Taste of Friendship

CHAPTER 13

A hard cough, vomiting and a red liquid escapee from Naja's mouth. Minutes passed, sound of water dropping.

Hinilamos ni Naja ang namumutlang mukha niya sabay nang paghawi ng kaniyang luhang isa-isang lumalabas. Tumingin siya sa repleksyon sa salamin at hinawi ang buhok na napunta sa mukha niya. Hinawi niya ulit ang luhang umaagos sa mukha niya.

Kinuha niya ang isang kahon at nakalimang bukas sa iba't ibang klaseng gamot. Malalaking tableta ang araw-araw na iniinom niya at isang beses na injection, pampakalma. Araw-araw, kada gabi ganito ang nararanasan ni Naja.

Lumabas siya ng banyo hawak hawak ang dibdib niya't umupo sa study table para magpatuloy sa pag-aaral. 

--

ZARDEN'S POINT OF VIEW

I'm just humming inside my car while waiting for Naja to come out from her apartment.

Ilang minuto lang ay kinatok niya ang pinto, pinagbuksan ko ito at gaya ng palagi niyang dala, ang ngiti niya.

I furrowed my brows "Is that make up?"

Umupo siya at sinuot ang seatbelt tsaka tumango habang natatawa.

"B-Bakit? Pangit ba 'yung pagkalagay ko?" Then she looked at the rear view mirror.

She snorted while checking her face.

I can't stop myself from staring at her.. waiting for her to seat down properly.

"Pangit ba?" She asked again while looking at me.

Here I am stiffened.

"Hoy!" Pinitik niya ang kamay niya malapit sa mukha ko kaya natauhan ako.

"Pangit ba?" She asked again.

I immediately averted and coldly say, "Yes."

Sumimangot siya.

"Ang harsh mo, parang ang pogi mo naman." She mumbled. She then scowled at umayos ng upo.

"Nah. I mean you're pretty."

All I thought is she will happily looked at me, but she stayed scowling.

"Niloloko mo lang naman ako.."

I shook my head and chuckled softly.

"You actually know me that fast. Yeah, you're pretty---pretty ugly."

Padabog siyang umupo kahit nakaupo na siya, sinapak niya ang braso ko kaya napahinto ako.

I furrowed my brows.

My lips parted when I see her face went serious.

Oh.

"Hey---"

"Hindi naman ako nagmake-up para sayo." She averted.

Oh damn. Ang buong akala ko ay kakapit sa asaran. Ugh damn! Hinina ko ang sasakyan.

And now she's looking at me.

"Anong oras na wuy.. ang hina ng pagmaneho mo, baka malate tayo."

"Huy! Ayokong malate ngayon.." she begged.

"I'm sorry." Mas humigpit ang kapit ko sa manubela.

"Sorry?" She looked at me, confused.

What?

She let out a ecstatic laugh.

W-What??

I sniff heavily.