THE FIRST TIME WE MET🌊 [COMPLETED]

Part . 19🌊

Unicode

စားသောက်ဆိုင်တစ်ခု၏ VIP Roomအတွင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေကြသည့်သူနှစ်ဦး။
အတန်ကြာတိတ်ဆိတ်နေသည်ကိုဖြိုခွဲလိုက်သည့်အသံတစ်သံ...

"ဂျောင်ဂု ဒီလောက်ထိလုပ်ဖို့လိုလို့လား"

ထယ်ယောင်းက လေသံခပ်တိုးတိုးဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်အားရှေ့သို့အနည်းငယ်ကိုင်းလျက်ဆိုသည်။ ဂျောင်ဂုမှာအပြစ်မရှိရှာသည့်သူ့လည်ဂုတ်ကိုသာ အသည်းအသန်ပွတ်နေမိတော့၏။

"အစ်ကိုအနေခက်မှာစိုးလို့ပါ"

အကြောင်းအရာမှာ ဂျောင်ဂုကပြောစရာရှိသည်ဟုဆိုပြီးစားသောက်ဆိုင်တစ်ခုဆီလာခဲ့ရန်မက်ဆေ့ဂ်ျပို့လာသည်။
ပြောထားတဲ့လိပ်စာအတိုင်း ရောက်လာခဲ့ပြီးဆိုင်ပတ်ပတ်လည်သို့ဝေ့ဝဲကြည့်မိပြန်တော့လုံးဝရှာမရ။ တစ်ယောက်တည်းဖင်ကုတ်ခေါင်းကုတ်လုပ်နေချိန်မှာ ဝန်ထမ်းလေးတစ်ယောက်ကအမြင်မတော်၍ လာကူညီပေးခဲ့သည်။ ဂျောင်ဂုနာမည်ကိုရွတ်ပြလိုက်တော့ VIP Room အား reservation လုပ်ထားသည့်နာမည်ဟာပြူးပြဲလို့။ စကားလေးပြောဖို့ကိုဒီလောက်ကြီးထိယူစရာလား။ လုပ်ငန်းရှင်သူဌေးလဲမဟုတ်ပါဘူး ကျွန်တော်ဟာကျောင်းဆရာပါ။

"ငါတို့ကဘယ်လောက်ထိုင်မှာမလို့လဲ မင်းပိုက်ဆံတွေအများကြီးကုန်မှာပေါ့"

"ကျွန်တော် အာ့လောက်တော့ရှာနိုင်ပါသေးတယ်"

အခန်းကလဲဌားပြီးသားဖြစ်နေသည့်အပြင် သူတရားဟောလဲဂျောင်ဂုကနားထောင်မှာမဟုတ်တာကြောင့် လေကုန်ခံမည့်အစားပါးစပ်သာပိတ်နေလိုက်ရသည်။

"ကျွန်တော်နဲ့မင်ဟီး စာချုပ်ပြင်ထားပြီးပြီ"

"........."

"နောက်လေးရက်ဆိုရင် တရားဝင်ပြတ်စဲပြီးသားဖြစ်သွားလိမ့်မယ်"

ထယ်ယောင်း၏မျက်ဝန်းအိမ်အတွင်း တွေဝေမှုများဖြစ်ပေါ်လာသည်။ မိသားစုတစ်ခုဟာ သူ့ကြောင့်ပြိုကွဲတော့မှာလား။ မင်ဂူလေးကရော ဂျောင်ဂုကိုဖအေတစ်ယောက်အဖြစ်လိုအပ်နေခဲ့သည်ဆိုပါက ဘယ်လိုဆက်လုပ်ရမည်နည်း။ ခေါင်းထဲအတွေးများပြွတ်သိပ်လာသည်။ အသိုက်အမြုံတစ်ခုပြိုကွဲတော့မယ်ဆိုတာ ပျော်ရွှင်စရာမှကောင်းမနေပဲလေ။ ရူးမိုက်လွန်းသည့်ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကြောင့် အနည်းနဲ့အများ မင်ဂူလေးကိုထိခိုက်သွားစေမယ်ဆိုရင် ဂျောင်ဂုဆီကအပြီးတိုင်ထွက်ခွာသွားဖို့ဝန်လေးနေမည်မဟုတ်ပါ။