Office 322

46. Α & Α

Αριάδνη

" Να φέρω καφέ;" Ρώτησε η Στέλλα και σηκώθηκε από την καρέκλα που καθόταν εδώ και μισή ώρα και με παρηγορούσε. Και οι δυο μας ήμασταν θύματα της ίδιας παρέας ανδρών.

" Φέρε και γέμισε τον δηλητήριο."

" Θα βάλω κονιάκ. Κάτι θα κάνει..."

Η πόρτα έκλεισε πίσω της και το τηλέφωνο μου άρχισε να χτυπάει. Η δέκατη πέμπτη φορά από το πρωί.

" Παρακαλώ;"

" Αν με παρακαλούσες και τότε να γυρίσω πίσω, δεν θα βρισκόσουν σε αυτή την κατάσταση τώρα."

" Στρατή; Από ποιο τηλέφωνο με καλείς;"

" Το θέμα μας δεν είναι αυτό αλλά ο δημόσιος εξευτελισμός σου. Σε είχα προειδοποιήσει για την διπροσωπία του αλλά μαγεύτηκες από τα κάλλη του."

" Θέλεις κάτι άλλο να μου πεις;" Αν ήξερα ότι ήταν εκείνος, δεν θα απαντούσα ποτέ.

" Να τον παρατήσεις και να έρθεις σε εμένα! Εγώ σε έχω συγχωρήσει και σε αγαπάω."

Ήθελα να ουρλιάξω και να τραβήξω τα μαλλιά μου. Δεν ήταν δυνατόν ο καθένας να κοιτάει το συμφέρον του και να περιμένει το λάθος του άλλου για να δικαιολογήσει τα δικά του.

" Εγώ όμως δεν σε έχω συγχωρήσει, Στρατή. Κατάλαβε το επιτέλους να τελειώνουμε."

" Πώς μπορείς να είσαι τόσο αθώα και να εθελοτυφλεις; Άφησε τον Αριάδνη πριν καταστρέψει όλα όσα έχεις δουλέψει με κόπο. Σε νοιάζομαι και θέλω το καλό σου. Πέτα το δαχτυλίδι του!"

Κατάπια ξανά και ξανά και τα δάκρυα απειλούσαν να εμφανιστούν στα μάτια μου. Το είχα σκεφτεί χιλιάδες φορές και εγώ. Ήξερα που εμπλεκα αλλά πήρα το ρίσκο. Δεν ήταν εύκολο να φύγω. Δεν ήθελα να φύγω.

" Πρέπει να γυρίσω στη δουλειά."

" Αριάδνη, θα έρθω και θα σε πάρω σηκωτη από το σπίτι του μαλακα."

" Σε παρακαλώ, σταμάτα " τα χέρια μου που κρατούσαν σφιχτά τη συσκευή άρχισαν να τρέμουν ενώ τα μάτια μου ετσουζαν από την πίεση να κρατήσω τα δάκρυα μου. Δεν άκουσα την πόρτα που άνοιξε αλλά η μυρωδιά του που πλημμύριζε κάθε βράδυ το κρεβάτι μου, αιωρούνταν στο χώρο. Τα μακριά δάχτυλα του άρπαξαν το κινητό από το χέρι μου και άρχισε να λογομαχεί με τον Στρατή. Απ' ότι φαινόταν είχε ακούσει όλη τη συζήτηση.

" Ποιος είσαι εσύ ρε  που θα πάρεις τη γυναίκα μου; "

" Γεωργί--"