Pamiętaj o mnie | Kamienie na szaniec

𝚁𝚘𝚣𝚍𝚣𝚒𝚊𝚕 𝟸𝟹 𝚁𝚘𝚣𝚜𝚣𝚊𝚛𝚙𝚊𝚗𝚊 𝚍𝚞𝚜𝚣𝚊

Stałam przed grobem chłopaka, na kamieniu wykute były słowa ,,Bartosz Zieliński", gdyż jego Rodzina zmuszona była zmienić nazwisko na nagrobku. Wpatrywałam się ze łzami w oczach w pustą przestrzeń, a obok mnie stał Janek, co jakiś czas przytulał mnie do siebie próbując chociaż trochę naprawić mój nastrój, dodać otuchy, bądź coś w tym stylu. Niedaleko stała reszta Hacerzy, wszyscy odziani w ciemne szaty, z ponurymi wyrazami twarzy.

Ksiądz skończył mówić, więc każdy albo się rozszedł, albo podszedł do grobu pożegnać się ostatni raz, albo złożył kondolencje Rodzinie zmarłego.

Ja nie byłam w stanie nic z tych rzeczy zrobić, po prostu stałam jak słup soli ocierając łzy, pokrywające moje zarumienione policzki.

- Tosia, chodź. - Mruknął Bytnar.

- Gdzie? - Zapytałam nie zastanawiając się co mówię.

- Powinnaś wrócić do mieszkania, tam odpoczniesz.

- Mhm. - Poczułam czyjaś dłoń oplatającą moją rękę, która po chwili została pociągnięta.

Ruszyłam za Rudym, ze spuszczoną głową, zapewne wyglądałam marnie i to bardzo.

                              ***

2 tygodnie później...

Od ostatnich wydarzeń trochę minęło, choć prawie nic się zmieniło, a raczej wszystko się zmieniło tylko nie ja. Każdy funkcjonuje normalnie, nasza paczka śmieje się i robi sobie żarty tak jak zawsze, ale oczywiście wykluczając mnie, bo jedyna mam cały czas głowę w chmurach i myślę o niebieskich migdałach. Próbują mi pomóc, zaczynają rozmowy, chcą rozśmieszyć lub po prostu spędzają ze mną czas, ale i tak ich starania są daremne. Nie ważne jak bardzo bym chciała, nie mogę zapomnieć o nim myśleć.

Wstałam powolnym krokiem z łóżka próbując zachować równowagę, opuściłam pokój i weszłam do salonu skąd dobiegały śmiechy i rozmow.

- A wy co tak wcześnie tu? - Przetarłam twarz dłońmi.

- Jest dopiero siódma. - Wzruszył ramionami Alek.

- Ty się nie odzywaj, to cud, że wstałeś bo znając ciebie spałbyś cały dzień.

- Widzę, że komuś tu humor wraca. - Szturchnął mnie ramieniem Janek.

- Milcz. - Zmierzyłam go złowrogim spojrzeniem. - To mogę się dowiedzieć co was wszystkich sprowadza tu o takiej porze?

- Postanowiliśmy, iż zrobimy piknik nad Wisłą, taki wypad jak sprzed wojny. - Oznajmiła Irka z szeroko wymalowanym uśmiechem na twarzy.

- Tak wcześnie?

- Mamy dużo rzeczy do roboty. - Odparł Tadeusz zerkając na tarczę zegarka widniejącą na jego nadgarstku. - A teraz myk myk ogarnąć się i zjeść śniadanie. - Pogonił mnie.

- Okej? - Zrobiłam zdziwioną minę i wróciłam do mej sypialni, gdzie założyłam na siebie białą sukienkę z bufiastymi rękawami przed kolana, tego samego koloru opaskę na głowę oraz perłowy naszyjnik na szyję. Usta przejechałam błyszczykiem, a na rzęsy nałożyłam maskarę, gotowa pognałam do kuchni, w której pochłonęłam w oka mgnieniu kanapki z marmoladą, po czym na stopy nałożyłam czarne wypolerowane trzewiki, uszykowana wparowałam do pokoju dziennego.

- Już. - Wysiliłam się na lekki uśmiech.

- Ładnie wyglądasz. - Odwzajemnił gest Bytnar.

- Chodźcie. - Przerwał młodszy Zawadzki lustrując chłopaka spojrzeniem.