Saved By The Alpha (COMPLETED)

CHAPTER 22: I Wanna Know

“Lamia!” sigaw sa akin ni Ehnna nang makalabas na ako sa gubat kasama si Dhamon.

Kitang-kita ko namang nag alala ng sobra sa akin si Ehnna base sa kaniyang expression. Katabi niya naman si, Basilius na nakatingin din sa akin, pero hindi ko alam kung nag aalala ba siya sa akin, char lang. Assuming.

Hinaplos naman ni, Ehnna ang aking likuran habang niyayakap ako ng mahigpit. “Oh my, ano ba ang nangyari sa iyo? saan ka ba nag punta? alam mo bang nag aalala kami sa iyo? hindi ko alam kung paano ka hahanapin sa loob ng gubat kapag pumasok ako sa gubat na ’yan—” kumawala naman ako sa yakap ni, Ehnna kaya napatigil siya sa pag salita at tumingin sa aking mga mata.

“I’m fine. I— I’m just lost— do not worry,” I faked my smile after that.

Bigla namang dumati sina Ma'am Lanikan at kasama niya sina Whienne at Vortigern. Nasa harapan ko silang lahat. Sina, Basilius, Vortigern, Whienne, Dhamon, Si Ma'am at si Ehnna.

“Saan ka ba nag punta Lamia Jane? we are so worried about you. Bakit ka ba umalis sa campground at pumunta rito sa gubat?” Ma’am asked me.

“Where did you go? bakit ka lumabas ng walang paalam kay Ma’am Lanikan? alam mo bang delikado ang lumabas kapag madaling araw?” singit naman ni, Whienne. “Mabuti na lang talaga at nahanap mo itong si Lamia, Dhamon.” sabi naman ni Ma’am Lanikan kay Dhamon na ngayo'y katabi niya.

Natahimik naman kaming lahat dito at habang ako naman ay nakatulala pa rin sa nangyari at sa aking nakita kanina.

I do not know what's happening. What the fuck.

Si Nate... I can still remember his face. And the werewolf... werewolves are real, vampires are real...

Pumalakpak naman bigla si Ehnna malapit sa aking mukha, kaya natauhan ako dahil doon. “What happened? may nangyari bang masama sa 'yo? tell me.” she asked me habang hawak-hawak ang aking magkabilang balikat.

Umiling naman ako sa kaniyang sinabi sa akin. Napalingon naman ako kay Ma'am Lanikan na napabuntong hininga at sinabi niya sa amin na huwag ipagkalat ang nangyari, dahil wala na raw dapat ipag alala dahil nakita na nila ako at hindi na raw ako nawawala.

Tama naman si, Ma’am, huwag na dapat ipagkalat dahil maraming marites sa school namin. Mabuti na lang at nang makabalik kami sa campground ay tulog pa ang mga kaklase ko. Kaya kami-kami lang ang nakakaalam sa nangyari ngayon.

It’s 5:32 AM malapit na sumikat ang araw. Bumalik na muna sa tent sina Basilius, Whienne, at Vortigern. Samantalang si Ehnna naman ay bumalik din sa tent niya dahil sinabi na sa amin ni, Ma'am na uuwi na lang kami mamayang mga 10 am at mag handa na lang daw kami ng maaga para hindi na kami mahirapan mamaya, imbis na mamayang hapon pa dapat ang uwi namin ay iniba ni Ma’am, dahil sa nangyari sa akin ngayon at ayaw na niyang maulit ito.

Nasa harapan ko naman ngayon si Ma’am Lanikan at tinitigan ako sa aking mga mata. “Lamia, are you okay?” Ma’am asked me habang hawak-hawak ang aking magkabilang kamay.

I nodded, “Yes, Ma’am.”

“Can you please explain to me kung bakit pumasok sa isip mo na pumasok doon sa gubat sa madaling araw? what's on your mind? should I call your Dad—”

Agad naman akong umiling sa sinabi ni Ma’am. Hindi puwede na malaman ito ni, Papa. Sigurado ako na mag aalala iyon ng sobra sa akin. “Huwag na lang po.” I smiled slightly.