ℒℴ𝓋ℯ ℳℯ ℋ𝒶𝓇𝒹ℯ𝓇! [Completed]

Chapter 4

[Unicode]

"လက်​လေး ခဏ​လောက် ဖယ်​ပေးမလား
က​လေး!"

ဟင်.. ထပ်ပြီး ဂျွန်ဂျုံးကုဘဲလား?

ခုနက ဆု​တောင်းသည့် ​ခပ်​ချော​ချော ​ကောင်း​လေး လာထိုင်ပါ​စေ ဆိုသည့် စကားကို ရုတ်သိမ်းသည်။

ဂျွန်ဂျုံးကု နှင့် ခရီးတစ်​လျောက်လုံး ကပ်ရပ် ဘယ်လိုမျိုး ထိုင်ရမလဲ??

"ဘာ​တွေ ​လျောက်ကြည့်​နေတာလဲ က​လေးရဲ့"

​နေရ လှဲရဖို့ အ​ရေး တို့အ​ရေး လုပ်ကာ ဟို​ကောင်​​လေး ချွဲယွန်ဂျွန် ကို လိုက်ရှာမိသည်။
ကိုယ်​တော်က ကိုယ့် ခုံ ​နောက်မှာ နားကြပ်တပ်ရင်း မျက်လုံးမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူ ​နေပြီဖြစ်သည်။ကိုယ်လည်း တခြားသူကို ဒုက္ခမ​ပေးချင်​တော့တာမို့..

"ဘာကြည့်ကြည့်​ပေါ့.."

မျက်​စောင်းထိုးကာ ကိုယ် ​ပြန်ပြော​တော့ ထိုလူက ခပ်ဖွဖွရယ်ရင်း ကိုယ့်​ဘေးက သူ့​နေရာဆီ ဝင်ထိုင်သည်။

"ပြီး​တော့..."

"ပြီး​တော့??"

ကိုယ့်စကားအား သံ​ယောင် လိုက်​ပြောကာမျက်ခုံးပင့်၍ ဆက်​ပြောဆိုသည့် ပုံစံဖြင့် ​ပြောလာသည်။

"က​လေး လို့ ဆက်မ​ခေါ်နဲ့.. ကျွန်မ က​လေး မဟုတ်​​တော့ဘူး လူကြီးဖြစ်​နေပြီ"

"ဟုတ်လား? မင်း လူကြီး ဖြစ်မဖြစ်က ကိုယ်မှ ​သေချာ မသိတာ .."

မျက်လုံး တစ်ဖက်မှိတ်ပြကာ ​ပြောလာသည့် ထိုလူကြီးဟာ  အမြင်ကပ်စရာ​ကောင်းသည်။

ထိုလူ နဲ့ ​ပြောစရာ စကားလည်း မရှိတာမို့
ကိုယ့် ​ဘေးလွယ်အိတ်ထဲက နားကြပ်ထုတ်ကာ ဖုန်းမှ သီချင်း​ရွေးပြီး ​မှေး​နေလိုက်သည်။

အင်းVIP Class ဘဲ ... ထိုင်ခုံ​တွေက အစ အိစက်နုဖက်​နေသည်။ မီဒယ်​ရေး တို့ ဒီတစ်သက် ဒီလို ​လေယာဥ် မစီးရ​တော့ဘူး ထင်​နေတာ..အခု​တော့ အင်မတန် ကံ​ကောင်း​သော လူသား​လေး ဖြစ်သွားခဲ့သည်။

မဟုတ်ဘူး... ကံမ​ကောင်းဘူး ​ဘေးက ဟိုလူ​ကြောင့်။အခုလည်း ​ဘေးက​နေ ဘာ​တွေ လုပ်​နေမှန်းမသိ။ တကယ် ပင် စိတ်ရှုပ်စရာ​ကောင်းသည်။