ფსიქოტრია.

თავი 1

უნივერსიტეტში ლექციეაზე გონება გაფანტული ვიჯექი და ფანტაზიებში ჩათრეული ღიმილით შევყრუბედი საბიასს.
ამ ბიჭზე თავდავიწყებით შეყვარებული ვარ ნამდვილად.
მაგრამ შეუძლებელია არ იყო მასზე შეყვარებული როცა ასეთი სხეული და სახის ნაკვთებიაქ.
ყორადღება კარის ჭრიალმა გამიფანტა და რაღაც სილუეტს მოვკარი თვალი, რომელიც, დინჯი ნაბიჯებით შემოდიოდა ოთახში.
როგორცკი დავაკვირდი
ის ამოვიცანი..

*ერთი წლით ადრე*

აი ისევ გათენდა. ღმერთო როგორ მეზიზღება დილით გაღვიძება. საერთოდაც დილის ძილის მოყვარული გახლავართ. მაგრამ რომელ ძილზეა ლაპარაკი როცა წყეული აბიტურიენტი ხარ. მაგრამ კიდევ უფრო სკოლაში სიარული მეზარება. საერთოდაც რა საჭიროა ეს 12ე კლასი, როცა 3 საგანს გასწავლიან და გიშვებენ.
წესით იფიქრებთ ახლაგაზრდა გოგოს რატო უნდა ეზარებოდეს სკოლაში სიარული, მითუმეტეს რომ ყველაზე სახალისო წლებშიაო. მალე გაიგებთ.

წუწუნის შემდეგ რაღათქმაუნდა სათვალის ძებნას ვიწყებ. ცხოვრების ნახევარი ამის ძებნაში მაქვს გატარებული. ვახხ ეს დედაფეთქებული დადეე რაა სადმე, ხო გაიმარტივებ საქმესს.

ნახევარ საათიანი ძებნის შემდეგ ძლივს ვიპოვე სათვალე და თავქარიანი გიჟივით გავარდი სახლიდან. ვაგვიანებდი.
კლაში დაღილი შევედი. გულს ძლივს ვიბრუნებდი.
-ოე აჭკარიკკ ძაან გვაინ ხომარ მოგიხდა მოსვლა?- ნუ რათქმაუნდა ბატონი დანიელი დამცინავად შემეგება. დანი იყო ბიჭი რომელმაც თინეიჯერობის წლები გამიმწარა. ყოველთვის ჩემს დაბულინგებას და მიწასთან გასწორებას ცდილობდა.

- რაიყო ისე მოგენატრე რო ჩემ მოლოდინში დროს ებღაუჭებოდი?- ხოო აი ეს კი მე ვარ, სიდონია მოლოდინაშვილი, მე და დათმობაზე წასვლა? არცკი იფიქროთ. ეგღა მაკლია ვიღაც დანიელ დადვანთან დათმობაზე წავიდე.
- ბევრს ტლიკინებ
- დამნებდი?
- არასდროს!- თავი ამაყად ასწია და თავის ვითომდა მაგარ ტიპ ძმაკაცებთან ერთად გაემართა მერხებისკენ.