naar het strand, toen hij drie uren later terugkwam stonk hij naar wiet en drank. Natuurlijk weet ik als geen ander van zijn verleden, zijn verslaving en zijn trekjes. 

Afzondering, één van zijn trekjes. Een trekje dat weinig goeds betekent, wat eigenlijk helemaal niks goeds betekent. Afzondering samen met wiet? Betekent alleen maar slecht. Hij gaat weer achteruit, nu al, en het is nog niet eens een week vakantie. Dit is het grote probleem met Milo, hij kan niet niets doen of alleen zijn. Dan gaat hij alleen maar denken, over dingen waar hij zich geen zorgen over moet maken en daar gaat zijn mentale gezondheid dan. Weer helemaal naar de pleuris.

Ik veeg zijn haar uit zijn ogen en kijk hem aan met een glimlach op mijn gezicht. Ik hou van hem, zoals ik nooit van iemand anders kan houden. Het liefst heb ik hem alle dagen, alle uren, alle minuten naast mij, aan mijn zijde. Ik wil hem nooit meer kwijt, voor altijd aan mij zijde, ik wil een achternaam met hem delen, Milo het Lam, dat zou perfect klinken.

De zon voelt warm aan, wanneer ik buiten op het terrasje ga zitten. Een kop koffie in mijn hand, een boek op tafel. Het echte vakantie gevoel, waar niks hoeft en alles mag. Nou ja, één ding moet en dat is het gezellig hebben met Milo.

Nog een ander ding dat moet, Milo ervan overtuigen dat ik het niet alleen voor de seks doe, want dat is gewoon iets wat hij met zijn slechte mentale gezondheid denkt. Het zou toch zo makkelijk zijn, als ik hem gewoon kon vertellen wat ik voel, hem het kon laten zien, maar zijn hersenen verdraaien de waarheid zonder dat hij het doorheeft.

In de verte hoor ik de zee rustig kabbelen, vrolijke kindergeluiden varen mee met de wind, over de camping heen. Ooit, over een paar jaar, zou ik ook wel kinderen willen, samen met Milo. Een gezinnetje stichten met hem, twee kleintjes dartelend om ons heen, een hondje die met ze mee rent. Mijn hand in die van Milo, een glimlach op beide onze gezichten, terwijl we over het winderige strand lopen.

'Waar zit je aan te denken?' Ik kijk op uit mijn gedachten wanneer ik de slaperige stem van Milo hoor. 'Hmmmmm ons~'  Ik trek hem op mijn schoot en leg mijn hoofd vervolgens tegen zijn arm aan. 'Ons laat je zo glimlachen?' Hij kijkt mij aan, een klein glimlachje op zijn gezicht. 'Honderd procent zeker. ' Hij lacht zachtjes. 

'Ik heb trouwens een leuke activiteit voor ons geregeld vanmiddag. Dus ik mag hopen dat jij nog niks had gepland.' Milo schud zijn hoofd en neemt een slok van zijn koffie. 'Vertel, wat voor date heb jij geregeld.' Ik lach zachtjes. 

'Nou uh, we gaan een strandrit maken, te paard.' Even kijkt Milo verward, dan ontstaat er enthousiasme in de blik van zijn ogen. 'Dat is zo vet! Gaan we dat serieus doen?! Dat is zo coool!' Ik lach zachtjes en knik, een tevreden gevoel overspoelt mijn hart. Hij is blij, het belangrijkste in deze wereld.

-550 woorden-