Yüksekten mi korkuyorduk yoksa düşmekten mi?
Hayatından memnun olmayıp geçmişe giderek tüm hatalarını düzeltmek isteyen kız.
Gelecekte, ilahi güçlerle anlaşma yapıp kız için geçmişe gelen oğlan.
Kaderlerini, karmaşık bir oyuna kaybedip sözde Tanrı'...
"Nasıl oldu da şarkıların ve sözlerinin aynı gibi gelmesi gerçeğine alıştım."
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Bazı şeyler güzel gitse de yolunda gitmeyebiliyordu. Olması gerekti belki de diye tekrar etsem geçecekmiş gibi geliyordu. Bu kadar acı hayatlar birilerinin omzuna yüklendiğinde sadece Tanrının insanları gözünde büyüttüğünü düşünüyordum. Beklenildiği gibi güçlü olmak ya da güçlü olmaya çalışmak sanırım hiç kolay değildi.
Oturduğum yerden kalkıp yorganımın altına saklandım. Ne kadar zaman geçerse geçsin bu huyumdan vazgeçemeyeceğimi biliyordum. Titremesi geçmeyen ellerime doladığım kulaklığımı kulağıma yaklaştırdım. İstemeden akan gözyaşlarıma bir şekilde hakim olamıyordum. Hiçbir şey düşünmek istemiyordum. Ne annemi, ne Sina'yı ne de acıyan yanağımı... Şu an sadece her şeyin bitmesini istiyordum. Her şeyin yok olup beni de sürükleyerek o yokluğa karıştırmasını istiyordum.
Sürekli olarak Sina'dan gelen çağrılar daha kötü hissetmeme sebep olmuştu. Bunu görmemek için telefonu uçak moduna aldım. Asla odaklanamadığım müziğin sesini sonuna kadar açtım. Çoğu zaman yaptığım bir şeydi. Sadece müziği duymak dünyadan kopmamı sağlıyordu fakat, bu akşam öyle olmadı. Uyusam kötü şeyler görecektim. Uyumasam zaten çok kötü bir durumun içindeydim. Ne yapacaktım şimdi?
Annem eğer bunları babama söylerse adım kadar eminim eğitim hayatımda bir değişiklik olacaktı. Ya da asla aklıma gelmeyen bir şeyle karşı karşıya kalacaktım. Annem bu durumu saklasa bile bundan sonra bana asla güvenmeyecekti. Hatta babamın kurallarından daha katı kurallar bile koyabilirdi. Zaten Sina'nın karşısında annemden tokat yediğim için yerin dibine girmiştim. Aile sorunlarım olduğunu biliyordu ama yine de bu derece görmesini istemezdim. Tam düzeldi derken... Neden bu sıralar canım bu kadar çok yanıyor? Neden birilerini sevmek bana bu kadar acı veriyor?
"Nisan ne zamana kadar bu şekilde yorganın altında kalacaksın?" Arem'in sorusu ile gözlerimi sıkıca kapatıp başımı sağa sola salladım. Kendimi toparlamam gerekti. Bu şekilde hiçbir şeyi çözemezdim. Cevapsız kalan sorusunu daha fazla bekletmedim. "Bilmiyorum. Her şey çok karışık."
"Biraz daha dayan Nisan. Zaten gidecekler-"
"Annem bunu öğrendikten sonra beni asla yalnız bırakmaz. Beni de kendiyle götürmek ister." Arem'in sözünü kestiğim için çatılan kaşları derin bir nefes alırken eski haline döndü. "Düşündüğün gibi olacağını sanmıyorum. Bir şekilde her şey yoluna girecektir. Nasıl olur bilmem ama muhakkak düzelecektir." Sessizce durmaya devam ederken yorganın bir anda üzerimden çekilmesi ile korkuyla gözlerimi açtım. Tabii ki annemdi.
Bakışları değişmemişti. Nefretle dolu ve bir o kadar da korkunç bakıyordu. Kulaklığımı hızlıca çektiğinde acıyla inledim. Ellerimi kulaklarıma götürdüğümde yatakta oturur pozisyona geçmiştim. Sadece konuşmasını bekliyordum. Derin bir nefes alıp "Yarın ve sonraki günler... Sadece sınav saatinde okula gideceksin. Sınavın bittiğinde doğruca eve. Sınavlarının tamamı bittiğinde ise okulunu değiştireceğim. Bir daha Sina ya da onun tanıdığı herhangi biri ile buluşmayacaksın. Eğer bu devam ederse babanla paylaşmak zorunda kalırım. Anladın mı beni?" Duyduklarım yüzünden ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Sesimin titremesine izin vermeden tek bir soru sordum. "Okulum değişmek zorunda mı?"
