Rastgele countryhumans

15. Bölüm

Osmanoğulları mektubunu bir kere daha okudu. Herhangi bir hata yapmak istemiyordu. Kesinlikle yanlış anlaşılamayacak bir mektup olmalıydı.

"...Oldu olacak "Sevgili" deseydim! Böyle başlanır mı mektuba?!"

Kardeşlerinin çoğunu öldürmüştü. Beyleri astırmıştı. Bu Kırım ile aralarının önceki hayattakinden daha fazla açılmasına sebep olmuştu. Çünkü bu sefer ortada gözle görülür bir kanıt yoktu bunu yaptığında. Ona asla ikinci şansı söyleyemezdi. Asla planından bahsedemezdi. Bu sadece planı tehlikeye sokardı. Eğer başarılı olursa Kırım Hanlığı da güçlü bir devlet olarak yaşayacaktı.

"Senden bunu beklemezdim! Hani ne oldu merhametine? Hani öldürmeyecektin onları?"

"..."

Ölene kadar en kötü anlarında hep Kırım Hanlığı yanında olmuştu. O onun ablasıydı ve her zaman ona ablalık etmişti. Ölümü Osmanlı'nın suçuydu. Kırım öldüğünde oğluna bile sahip çıkamamıştı. Kardeşini gömdükten sonra yeğenini elinden almıştı Rus Çarlığı.

Gözü masadaki bir şeye takıldı. Yırtılmış bir kağıt parçası. Hala üzerinde yazılanlar okunuyordu. Apar topar kalkıp şömineye attı.

Osmanoğulları haberciye verilmeden önce Beyazıt'ın mektubuna el koymak üzere bekliyordu. Haberci kılığında. Somurttu. "Şu yaptığım işe bak" diye düşündü.

"Aslında direkt Timur'un mektuplarına el koymalıydım"

....

"Akşam akşam başımıza savaş çıkaracak"

Bitirdiği mektuba baktı. Unvanların doğru olduğundan emin olmuş, yazım hatası yapmamaya özen göstermişti. "Acaba aşırı kibar mı oldu?" Diye düşünüyordu. Karşısındakine kendini zayıf göstermek de istemiyordu. Ama bu düşüncesinden vazgeçti.

"Mektubu kendim mi versem acaba?"

Hayır. Asıl o zaman kendini zayıf göstermiş olursun. En güvendiğin kişiye ver, o götürsün.

Öbür yol da bir baloda mektubu eline tutuşturmaktı. Ama çok dikkat çekerdi.

Mektubu dikkatlice zarfa koydu ve düzgünce mühürledi.

Duraksadı ve birden kahkaha atmaya başladı.

"Sevdiğine açılmaya çalışan genç paşa kızları gibiyim, bu ne hal!"

Gülmesi bitince odasından çıktı. Umarım mektubun yolda başına birşey gelmezdi.