Kitabım Töre değil mahalle kitabıdır.
"Zerda..." diye başladı, aynı hevesle.
"Allah şahidim ki bana nasip ettiği emanetine şu can bedenden çıkana kadar gözüm gibi bakacağım, kendi canım gibi kollayacağım. Sana söz veriyorum."
Mahalle hikayesidir...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Kalbim, niye bu kadar hızlı atıyordu?
Önümde diz çökmüş, bana gözlerinin içindeki hevesli parıltılar ile bakan Giray kalbimin teklemesine neden oluyordu. Bana evlenme teklifi ediyordu. Bir an gerçeklik algılarımı yitirip kendimi bir rüyadaymışım gibi hissetmeye başladım.
Bu gerçek miydi? Yıllardır abi gözü ile baktığım bu adam şimdi önümde diz çökmüş, bana bir tektaş uzatmış, hevesle cevap vermem için yüzüme bakıyordu. Karmakarışıktım ama o bana böyle hevesli gözlerle bakarken daha fazla susamazdım.
Zorla yutkunup dudaklarımı araladığımda, kurumuş dudaklarımın arasından tek bir kelime döküldü.
"Evet..." Gözlerinin içindeki parıltı biraz daha büyüdü, dudakları titredi.
"Evlenirim," diye devam ettim cümleme.
"Ben... Seninle evlenirim."
Dudakları titreyerek kıvrıldı. Bir çırpıda ayağa kalktı ve yüzüğü kutusunun içinden çıkartıp titreyen parmaklarıma uzandı. Titreyen parmaklarımı sıcak ellerinin arasına aldığında bir an utandım. Neden bu kadar çok titriyordum? Yüzüğü gözlerimin içine baka baka parmağıma geçirdiğinde kalbimin üstüne bir ağırlık çöktü.
"Zerda..." diye başladı, aynı hevesle.
"Allah şahidim ki bana nasip ettiği emanetine şu can bedenden çıkana kadar gözüm gibi bakacağım, kendi canım gibi kollayacağım. Sana söz veriyorum."
Elini kalbine bastırdı bir defa. O bana böyle bakarken dudaklarının arasından dökülen sözlere nasıl inanmazdım?
"Biliyorum," dedim yavaşça, başımı eğerek.
"Bil," dedi, tekrardan söz verdi gözleriyle.
"Bil Zerda."
"Hadi, eve gir üşüme daha fazla," dedi, başka bir şey söylememe izin vermeden. O arada karşı binada sertçe bir camın kapanma sesi duyuldu. İkimizin gözleri de aceleyle oraya döndüğünde telaşla kıpırdandım. Giray, tekrardan bana döndüğünde sanki aklımın içinden geçen şeyleri okumuş gibi, "Seni bu saatte kimse görmesin. Benim için zerre sorun değil ama senin adının beş para etmeyen insanların ağzına sakız olmasını istemiyorum."
Hala daha Giray'ın evinde kalıyorduk. Babam her an tekrar gelebilir diye abim biraz daha burada kalmamızı istemişti. Bizim burada kaldığımız süre boyunca Giray'da anne ve babasının yaşadığı evde kalıyordu.
"İyi geceler," diye mırıldandım, kapıya doğru adımlayarak. Apartman kapısını araladığım sırada, "İyi geceler Zerda," dedi. "İnan geceler hiç bu kadar iyi olmamıştı, şimdiye kadar. Çok iyi geceler."
