Paragraaf 2 // bankzitters

§5

Rond half vijf stap ik eindelijk weer op de fiets naar huis. Het waait zachtjes, de zon schijnt en het regent niet eens. Perfect weer voor een klein fietstochtje om mijn hoofd leeg te maken en dus besluit ik om af te slaan en een omweg te maken.

Ik stap van mijn fiets af en leg hem op de grond voordat ik op de witte, stenen picknicktafel ga zitten. Mijn ogen dwalen over het stille water heen. Dit is de plek waar ik tot rust kom, de plek waar al mijn gedachten even lijken te smelten als sneeuw voor de zon. Gewoon even verdwijnen. 

Matthy, zijn blonde haren, zijn oceaan blauwe ogen, zijn glimlach. Dat is alles wat nog in mijn hoofd rond spookt. Zijn perfecte lippen, hoe die lippen gister in zo'n geniepig glimlachje waren gekruld toen hij boven op mij lag. Zijn handen strelend over mijn lichaam, terwijl hij langzaam, één voor één, de knoopjes van mijn overhemd opende. Zijn zachte stem die mij toefluisterde dat alles goed ging komen. Zijn hand die zijn weg naar beneden vond en kleine kneepjes in mijn been achterliet. 

Ik word uit mijn gedachten gehaald wanneer twee oudere oma's hun fietsen neerzetten. 'Mogen wij erbij komen zitten, jongeman?' Ik knik en sta op van de tafel. 'Natuurlijk, ik was net van plan om te gaan.' Ik glimlach zachtjes naar de dames voordat ik mijn fiets pak. 'Wat een keurige gewoontes.' Hoor ik één van de twee tegen de andere zeggen. Ik lach zachtjes en rij snel weg over het grindpad. 

Om half zes arriveer ik eindelijk thuis. Terwijl ik de oprit op fiets zie ik alleen Matthy zijn auto staan. Een sprankeltje hoop brand op. Zo snel als ik kan loop ik naar binnen, waar ik een shirtloze Matthy ontmoet. 'Jezus eindelijk, je bent thuis. Ik werd al ongerust.' Hij kijkt mij semi-boos aan. 'Sorry, ik had veel aan mijn hoofd, was even naar het meertje. Je weet wel.' Ondertussen trek ik mijn jas en schoenen uit. 'Het is al goed lieverd, zal ik je helpen om nog langer je gedachten te verzetten?' Zijn handen belanden op mijn heupen. 'Sounds good~' Ik grinnik en draai om.

Onze lippen vinden de weg naar elkaar in een paar seconden. Matthy drukt mij tegen de muur aan, mijn handen plaatsen zich vanzelf op zijn blote borst neer. 'Ik verlang al de hele f*cking dag naar je.' fluistert Matthy zachtjes in mijn rechter oor terwijl hij een stap dichterbij zet. 'Neem me, trek mij uit elkaar zodat het pijn doet om te lopen. Laat al mijn gedachten weggaan, doe het.' Ik kijk hem indringend aan. 

Matthy duwt mij op het matras en kruipt er meteen achteraan. Mijn kledingstukken hebben ondertussen hun plaats op de grond gevonden. Matthy integendeel heeft nog altijd zijn broek aan. 'Mat, jij ook, alsjeblieft.' Hij grinnikt en gaat recht op zitten. 'Laat mij even nadenken.'

Ik heb geen geduld en trek het touwtje van zijn jogginsbroek los. Snel en behendig trek ik de broek naar beneden. 'Meneertje heeft geen geduld meer ofzo?' Ik schud mijn hoofd en kijk hem aan. Hij mag wel opschieten, ik hou het echt niet veel langer. 'Goed zo, je bent eerlijk, dat verdient een beloning. Draai je om lieverd.' Ik draai om, mijn buik op het matras, hoofd gedraaid zodat het nog een soort van comfortabel ligt.

Matthy zijn hand verdwijnt in het nachtkastje en komt er een paar seconden later weer uit met een flesje glijmiddel in zijn hand, een condoom tussen zijn vingers. 'Klaar voor?' Ik knik. 'Gebruik je woorden lieverd.' Ik slik, mijn mond droog, mijn ogen gefocust op de handen van Matthy. 'Klaar voor, altijd klaar voor jou. Schiet nou maar op!' Ik hoor hem grinniken boven mij. 

Een luide kreun verlaat mijn mond zodra Matthy naar binnen glijd, nou ja glijd? Mijn handen knijpen in het zwarte hoeslaken. 'F*ck Milo wat voelt dit goed.' Matthy zijn stem klinkt ver weg. Alles om ons heen verdwijnt, alleen wij tweeën zijn nog belangrijk. Hij, ik en onze liefde. 

Matthy begint langzaam zijn tempo op te bouwen, hij glijd steeds soepeler en soepeler naar binnen. 'Fuck Matthy wat voelt dit goed.' Mijn zin wordt meerdere malen onderbroken door gekreun van mij of van Matthy. Het voelt perfect, wij zijn perfect. Zijn hand masseert mijn schouder, mijn handen knijpen nog altijd in het hoeslaken. Mijn ogen gesloten. Zijn gekreun, onze lichamen die samen komen, mijn gekreun.

Met een luide kreun kom ik volledig op het hoeslaken, nog geen tien seconden later komt Matthy in mij. Hij blijft nog even zitten, beide uitgeput, beide voldaan. 'V-volgende keer ben ik dominant.' Matthy grinnikt en valt naast mij op het bed. 'Dat zullen we nog wel eens zien lieverd.' Hij trekt mij in een knuffel, mijn hoofd in zijn zijde. 'Dat zullen we nog wel eens zien...'

-803 woorden-

Nou dit was dus verschrikkelijk om te schrijven. Ik kan dit dus gewoon niet en dan krijg je deze slechte zooi!