Office 322

5. " Αριάδνη"

Αποθήκευσα τις τελευταίες μου σημειώσεις για σήμερα στον υπολογιστή και σηκώθηκα νωχελικα. Με αργές κινήσεις και σχεδόν νυσταγμενα μάζεψα τα πράγματα μου και κατευθύνθηκα στο ασανσέρ. Έριξα την πλάτη μου στην κρύα επιφάνεια του και έκλεισα τα μάτια του. Ο ύπνος που έκανα την τελευταία εβδομάδα μετριόταν στα δάχτυλα των χεριών μου. Όλη η εξάντληση της ημέρας φαινόταν την νύχτα και παρόλο αυτά ο οργανισμός μου αρνιόταν να αφήσει το σώμα μου να χαλαρώσει. Το μόνο που χρειαζομουν τώρα είναι μπάνιο, λίγο κρασί και μουσική.

Και να βγάλω βόλτα τον Σούγκαρ.

Για απόψε μόνο παρακαλούσα να το έχει κάνει για εμένα ο Αντόνιο, ο κούκλος Ιταλός γείτονας μου. Ο οποίος τόσο ευγενικά είχε προσφερθεί να  τον προσέχει  αφού ήταν γραφίστας και δούλευε από το σπίτι. Ακόμη θυμόμουν την ντροπή μου να του φορτώσω τον σκύλο μου αλλά δεν υπήρχε άλλος εθελοντής.

Χτύπησα το κουδούνι του στον δεύτερο όροφο και σουλουπώθηκα όσο μπορούσα. Η πόρτα άνοιξε και για άλλη μία φορά αυτός ο άνδρας δεν απογοητεύει. Ντυμένος στα μαύρα και το μόνο χρώμα πάνω του μια χρυσή αλυσίδα. Δίπλα του στεκόταν ο Σούγκαρ και δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ότι εκείνος έμοιαζε περισσότερο για ιδιοκτήτης του παρά εγώ. Το ανοιχτό από το θαυμασμό στόμα μου σχημάτισε ένα πελώριο χαμόγελο που έκανε τον Σούγκαρ να τρέξει κατά πάνω μου.

" Σου έλειψα, αγόρι μου;" ρώτησα και χάιδεψα το κεφάλι του, μια κίνηση που λάτρευε. Κοίταξα χαμογελώντας τον Αντόνιο. " Σε ευχαριστώ. Θα σε αφήσουμε τώρα στην ησυχία σου" αστειεύτηκα.

" Ξέρεις ότι δεν είναι πρόβλημα για εμένα, Αριάδνη" μου είπε με εκείνη την προφορά που είχα συνηθίσει να ακούω εδώ και ένα χρόνο. " Είναι έτοιμος για ύπνο. Τον έχω ταισει και έχουμε κάνει και την βόλτα μας."

Χαμογέλασα ανακουφισμένη. " Εντάξει, λοιπόν. Θα τα πούμε αύριο. Πες καληνύχτα, Σούγκαρ!"

Όταν μπήκαμε στο διαμέρισμα, άφησα τον Σούγκαρ να τρέξει στην αγαπημένη του γωνιά και εγώ κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Έβγαλα τα ρούχα μου και βυθίστηκα στο ζεστό νερό της μπανιέρας. Τα αιθέρια έλαια που γαργαλουσαν την μύτη μου, με έκαναν να κλείσω τα μάτια μου και να απολαύσω την ηρεμία του χώρου. Η μυρωδιά παρέσυρε την φαντασία μου στις βαθύτερες επιθυμίες μου και αναστέναξα ευχαριστημένη.

Ένιωσα τον Σούγκαρ να τρίβει το μάγουλο μου με την μουσούδα του και άνοιξα τα μάτια μου να δω την οθόνη του κινητού μου να αναβοσβήνει. Το έπιασα στα χέρια μου όπως όπως και το έβαλα στο αυτί μου. " Στρατή;"

Ο Στρατής ήταν ο επί δεκατρία χρόνια σύντροφος μου  και επισήμως πια και αρραβωνιαστικός μου. Ήμασταν μαζί από τα δεκαεπτά μου. Ήταν ο φίλος μου στο σχολείο, αυτός που μοιραζόμουν το θρανίο μου και τα μυστικά μου.

Ήμουν εγώ, εκείνος και ο Μένιος.

Ήμουν μοναχικό άτομο στο σχολείο, δεν έκανα τόσο εύκολα παρέες . Προτιμούσα να βρίσκομαι όλη μέρα στην βιβλιοθήκη και να διαβάζω παρά να ανοίγω συζητήσεις με τα παιδιά. Δεν είχα ανάγκη από φίλους αλλά από φίλους καλούς.

Η σχέση μου με τον Στρατή ήταν αναμενόμενη, υποστήριζε πάντα ο Μένιος. Υπήρχε, λέει, κάτι στην αύρα μας που ήταν αδύνατο να μην μας φέρει κοντά. Δεν συμμεριζόμουν απόλυτα την άποψη του αλλά ένιωθα μια οικειότητα και μια ασφάλεια με τον Στρατή που με έκανε να προχωρήσω στο επόμενο βήμα.

" Αγάπη μου, κοιμάσαι;" με ρώτησε τρυφερά.

" Όχι. Μόλις γύρισα σπίτι και είμαι στην μπανιέρα. Χαλαρώνω... εσύ;"

" Εγώ σε σκεφτόμουν και πήρα να δω τι κάνεις, αφού δεν τηλεφώνησες. " Αναγνώρισα το παράπονο στην φωνή του και ήθελα να τον καθησυχάσω.

" Θα το έκανα αλλά με πρόλαβες" τον διαβεβαίωσα. " Πώς είσαι;"

" Καλά. Ξάπλωσα αλλά αν θέλεις μπορώ να περάσω από εσένα να σε χαλαρώσω ή αλλιώς το κάνω κι από το τηλέφωνο" μου είπε γεμάτος όρεξη και σκέφτηκα για λίγο τι θέλω. " Από το τηλέφωνο" απάντησα τελικά και έριξα το κεφάλι μου πίσω.