Kitabım Töre değil mahalle kitabıdır.
"Zerda..." diye başladı, aynı hevesle.
"Allah şahidim ki bana nasip ettiği emanetine şu can bedenden çıkana kadar gözüm gibi bakacağım, kendi canım gibi kollayacağım. Sana söz veriyorum."
Mahalle hikayesidir...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Abi..."
Karşımızda dikilen ve bize şok olmuş gözlerle bakan kişi abimdi. Gözlerim korkuyla büyüdüğünde ne yapacağımı bilemeyerek Giray'a baktım. O benim aksime gayet sakin bir yüz ifadesi ile kaşlarını kaldırmış abime bakıyordu.
"Erdem, sen gitmedin mi?" diye sordu. Sesi de yüz ifadesi gibi sakindi. Abimin Giray'ın bu sakinliği karşısında dudaklarından okkalı bir küfür savurduğunu işittim.
"Ulan," diye tısladı, birkaç büyük adımda yanımıza geldi. "Benim kardeşim neden senin kucağında?"
Giray, abimin bu sinirli tavrı karşısında sakinliğini bir an bile bozmadan cevap verdi. "Karım olduğu için olamaz mı?"
Giray'ın bu sakin tavrı beni daha çok endişelendirdiği gibi abimi de daha çok sinirlendirdi. "Olamaz!" Sesi sona doğru kısıldı. "Olamaz lan!"
Abimin gözleri bana döndüğünde hızlıca gözlerimi kaçırdım. Tenim alev alev yanıyordu, utanmıştım. "Zerda, senin ne işin var bunun kucağında?"
"Kocası olduğum için olabilir mi kardeşim?" diye sordu Giray, benim yerime cevap vererek. Sesim içime kaçmış gibiydi. Dudaklarımı aralayamıyordum bile. Böyle yakalanacağımızı hiç tahmin etmediğim için bir an bocalamış ve afallamıştım.
Abim, "Hasbinallah," diye soludu ve elini sertçe saçlarının arasından geçirdi.
"Siz benimle dalga mı geçiyorsunuz?"
"Abi," diye mırıldandım. "Eve girelim ki? Kimse duymasın bizi."
Abim başını salladığında Giray ağzının içinden bir şeyler homurdandı ama tam anlamıyla duyamadım. Beni kucağından indirip cebinden anahtarı çıkardı ve kapıyı açtı. Göz ucuyla abime baktığımda sinirden kudurduğunu gördüm.
Eve girdiğimizde abim direkt tekli koltuğa yöneldi ve hızlıca oturdu. Sağ ayağını yere vuruyor, çatık kaşlarının altındaki sorgulayıcı gözlerini üzerimizde gezdiriyordu. Giray ile birlikte koltuğa oturduğumuzda Giray hiç beklemediğim bir anda kucağımda duran elimi avuçlarının arasına aldı.
"Erdem, bak kardeşim lafı eveleyip gevelemeyeceğim. Ben uzun zamandır Zerda'yı seviyorum. İstersen ağzıma sıç, istersen döv. Senin karşına çıkıp ben kardeşini seviyorum diye önceden haykımayı çok istedim ama bir türlü kendimde o cesareti bulamadım."
Abim aceleyle dikleşip konuşmak için ağzını açtığında Giray ondan önce davranarak konuşmasına izin vermedi.
"Önce beni dinle, sonra istediğini söylersin. Bana geldin kardeşimle evlen dedin, ben sana o zor anında sevdamı söyleyemezdim. Benim kalbimdeki aşk, Zerda'nın yüreğinde yoktu. Haberi bile yoktu. Bana abi gözüyle bakıyordu. Ondan bir umut görmeden boş hayallere kapılamazdım." İç çekti ve yüzüme bakarak.
