Οι τσακωμοί της Αριάδνης και του Αχιλλέα δεν έχουν τελειωμό. Το μίσος του ενός για τον άλλον μεγάλο.
Τι γίνεται όμως όταν αυτοί οι δύο παγιδεύονται στην αποθήκη του γραφείου της Αριάδνης, το οποίο πλέον μοιράζονται μετά από απαίτηση της ιδιοκτήτριας...
Ισιωσα το πέτο του σακακιού μου και πήρα την θέση μου στο ακροατήριο. Κοίταξα βαριεστημενα το ασημένιο ρολόι μου για να δω πως είχε μείνει ένα τέταρτο ακόμη για να αρχίσει η δίκη. Οι ένορκοι βρισκόταν ήδη στις καρέκλες τους και από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιζόταν και ο κατηγορούμενος. Ένα στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου όταν άνοιξε η πόρτα και εκείνη μπήκε μέσα. Δεν με είχε δει ακόμη και αυτό μου έδωσε άπλετο χρόνο να την παρατηρήσω. Τα τακούνια της που χτυπούσαν εκκωφαντικά στο λευκό μάρμαρο της έδιναν αυτοπεποίθηση και δυναμικότητα. Περπατούσε αγέρωχη πάνω στα στιλέτο της και τα μακριά μαύρα μαλλιά της ακολουθούσαν τον βηματισμό της. Η στενή πενσιλ φούστα της εφάρμοζε τέλεια στο σώμα της και διαγράφονταν η λεπτή μέση της. Το σατέν ανθρακι πουκάμισο της ήταν ασφυκτικά κουμπωμενο μέχρι τον λαιμό της και τα κόκκινα νύχια της ταίριαζαν απόλυτα με τα βαμμένα χείλη της. Στάθηκε όρθια στην πρώτη σειρά και με το βλέμμα καρφωμένο στην πόρτα.
Σε όλη τη διάρκεια της δίκης είχε εκείνο το αυστηρό ύφος που τσάκιζε κόκκαλα ενώ ήταν ετοιμόλογη και πειστική. Η δεσποινίς ' Παντογνώστης ' δεν το έβαζε εύκολα κάτω. Έκανε επίδειξη των ικανοτήτων της στο έδρανο και δεν κρύβω το γεγονός πως η σιγουριά της με άγχωσε λιγάκι. Βρισκόμουν εκεί σήμερα με την ελπίδα πως η περίφημη δικηγόρος δεν θα πρόσθετε άλλο ένα κατόρθωμα στο βιογραφικό της. Κάθε νίκη της ήταν πλήγμα για εμένα και το όνομα μου στον κλάδο των δικηγόρων. Κάθε δίκη ήταν ένας αγώνας όχι μόνο για τα συμφέροντα των πελατών μας, αλλά και ένας προσωπικός αγώνας μεταξύ μας. Το να τα βάλω μαζί της ήταν επίπονο, αλλά άξιζε κάθε άγρυπνη νύχτα και κάθε σταγόνα ιδρώτα.
Όλοι κρέμονταν από τα κατακόκκινα χείλη της και όταν βγάζει τον άσσο από το μανίκι, το κόκκινο δεν στόλιζε μόνο το δικό της πρόσωπο αλλά και το δικό μου. Σηκώθηκα αστραπιαία από την καρέκλα μου και τότε μόνο τα μάτια της με αντίκρισαν. Για λίγα δευτερόλεπτα κατάφερα να διακρίνω την έκπληξη της η οποία γρήγορα μετατράπηκε σε περηφάνια και ικανοποίηση. Με αέρα νικητή έβαλε μερικά μαλλιά πίσω από το αυτί της και μου χαμογέλασε πονηρά.
Έφυγα από εκεί δίχως να ανταποκριθώ σε καμία πρόκληση της. Χωρίς να της ρίξω δεύτερη ματιά περπατούσα οργισμένος στους διαδρόμους του δικαστηρίου γρυλιζοντας σιγανά κατάρες κάτω από την ανάσα μου. Αγνοώντας παντελώς τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν ζήτησα καμία συγγνώμη σε αυτόν που χτύπησα με τον ώμο μου ούτε ανταπέδωσα καμία πονηρή ματιά με αυτές που με κοίταζαν σαν λουκουμά. Δεν είχα διάθεση και προπαντός χρόνο. Έπρεπε να σκεφτώ κάτι γρήγορα για να ταπεινωσω τον αντίπαλο μου. Τον χειρότερο εφιάλτη μου.
Την Αριάδνη Ιωάννου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ανεβάζω την ιστορία από την αρχή και σκέφτηκα να την γράψω σε διπλό pov και σε πρώτο πρόσωπο.... Ήθελα να το δοκιμάσω και στις προηγούμενες ιστορίες μου αλλά δεν έβγαινε τελικά. Ελπίζω σε αυτήν να πετύχει...
Καλές γιορτές, με υγεία, όνειρα, χαμόγελα και έμπνευση!!💚❤️
