Del Rico Triplets #1: Bound By Duties

Kabanata 21

De Guia's

What should I do? Tatalikod ba ako? Aaktong hindi sila kilala? O lalapit sa kanila? Hindi ko alam ang uunahin ang dapat kong gawin. Napako yata roon ang mga paa ko.

I saw Crowell walked towards me. Siyempre, kasama si Ciara at ang bitbit niyang bata. Hindi natinag si Crowell kahit pa ilang beses na siyang sinisiko ni Ciara para ialis ang braso nitong nasa baywang pa rin niya.

Nanunuyo ang lalamunan ko. Nanatili akong nakatingin sa kanila, pinanonood ang kilos ng mga ito. Kilos na hindi na yata magiging normal sa paningin ko.

“Hollis…” Crowell called my name once again.

Noon lang ako parang nagising sa iniisip. Baka naman pamangkin… lang?

Sa pagkakatuon ng atensyon niya sa akin, nagkaroon ng pagkakataon si Ciara para makaalis sa pagkakakulong sa braso ni Crowell. Kinuha nito ang bata mula sa kapatid ko at… sinamaan ng titig nang ayaw nitong pumayag sa gusto ni Ciara.

Afraid of making Ciara’s mad, he let her go. Looks like a husband who’s afraid of his wife…

Walang nagawa si Crowell kundi ang magpaubaya. Lumipat ang tingin nito sa akin at pagkuway tinawid ang pagitan namin. He pulled me for a hug, which took me a minute before I answered.

“Nandito ka nga…” bulong niya. Naririnig ko ang sakit sa kaniyang boses.

Hindi ko magawang magsalita. Tila may nakabikig sa lalamunan ko. Nag-iinit ang aking mga mata at dibdib ay sumisikip. Miss na miss ko ang kapatid ko. Ang tagapagtanggol ko. Ang naging karamay ko. Ang kauna-unahang tumanggap sa akin bilang pamilya.

“I miss you so much, Hollis…” his voice cracked a bit.

Kumalas siya sa pagkakayakap pero hindi lumayo. Hinaplos niya ang buhok ko at may may maliit na ngiti sa labi.

“Tumangkad ka,” aniya.

Gumuhit ang masakit pero masayang ngiti sa labi ko. I wanted to compliment him, too. To tell him that I missed him, too. Hindi ko lang maisaboses. Mas nananaig kasi sa akin ang pagkabigla at halo-halong mga emosyon. Halo-halong mga tanong.

I felt a presence behind me. An arm wrapped around my waist. Nasundan iyon ng masuyong patak ng halik sa sintido ko. Binalingan ko ‘yon. Tross looks so dangerous on his suit. His lips is formed to a grim line. He doesn’t look pleased at all. Galit at madilim ang titig niya sa kapatid ko. Ganoon din naman si Crowell. Nagtatagisan sila ng tingin at tila pinapatay ang isa’t-isa.

“So, after five years of hiding her from us, you brought her back,” Crowell’s sarcastic voice triggered my husband.

Tross beside me scoffed.

“I protected her from your family, Crowell. There’s the truth.” His jaw moved a bit. He is trying to control himself, based on the way he carries my tummy like he is calming himself through that.

I started to feel curious. Ciara grabbed my brother’s arm which caused him to back down from his staring contest with Tross. The child aimed for a hug.

“Dada…” the child called Crowell.

Kahit may hinala na ako, matinding gulat pa rin ang rumehistro sa akin. Naging mas malinaw ang mata at isip ko sa nangyayari. Nakasunod ang mata ko sa kanila.

Tinanggap ng kapatid ko ang bata kahit pa ayaw ni Ciara na pakawalan ito. Bumabalik sa akin ang tingin bago ay iiwas uli.

I wanted to end the suffocating atmosphere between Crowell and Tross that I started to fake my hunch.