Taste of Friendship

CHAPTER 23

Malaking puting kwarto, may pitong tao na nasa loob at ang isa'y nakahiga sa hospital bed.

Umiiyak si Avabella habang ang iba ay namumula pa ang mata kakaiyak dahil sa hindi malamang dahilan kung bakit biglang nawalan ng malay si Naja.

"Maya-maya gigising din siya." Pahayag ng doctor na nagpaginhawa sa anim pero naroon pa rin ang pangamba nila.

NAJA'S POINT OF VIEW

I can feel it.

I am breathing.

No..

Hinay-hinay kong binuka ang aking mata at ilaw sa kisame ang una kong nakita.

"Naja!"

May Doctor na lumapit sa akin at makikita sa mata niya ang pag-aalala, tinitigan ko siya pabalik at palihim siyang inilingan.

Bumuntong hininga siya't pasikreto tumango.

"Is she okay?" Tanong ni Avabella kay Doctor Agustos.

"Y-Yes she is, mamaya ichecheck namin siya ulit."

"Do everything this hospital can." Zarden command.

Dr. Agustos looked at me before answering. "Yes, we will.."

I bit my lower lip and closed my eyes again.

Bakit nagising pa ako?

Ang bigat na at mas lalo pang bumigat nang makita ko si Avabella na walang tigil sa iyak at mga namumulang mata nila na alam kong galing din sa pag-iyak.

Wala na si Dr. Agustos kaya isa-isang naglapitan silang lima.

I can't look into their eyes, I cant.

"Naja.."

I closed my eyes.

"Sorry.." rinig kog sabi nila.

No.

It's not their fault.. I'm the one who needs to say sorry.

"Hindi..wala kayong kasalanan." Sagot ko sa mapaos na boses.

A stubborn cough escaped from my mouth. I don't like this. Ayokong makita nila akong naghihirap.

"The result is coming Naja, at kung ano man 'yon tutulong kami." Archer said willingly.

"Oo, gagawin namin lahat.. diba guys?" Saad naman ni Gael.

"Kaya magpalakas ka Naja ha.." hinawakan ni Avabella ang kamay ko.

I nodded but with tears falling from my eyes.

I'm sorry..

As time pass by.. more pain penetrated to my chest.

Kakarating lang nina Avabella, Gael, at Flynn. May binili raw sila.

"Naja nandito na kami!" Nakangiting bati nila pero kitang-kita ko sa mga mata nila ang sakit na makita akong nakaupo sa kama, may dextrose ang kamay at maputla ang mukha.

Nanlumo ako nang makitang halos isang komunidad ang papakainin nila dahil sa rami ng dala nilang prutas at mga pagkaing pwedeng kainin ng isang pasyente.

"Ang rami niyan.."

Dahilan para lumingon sila sa akin.

"Ito marami? Kulang pa nga ito eh! Kailangan kang kumain ng marami ngayon, Naja. Sasabayan ka rin namin."

Isang malakas na ubo na naman ang kumawala mula sa'kin at na-rattle sila at agad akong nilapitan. Ngumiti ako nang pilit.

"Ano ba kayo.. okay lang ako," I said with an assuring smile.