Del Rico Triplets #1: Bound By Duties

Kabanata 23

Happiness

Maganda ang ngiti kong pinagmamasdan ang loob ng café. Marami ang tao ngayon kahit na alas diyes pa lang ng umaga. Karamihan ay college student na nagpapalipas ng break time nila. Mula kanina nang magbukas kami ay naging masigla ang benta. Marami ang costumer.

“Pecan pie, please. Dalawa. Ang sarap po noon, Miss,” I heard someone ordered.

I smiled thoroughly. Sa tuwing makakarinig ako ng papuri para sa mga sweets namin, parang nabubusog ang puso ko. George turn around to look at me.

“Tiba-tiba uli ang benta nito, Ma’am,” anito.

Nailing ako sa kakaibang paraan ng pagsasalita niya. Nakagawian ko na rin naman ‘yon. I entered the kitchen and took off my apron. Kinuha ko ang aking shoulder bag at nagtungo sa may comfort room. Ang cellphone ko agad ang binuksan. I saw Tross’s messages.

Huwag sobrang magpagod. I love you.

How was it? Marami bang costumer?

I’m having a meeting at ten, wife. Take care of yourself. I love you.

I bit my lips as I read those. I put my phone down and look in front of the mirror. I saw half of my body’s reflection. My hand traces my small baby bump. I am wearing a elbow bishop blouse and a wide leg pants. Flats lang din ang suot ko dahil nagsasawa na ako sa pagtatalo namin ni Tross sa tuwi-tuwinang makikitang may heels ang gamit ko.

Ayaw ko na ring umiyak nang umiyak dahil doon at nakakaramdam ako ng guilt. Isa sa mga matinding pinag-aawayan namin ay kung paano ako manamit at kumilos sa nagdaang dalawang buwan. He’s so against of the way I take care of myself. Palagi siyang takot at nangangamba that something might happen to me. Para sumunod ako, gagamitin niya ang bata sa sinapupunan ko para magising ako sa pagiging matigas ang ulo. Kahit pa alam ko namang ako ang priority niya kaya siya ganoon.

Hindi iisang beses na nangyari ang parehong senaryo.

I am wearing a four inch heels. Bagay kasi iyon sa suot kong fitted pero stretchable dress. Kulay itim ito. Natutuwa ako sa kinalabasan ng outfit ko kaya hihimig-himig pa akong lumabas ng walk-in-closet.

Agad kong natagpuan si Tross na nagsusuot ng sapatos. Sa akin lumipat ang tingin noon. Bahagyang namilog ang kaniyang mata. Nakangiti akong nagtanong.

"Maganda ba?"

“You’re pregnant! I thought you want to keep our baby! Why the hell would you wear that?” he said through gritted teeth.

Frustrations and anger is visible on his bloodshot eyes. I was taken aback by that. Nahalata niya ‘yon nang mapaatras ako. Para siyang natauhan at bumagsak ang tingin sa tiyan ko. My eyes followed his movement.

“You’ll endanger yourself, too…” he whispered as if he is losing this argument once again.

Kumirot ang dibdib ko. Nag-uunahan sa pagtulo ang luha ko. Para akong isang batang napagalitan. Pero nandoon ang pakiramdam na ayaw kong makita niyang talo ako.

"Hindi ako magpapalit. Huwag mong tignan kung 'di mo gusto!" nanginginig ang boses na sambit ko.

I heard him hissed. "Wife, I just don't want you to risk yourself. You're feet wil ache. Baka matapilok ka pa," paliwanag niya na hindi gustong pakinggan ng isip ko.

Palagi kaming ganito. Palagi din naman siyang natatalo at nasusunod ang gusto ko pero… ako ang palaging nagbibitbit ng guilt. I became so stubborn. He will bug me with his apologies, which I usually ignore. Hindi ako magpapalit ng suot hanggang sa maihatid niya ako sa café pero kapag nasa loob na, doon ako nagpapakita ng pagkatalo. I will wear my flats!