Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
1. BÖLÜM
Ocak/2017, Alıca
Yanımda duran küçük kahverengi boyalı sehpanın üzerine yerleştirdiğim mumun altına, mavi çini desenli bir çay tabağı yerleştirmiştim. Cılız mum ışığı; iki yeşil döşemeli eski çekyatın, sık kullanıldığı için kaynaklı yerlerinden kopmaya başlayan sobanın ve mumu üzerine koyduğum sehpanın bir boy büyüğü olan, tek ayağı kırık olduğu için babamın başka bir tahta parçasıyla destek verdiği sehpanın üzerinde bulunan tüplü televizyonun bulunduğu küçük odayı aydınlatmaya zar zor yetiyordu.
Gökyüzünden dökülen kristal kurşunlar yeryüzünü beyaza boyuyordu. Eski ahşaptan yapılmış, pencere pervazlarından sızan rüzgarın titrettiği soba ateşi, gölgesiyle dans ediyordu. Çivit mavisi gözlerimde asılı kalan yorgun gölgenin izini, sadece mum ışığıyla aydınlanan kireçle boyanmış duvarda görüyordum.
İçerideki sessizliğe, dışardan gelen rüzgarın uğultusu karışıyordu. Sanki canavarlar evin etrafını kuşatmıştı.
Gözlerimi ürpertici gölgelerden çekip, kocaman gölgelerin çıkmasına sebep olan küçük beyaz muma baktım. Beyaz gövdesinden akan küçük damlacıklara baktım. Eriyip yok olmayı bekliyordu ve dilediği oluyordu.
Küçük mum ışığı, gölgenin izini oluşturuyordu ama kendi yok oluyordu...
Odanın kapısı hızlı bir şekilde açılınca irkilerek gözlerimi o yöne çevirdim. Soğuk rüzgarla içeri giren babamdı. İçimi kaplayan rahatlamayla derin bir nefes aldım. Uzun siyah kabanı kardan dolayı bembeyaz olmuştu. Sakalları, bıyığı, kaşları hatta kirpikleri bile bembeyaz olmuştu. Ayağıyla, kapıyı kapatıp buz gibi rüzgarı engelledi. Kucağında ki odunları sobanın yanında duran demir kovanın içine bırakıp, üşüyen ellerini hemen sobaya tutmuştu.
Karşımda ki kocaman adama baktım. O görmese de omzunda kocaman kanatlar taşıyordu. O kocaman adamın, kocaman kanatları kızı için açılıyor ve sadece onu kanatları altına alıyordu.
"Uuu bu soğukta ne böyle?!" dedi babam derin bir soluk vererek. Usulca oturduğum yerden kalkıp başında ki kar bulaşan bereyi parmaklarımın ucunda yükselerek aldım. Babam bana minnet dolu gözlerle bakmıştı ve sanırım elleri gerçekten donmuştu. Kabanınıda üstünden alıp ikisini sobanın arkasında duvara asılı, genelde bunun gibi kötü günlerde çamaşırları kurutmak için kullandığımız ipe astım."Ocak ayı ilk defa bu kadar çetin geçiyor. Normalde yağmak yerine erirdi."
