SUDAN ÇIKMIŞ BALIK

S.Ç.B. 2

Eylül ayının ortalarındaydı. Deniz Ankara'daki evine kavuşmuştu. Kim ne derse desin yalnız kalmayı çok severdi. Sonbaharın yeni yeni yüzünü gösterdiği bugünlerde bavulunu açtı buram buram nergis kokulu kıyafetlerini tek tek dolabına yerleştirdi. Yeni basımdan çıkmış kitaplarını duvardan duvara uzanan kitaplığına yerleştirirken sayfalarını kokladı. Tam o sırada telefonu çaldı. Arayan Nil'di. Nil,Deniz'in İzmirli ama kendisi gibi Ankara'da okuyan en yakın arkadaşlarından birisiydi.

- Görkem Beyler ve Deniz Hanımlar Ankara'ya teşrif etmiş ama biz bunu başkalarından öğreniyoruz öyle mi olduk Deniz Hanım? dedi bi yandan gülerken altında sitem yatan bi ses tonuyla.

- İnanır mısınız Nil Hanım Görkem Beyin burada olduğunu da ben sizden öğreniyorum hani. Dedi ama kalp atışlarına engel olamadığından sesi titremeye başlamıştı bile.

- Aa ben de beraber geldiniz sanmıştım. Nasılsın canımcım evde misin? Dedi Nil.

- Evet şimdi geldim daha bavul yerleştirme işleriyle uğraşıyorum sen nerelerdesin?

- Bahçeli'deyim yanıma arkadaş arıyorum hadi gel bişeyler yeriz.

- Tamam. Dedi Deniz ama aklı hala Görkem'deydi.

Görkem Deniz'in en yakını,sırdaşı,dostu en önemlisi de gönül gözünü açtığından beri aşık olduğu tek insandı. Kahverengi kocaman kestane gözleri,kızılımsı sakalları sakin tavırlarıyla Deniz'in hayallerinin baş rol oyuncuydu. Ankara Üniversite hukuk fakültesinde 2. sınıfta okuyan Görkem'in hayatına giren çıkan bütün insanlardan Deniz'in haberi olmuştu. Ama bugüne kadar Görkem'den 'Çok seviyorum.' 'Galiba aşık oluyorum.' Gibi şeyler duymamıştı. Hayatına giren kızlardan ya ilk buluşmada ya da en fazla bir hafta sonra bağını koparırdı. Öyle biri vardı ki bu dünyada onu etkileyebilecek karşıdan yürüyüp ona doğru gelirken Görkem 'Evet işte bu.'diyecekti. Hayatı boyunca buna inandı. Zorlamadı sabırla o insanı bekledi.
Görkem'in Deniz'e o gözle bakması öylesine imkansızdı. Onlar beraber büyümüşlerdi. Görkem'göre deniz kitapalarıyla büyüyüp,hastalarının hayatlarını kurtarmakla yaşlanacak,kedileriyle beraber ölecek bi kızdı. Ama bunların hiçbirisi tabiî ki onu kardeşi kadar sevmesine engel değildi. Belki de kendi kardeşinden daha bile çok seviyordu Deniz'i.
Deniz kıyafetlerini ve kitaplarını bir doktor edasıyla yerleştirdikten sonra üzerine Ankara'nın soğuğuna daha uygun kıyafetlerini giyinip dışarı çıktı ve 7. caddenin başında Nil ile buluştu. Yemek yemek için bi yerlere oturdular.

- Nasıl özledim seni Deniz ya bu sene yaz okulundan dolayı İzmir'e ayak basamadım resmen. Bilkent canımızı okuyor. Sen neler yaptın?

- Benim her şey bildiğin gibi işte. Pek bi değişiklik yok hayatımda verdiğim kilolar dışında. O kadar çok ders çalışmak zorunda kaldım ki bi dönem artık Zombi'leri daha iyi anlayabiliyorum.

O sırada Nil'in telefonu çaldı arayan Görkemdi.

- Nerdesiniz ben söylediğin yere geldim.

Nil Görkem'i gördü elini kaldırdı. Deniz Nil'in bu hareketine anlam veremedi. Arkasını döndüğünde ise karşısında Görkem'i gördü an sanki dünya durdu. Dünya durdu ama Deniz'in kalbi küçük dilinin yerinde atmaya başladı. Aylardır Amerika'da olan Görkem kanlı canlı Deniz'in karşısındayadı. Deniz gözlerini kapattı küçük bi tebessüm etti ve içinden:

- Allahım sen benim aklımı koru. Karşımdaki gerçekten o mu? Sonunda geldi mi? Üç ay sonra burada ve yanımda. Dedi ve gözünü açtığında tek bir damla gözyaşı yanaklarından aktı.

Bi anda toparlandı. Hiç bozuntuya vermeden Görkem'e doğru döndü:

- Hoş geldin hayırsız,dedi omzuna vurdu ve boynuna kollarını doladı.

- Hoş bulduk doktor hanım. bana hayırsız diyosunuz ama siz de Amerika'dayken beni bi kere bile aramadınız. Onu napacaz? Dedi şımarık bi gülümsemeyle.

Oturdular yemeklerini yediler. Görkem yazın Amerika'da dil okulunda yaşadı maceralarını,Deniz İzmir günlüklerini,Nil ise Bilkent'in zorlu sınavlarını anlattılar birbirlerine. Akşama doğru kalktılar. Nil yurduna,Görkem ve Deniz ise evlerine dağıldılar.

Deniz eve geldikten yaklaşık bi saat sonra telefonun titremesiyle uyandı. Nil arıyordu:

- Ne yaptınız canım? Görkem mi bıraktı seni eve? Diye sordu merakını gidermek için.

- Evet ya sağolsun bıraktı eve kadar. Dedi uykulu bi şekilde.

- Deniz yarın seninle bişey konuşmak istiyorum. Okulu eksek ilk gün hem hamamönünde bi kahvaltı yapalım mı?

- Tamam da ondan sonra gene de bi okula uğramam gerekiyor ders kaydı meselesi var. Hayırdır sen benimle ne konuşacaksın bugün niye konuşmadın?

- Bugün Görkem vardı ondan yarın konuşuruz. İyi geceler. dedi Nil. Telaşla telefonu kapattı Deniz'in iyi geceler demesini beklememişti bile.

Ertesi gün hamamönünde güzel bi kahvaltı yaptılar. Nil birden konuya girdi.

- Dün Görkem geldiğinde neden gözünden yaş geldi Deniz? Tahmin ettiğim şey mi?

Nil birdenbire konuya dalınca Deniz ne diyeceğini bilemeden sıcak çayını dilini kabartırcasına yutmaktan kendini alamadı. Birden çok aşırı tepki vererek:

- sen ne dediğinin farkında mısın Nil olur mu hiç öyle şey sadece çocukluk arkadaşımı birden karşımda görünce heyecanlandım Görkem'in geleceğini bana söylememiştin. Dedi sinirle.

Nil Deniz'in bu kadar hiddetlenmesine anlam veremeden:

- Sen bana yalan söylüyorsun Deniz. Görkem derken bile gözlerinin içinin parladığının farkında değil miyim sanıyosun? Korkma bunu kimseye söyleyecek değilim ama artık kendini yıpratma. Sen kendini kandırabilirsin ama beni kandıramazsın Deniz. Diye bağırdı.

Etraflarındaki meraklı gözler Nil'in hiç umrunda değildi. Ama artık her şeyin farkındaydı. Deniz körkütük Görkem'e aşıktı işte. Denizle Görkem tamam çocukluk arkadaşlarıydılar ama bu ilişki asla yürüyecek bi ilişki değildi Nil'in gözünde. O yüzden Deniz'in Görkem'den uzaklaşması ikisi için de çok iyi olacak diye düşündü.

- Nil benim gidip işlerimi halletmem lazım haberleşiriz dedi ve masadan kalktı Deniz.

Deniz'in kafasını dağıtacağı birilerine ihtiyacı vardı. Nil bunun için yapması gereken her şeyi yapacak elinden geleni ardına koymayacaktı. İsterse üzülsün isterse aşkımdan ölüyorum desin Deniz Nil onu dinlemeyecek Görkem'den onu uzak tutacaktı. Bu her ikisi için de gerçekten çok zor olacaktı ama olmalıydı.