ფსიქოტრია.

თავი 13

მთელი ღამე არ მეძინა საბიასი სიტყვებზე ფიქრით. ვფიქრობდი თუ მასაც აქვს მცირედი გრძნობები ჩემდამი რატომ არ უნდა ვიყოთ ერთად თქო, მაგრამ ამაზე მეტად დანის საქციელი მაფიქრებდა. ისე ვბრაზდებოდი ჩემ თავზე გუშინდელი შეცდომის გამო, მინდოდა მთლიანი კანიდან ამოვმხტარიყავი, მინდოდა სადაც მეხებოდა ეგ ნაწილები ამომეძირკვა სხეულიდან. საერთოდ რატომ ავყევი? რატომ მივეცი ჩემი დამცირების უფლება, რატომ ვემორჩილები მის ყველა სიტყვას?.
არა რაა... აშკარად თავის შეკავრება უნდა ვისწავლო.

ოთახიდან გამოვედი უნისთვის რომ მოვმზადებულიყავი. უკვე ვიცოდი რას ვკითხავდი დადვანს ან როგორ არ გამოვჩნდებოდი ბოლომდე სულელი მის თვალში.
თავაწეული გავედი, მაგრამ სახლში არ დამხვდა. ნეტავ სად დაეთრევა ვაჟბატონი ეგ გამაგებინა, კაის ხომ არაფერს იზავს, ბოლო-ბოლო დანიელ დადვანია.

უნიში მას დავყავდი თავისი მანქანით, მაგრამ ახლა რითი უნდა წავიდე? ხო შეეძლო გავებრთიხლებინე მაინც? როგორი ნავიჭვარია!.

დარეკვა გადავწყვიტე.

-გისმენ
-სად ხარ!?
-რაიყო რო არ დაგხვდი ინერვიულე?- ისეთი ტონით მითხრა, დარწმუნებული ვარ ჩაეღიმა.
-დანიელ არ მეცინება! რით წავიდე უნიში? მცირედი პასუხის მგებლობა მაინც აიღე.
-რაზე ავიღო პასუხისმგებლობა? გუშინდელ დასჯაზე?.- ახლა უკვე საბოლოოდ ახარხარდა.
-დანიელლ...
-უმუღამო ხარ მაცდუნებელო, 2 წუთში გამოგივლი.

იმდენად მაღიზიანებდა მისი საქციელი რომ, დანახვის სურვილიც არ მქონდა. ვიცოდი რომ წამომაძახებდა, აბა ამ შანსს გამაზავდა? ის ხომ ჩემი ნერვებით იკვებება.

ჩანთას დავავლე ხელი და მისი დალოდების გარეშე წავედი უნიში. გაჩერებაზე ვიჯექი როცა, არ დააყოვნა და დარეკა.
-რა გინდა
-რა გინდა რა მიმართვაა?
-რა გინდა თქო.
-სახლთან ვარ ჩამო რაუნდა მინდოდეს? ფეხები უკვე ხო გაგაშლევინე.
-მაგ თემაზე ნუღარ ლაპარაკობ!! და არ მინდა, გაჩედებაზე ვარ და საბიასს ველოდები.- არვიცი ეს რატომ ვუთხარი მაგრამ, მისი გაღიზიანება მინდოდა, ვიცი როგორც ეჭიმება ყველა ვენა და არეტრია მისი სახელის ხსენებაზე.