Del Rico Triplets #1: Bound By Duties

Kabanata 12

Confrontation

“Are you okay?”

Napapitlag ako nang tanungin iyon sa akin ni Tross sa pamamagitan ng bulong. Hindi ko namalayan na ilang minuto na rin pala akong ‘di humihinga at nakatingin lamang sa gawi nila Crosson. Nagbaba ako ng tingin dahil walang balak magpaawat ang mga naroon.

“Ayos lang…” maliit ang boses na tugon ko sa tanong niya.

Ibinalik ko na ang tingin ko sa harap. Hindi ko na nasundan ang pangyayari sa harapan. Nakita ko na lang na itinaas nila ang mga champagne glass na hawak bilang pagsisimula ng gabi.

Ang tatlo sa mini stage, ngayon ay bumaba na at handang makihalubilo sa tao. Muling pumailanlang ang malamyos na musika at nagsimulang mamahagi ang mga waitress and waiters ng pagkain sa bawat lamesa.

“Let’s go?” ani Tross, iminuwestra ang isang bakanteng lamesa sa ‘di kalayuan.

Nilingon ko si Crowell. Mukhang balak niya na sumama lang din sa amin kaya naman tumango ako at sumunod sa paggiya sa akin ni Tross.

“Just juice for you, hmm?” he whispered in my ear when he pulled a chair and made me sit.

Ngumiti ako bilang pagsang-ayon. Saka ko lamang naramdaman ang uhaw ng maisip ang juice. Pinagsalin niya ako sa baso. Crowell is just watching Tross’s move before glancing at me. Nakikitaan ko ng inggit ang mga tinging ‘yon. His mind is probably absorbing the fact that someone will take care of me now, hindi na lang siya.

Inabot ko ang kamay niyang nakapatong sa mesa. Isang upuan lang ang pagitan namin at tatlo lang kaming umuukopa sa malaki at bilog na mesa.

Napatingin siya sa akin nang makita ang ginawa ko.

“Everything will be alright, Crow…” sambit ko.

I smiled at him. He didn’t, pero ilang sandali naman ay dalawang sunod na tango ang iginanti.

Kinuha ko ang juice na ibinigay sa akin ni Tross. I already let go of brother’s hand. Binalingan ko si Tross.

“Salamat…” ani ko at saka sumimsim sa baso.

“Kayo? Drink champagne,” pang-eengganyo ko nang wala silang ginalaw kahit ano sa mesa.

“I’m still full…” walang emosyong sagot ni Crowell.

Tross took a plate and place a small amount of food there. Akala ko para sa kaniya ‘yon pero inilapag niya sa harap ko.

Pinagmamasdan ko lang siya kaya nang mag-angat siya ng tingin ay nagkasalubong agad ang mga mata namin. He still has the same aura the first time I met him. His charcoal eyes are still deep, mysterious, and a house of ice. Pero ngayon, may ibang emosyon akong nababanaag doon.

Concern.

Bumagsak sandali ang tingin ko sa platong inilagay niya sa harapan ko bago ko ibinalik ang tingin sa kaniya.

“I…kaw?” naiilang kong tanong.

He nodded his head and placed the plate between us.

“Let’s just share…” aniya at kinuha ang kutsara.

He took the spoon and took a bit of the macaroni salad. Akala ko uli ay para sa kaniya. Nagulat na lang ako nang itapat niya ‘yon sa akin. Mabilis kong hinawakan ang braso niya para pigilan sa balak gawin.

Nahihiya akong ngumiti.

“Ako na… k-kaya ko naman…” Ilang na ilang ako habang sinasabi ‘yon.

I didn't know he has plan to do that. Hindi pa naman kami ganoon kakomportable sa isa't-isa, 'di ba? O ako lang iyong naiilang pa rin?

Bahaw akong ngumiti sa kaniya.