[Unicode]
အချိန်ကား ည ၁၂ ထိုးလုနီးနေပြီ။
နောက်ဆုံးဖြေရမည့် ဘာသာမို့ ဒယ်ရေး သေသေချာချာ ဂရုစိုက်ကာ လေ့လာပြီး မနက်ဖြန် အတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီမို့ လက်စသတ်ကာ စာအုပ်တွေအား အစီအရီပြန်ပိတ်ထားပြီး
မနက်ဖြန် စာမေးပွဲ အတွက် လိုအပ်သည်တို့ကို အသင့်ပြင်ထားလိုက်သည်။ဒယ်ရေး စာကြည့်စားပွဲက မထသေးဘဲ စားပွဲထက်ရှိ ကော်ဖီ ခွက်အား လက်လှမ်းကာ
ဆွဲယူမိတော့ ခွက်ထဲမှ ကော်ဖီ ဟာ တစ်ငုံစာမျှသာ ကျန်တော့သည်။အကောင်းစား ကွန်ဒို၏ ဇိမ်ကျလှသည့် အခန်းထဲဝယ် aircon ကို အမြင့်ဆုံးထားထားသည့် ဒယ်ရေးအတွက် စာလုပ်သည့်အချိန်ဟာ တကယ့်ကို အိပ်အငိုက်ဆုံးအချိန်ပင်။
ဒါကြောင့် ကော်ဖီ ကို အားကိုး လုပ်ကာ
ဒယ်ရေး စာလေ့လာသည့်အချိန်တွေအား ကုန်ဆုံးခဲ့သည်။အချိန်လည်း မနည်းတော့တာမို့ မျက်နှာသစ်ခြေလက်ဆေးပြီး အိပ်ရာဝင်ဖို့ ဒယ်ရေး စာကြည့်စားပွဲမှ ထ လိုက်သည်။
"အဲ...ဟိုလူရော..ဘာအသံမှလည်းမကြားရဘူး အိပ်များအိပ်သွားပြီလား?"
ဂျုံးကုမှာ ဒီတလော အတွင်း ဒယ်ရေးကို အသေချာ ဂရုစိုက်သလို လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေခွင့်ပေးထားသည်။ စာမေးပွဲကာလမို့ အရင်လို သူမနောက် တစ်ကောက်ကောက်လိုက်နေတာမျိုး၊ skinship တွေ မထင်ရင်မထင်သလို
လုပ်တာမျိုး ကို သိပ်မပြုမူတော့ပဲ ဒယ်ရေးအား တစ်ယောက်ထဲ နေခွင့်ပေးထားသည်။တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ အေးချမ်းလွတ်လပ်ပေမယ့် တစ်ခုခုတော့ လိုအပ်နေသယောင်။
"အမယ်...ငါ့မျက်နှာလေးက ဘယ်အချိန်ဖြစ်ဖြစ် ကြည့်ကောင်းနေတာပဲ.."
ဘေစင်ရှေ့ရှိ မှန်သားပြင်၌ ပေါ်လာသည့် ဒယ်ရေး မျက်နှာလေးအား ကြည့်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချီးမွမ်းခန်းဖွင့်လိုက်သေးသည်။
အနည်းငယ်ညိုနေသည့် မျက်ဝန်းအောက်ဖက်တွေကိုတော့ လျစ်လျှူရှုထားရင်းပေါ့။