Karanlığın ve Aydınlığın Varisi {Varis Serisi }

22.Bölüm

Vanessa

Duyduğum haberle yıkılmıştım. Fazla tepki göstermişti de olabilirdim ama haklıydım da. Ailem benim kırmızı çizgimdi.

Odamda bacaklarıma kendime çekmiş pencereden dışarıya bakıyordum. Luna'nın bir suçu yoktu bunun farkında da olsam yine de her şey eskisi gibi olmazdı.
Bana karşı tavırları soğuk değildi anlayışlıydı.

Kapım çalınıp bir şey dememi bile beklemeden açılınca başımı çevirdim. Annemle babam ve erkek kardeşim gelmişlerdi.

Kendimi toparlayıp ayağa kalktım. Annem yanıma oturdu, babam ve kardeşim karşıma oturdular. Annem saçımı okşadı ve konuşmaya başladı.

"Güzel kızım sen bizim ne olursa olsun kızımızsın. Evet belki artık kraliçe olamayacaksın ama bu bir şey değiştirmeyecek ."

Sözü babam devraldı.

"Kızım bildiğin gibi taht senin hakkın ama sen bir ejderhasın. Bu normalde bir şey değiştirmez ve sen hakkın olanı alırsın. Ama kurtarman gereken bir gezegen var. Bu zor bir görev karanlığa gömülmüş olanları kurtarmak önüne zor engeller çıkacak. Bir tek senin değil arkadaşlarının da özellikle Luna'nın önüne ve senin bu durumda toparlanıp arkadaşının yanında olman gerek. Bizim sana öğrettiğimiz değerler yolunda ilerle güzelim. Bu isteyerek olan bir şey değil. Mecburiyet."

Kafamı salladım. Annemle babam krallığa sabah döneceklerdi. Odadan çıktıklarında erkek kardeşim Peterle birlikte başa başa kaldık. Yanıma gelip bana sarıldı.

"Birlikte uyuyalım mı?"

"Peki."

Banyoda rutin işlerimi hallettim. Pijamalarımı giyip yatağa Peter'in yanına yattım. Bana iyice sokuldu .
"Sen benim ablamsın."dediğinde kıkırdadım.

"Evet sen de benim yarmaz,söz dinlemez kardeşimsin. Ve krallığa sana emanet etmek içimi kemiriyor doğrusu."

Kaşlarını çatıp bana baktı.

"Ben senden de güzel yönetirim bir kere."

Sözlerine küçük bi kahkaha attım. Kaşlarını daha da çattığında kahkahamı bastırdım.

"Hadi uyu bakalım ufaklık."

"Ben ufak değilim. Arada bir yaş var bir kere.
-Sen öyle san kardeşim ben yüz yıl sonra uyandım yanı bu durumda 118 yaşında oluyorum."

"Hıh."

En sonunda ikimizde uyuduk.

*Violetta

Hayat bazen sizi sınar. Sevdiklerinizle özellikle. Beni annemle sınamışlardı. Annem hiç görmediğim annem hasretini çektiğim, saçımı okşayan ,bana her gece masal anlatıp ninni söyleyen annem olsun isterdim ama olmadı.

Babam annemin ölümünün sorumlusu olarak beni gördü. Hiç bir zaman beni sevmedi. Ve galiba bundan sonra daha da nefret eder benden.

Hayatımın on dokuz yılı resmen yokmuş.
Yaşamamış gibiyim. Babam ve akrabalarımdan duyduğum nefret dolu sözler bir tek beni halam sevmişti.

Bana bakmış asla kuzenimden beni ayırmamıştı. Derin bir iç çektim ve gözlerimi kapattım kendimi uyumaya zorladım. Yarın olucaktı ve yeni bir güne uyanacaktık.