Canım Ramazan Ayı

🌙Dünyadan Uzak🌙

"Dede sana bir şey sorabilir miyim?"

Dedem saçımı özenle tarıyordu. Dizinin dibinde oturmuş, içime çöken ağırlığa rağmen huzurluydum. Televizyondan gelen kısık sesler rahatsız etmiyordu beni. Hava kararmış, televizyonun ışığı yüzümüze vuruyordu. Salonun ışığını açmamıştık. İftara daha vardı.

"Söyle kara gözlüm."

Yerimde kıpırdanıp dudaklarımı araladım.

"Bir insan neden Allah'a inanmaz?"

Eli hareketsiz kaldığında huzursuzca yerimde kıpırdandım.

"Kara gözlüm, sen neden Allah'a inanıyorsun?"

Dedemin sözleri üzerine başımı kaldırıp dedeme döndüm. Beklentili hâlde bana bakıyordu. Dudaklarımda beliren gülümseme ile konuşmaya başladım.

"Çünkü o beni hiç yalnız bırakmadı, dede. Beni görüyor, duyuyor ve biliyor..."

Durdum. Sızlayan burnumu hissettiğimde dudağımı ısırdım. Etrafımı bulanık görürken yanağımdan hızla süzülen yaşla içimden geçeni söyledim.

"Ben bana ait olanı nasıl unuturum ki dede..."

O an dedem beni güvenli kollarıyla sarmalamıştı. Dedemin kolları arasında gözyaşı dökmüş, kendimi güçsüz hissetmemin yanında rahatlamıştım.

Hissediyorum... İçinde bir yerde düştüğü kuyuda yardım beklediğini hissediyorum. Bir el uzansın istiyordu. Anlaşılmak...

Ben korkuyorum Allahım...

Ben senin razı olmayacağın hâl içerisinde bulunup seni üzmekten korkuyorum Allahım...

Omuzlarıma dökülen saçımın yüzüme gelen tutamlarını kulağımın arkasına getirdim. Bugün hava soğuk olduğu için kulaklarım üşümesin diye salık bıraktım saçımı. Sırtımdaki çantamın kollarından tutup sırtımda düzelttim. Kıpırdanırken hareketlenen saç tellerim yüzümü okşuyor, başımda bir başörtü varmışçasına heyecanlandırıyordu beni.

Sınıfa geçtiğimde herkes kendi hâlinde bir şeylerle meşguldü. Sırama doğru adımlarken ayaklarım geri geri gidiyordu. Onunla aynı sırayı paylaşmak istemiyorum.

Telefonuna gömülmüş hâlde oturuyordu. Sıraya yaklaştığım vakit hareketlilikten olsa gerek başını kaldırdı. Yorgun gözlerle bana baktıktan sonra tekrar telefonuna döndü-

Şu an bana bakıyor. Bakmayı sürdürdüğünde kaşlarımı çatıp sırtımdan çantamı çıkardım. Sıraya oturduğumda hemen çantamı ortaya koymuştum bile. Gözlerimi masaya çevirdiğimde sınır belirlediğim bant eskisi gibiydi. Dalgınca yanıma döndüm.

Bir dakika...

İnce siyah sırt çantasını benim çantam gibi ortaya koyuyordu.

"Ne yapıyorsun?" dedim bir anda.

Bir anda yani...

"Doktor kontrolün geldi galiba. Neden okula geldin ki!"

Sinirlerim beni zorlarken sakin sesle konuştum. O sırada başını kaldırdı.

"Gözlük taktığımı sürekli hatırlatacak mısın bana?"

"Gözlük takmayacak kadar gözlerimin iyi hâlde olduğunu ne zaman kavrayacaksın acaba?"

Ba ba ba ba ba!

Gözlerimi devirip önüme döndüm.

"Haksızsın işte. Her zaman üste çıkmaya çalışıyorsun. En doğrusunu sen bilirsin de mi? En doğru sensin!"

Sıkıntıyla nefes verip ona döndüm. Kaşlarını çatmış hâlde bana bakıyordu.

"Ya sadece ne yapıyorsun, diye sordum. Amacını sormak istedim sadece. Neden büyüttün ki bu kadar?"

Sinirle gülüp bana döndü.

"Benden anlayış bekliyorsun ama bana anlayışlı davranmıyorsun!"

Allahım şu an kendimi sevgilisiyle tartışan ergen kız gibi hissediyorum.

Tövbe estağfirullah!

Ona bakarken ifadesi normal hâline dönerken şimdi de hastalıklıymışım gibi bakıyordu bana. Gözlerinde korku gördüm. Allah Allah!

"Kader iyi misin?" dedi eli bana doğru uzanırken. Kendimi geri çektim.

"Hasta falan değilim ben." dedim anlamaz hâlde. Yüz ifadesi normal hâline dönerken başımı çevirdim. Tuhaf...

Yine yorucu geçen bir günün sonunda hiç yorulmamış gibi masamı toplamaya başladım. Eve gidiyorum!

"Karnın acıktı de mi? Karnının gurultusu kulağıma kadar geldi çünkü."

Duyduklarımla yanıma döndüm usulca. Beklentiyle bana bakıyordu.

"Evet acıktım ama-"

"Kendine neden eziyet ediyorsun?"

"Etmiyorum..." dedim sakin sesle. Ayağa kalkıp çantasını koluna taktığında hemen atıldım.

"Sana bunu yapan herkesten nefret ediyorum. Seni oruçtan uzak tutan... Seni Rabbinden uzak tutan herkesten!"

Yüzüne bakmadan çantamı alıp çıktım sınıftan. Feyza'nın sesi kulağıma gelse de yalnız kalmak istiyordum. Dünyadan az da olsa uzakta olmak...