iktsuarpok : minsung

2.9

Ertesi gün uyanıyorum. Gözlerimi şiş. Kahvaltı hazır fakat canım yemek istemiyor.

"Teşekkürler fakat ben aç değilim. Okulda belki bir şeyler yerim."

Minho hyung bana bakıyor. Gözlerimin ta en dibine. Nefret etmek istiyorum ama yapamıyorum.

"Peki canım dikkat et." Ardından Minho hyungu beklemeden gidiyorum kapıya doğru , kapıyı açıp çıkıyorum. Erkenden gitmem gereken bir yer varmış gibi. Sanki birisiyle buluşacakmışım gibi. Kapıyı açıp karşımda Minho hyungun arkadaşı Changbini görmeyi beklemiyorum tabii ki. 

"Selam Sung!"

Sung...neydi böyle?

"Uhm şey merhaba hyung ve şey adım Jisung." O sırada da Minho hyung kapıdan çıkmıştı.
"Selam Bin-ah!" Birbirlerine bir şeyler diyorlardı. Dinlemiyordum. Changbin hyung bana dönüyor, "Sung sen yalnız mı gideceksin?" Yine Sung diyor bana. Bunu sevmiyorum fakat nefret de etmiyorum. Seungminin de bana bazen Sung dediği aklıma geliyor bir an. Garip hissediyorum. Bir insanla anılara sahip olmanın zor olduğunu biliyorum fakat...

"Evet hyung." Kafasını sallıyor.
Minho hyung bir anda, "Sung mu? Kaç yaşındasınız? Anaokulunda falansınız benim mi haberim yok?" Yine o ve yine o saçma kırıcı konuşmalarını yapıyor. Nefesimi şiddetle vererek çantamı alıp, yürümeye başlıyorum.
"Dostum, Sung diyorum sadece."
Minho hyung histerik bir şekilde gülüyor.
"Demesen iyi olur bence." Şaşırıyorum fakat yürümeye devam ediyorum, yavaş yavaş.

"Neden?"

"O pek bundan hoşlanmış gibi görünmüyor."

Ve son duyduğum Changbin hyungun yaptığı ve geçirdiği kapak laf oluyor. "Eğer sevmeseydi emin ol bir şey derdi dostum. Bu yüzden bence sorun yok ama yine bir sorarım teneffüste, iyi dedin."

Minho hyungun yüz ifadesini görmüyorum fakat sinirlendiğini hissedebiliyorum. Yakın arkadaş olmalarına rağmen garip ilişkileri olan bir iyilikler. Seviyorum onları fakat bazen beni korkutuyorlar.

Okula yürüyorum. Okula varınca ise klasik rutinlerimi yaşıyorum. Okuldan çıktığımda telefonumu açıp, bir mesaj gelip gelmediğini kontrol ediyorum. O an da bilinmeyen bir numaradan mesajım olduğunu farkediyorum. Açıyorum, okumaya başlıyorum. Bu uzun süredir beklediğim bir mesaj.

"Selam? Nasılsın? Uzun zaman oldu. Biliyorum, belki bana çok kızgınsın ve üzgünsün. Her şeyi açıklayacağım. Her şeyden önce, seni çok özledim, biliyor musun? Gerçekten özledim, bana inanmayabilirsin ki eğer inanmazsan anlarım fakat doğruları söylüyorum. Seni çok özledim. Beraber aldığımız çift çoraplarını ve tişörtlerini hala giyiyorum."

Heyecandan telefonumu yere düşürüyorum.

[Yeni bölüm atıldı. Umarım iyisinizdir.]