Office 322

24. Αχιλλέας

Αχιλλέας

Το να ζω μια ζωή μέσα στην μοναξιά δεν ήταν από πάντα επιλογή μου. Ξεκίνησε από την στιγμή της γέννησης μου. Χωρίς αδέρφια, χωρίς ξαδέρφια  και μια μητέρα και πατέρα που ήταν  παρόντες σε πολλά πράγματα όπως η  εκπαίδευση, η κοινωνική μόρφωση, ο αθλητισμός, αλλά κατά κάποιο τρόπο,  συναισθηματικά απόντες. Δεν μου έμαθαν ποτέ τι θα πει στοργή αλλά με δίδαξαν πως να βασίζομαι μόνο στον εαυτό μου και στα ταλέντα μου. Πως να γίνω καλύτερος από όλους τους άλλους.

Καθώς μεγάλωνα, ανέπτυξα φιλίες. Με τον Σταύρο Μαρκάκη, γιός εφοπλιστή, με τον Ανδρέα Παπαδόπουλο, γιος επιχειρηματία, με την Χριστίνα Λυμπέρη, κόρη δικηγόρου και άλλους τρανούς απογόνους.  Μερικοί ήταν πάντα στο πλευρό μου,  με είχαν σαν θεό ενώ άλλοι κρατούσαν ήπιους τόνους. Παρόλα αυτά, κανέναν από αυτούς δεν ένιωσα ποτέ αληθινό φίλο.  Με κανέναν από αυτούς δεν είχα την ανάγκη να μοιραστώ  τους φόβους μου, τα μυστικά μου και τα  όνειρα μου. Και τότε εμφανίστηκε η Ναταλία. Σε αυτή βρήκα την παρηγοριά που έψαχνα σαν άνθρωπος, σαν άνδρας. Με ένα χάδι της ξεχνούσα προσωρινά τις ανασφάλειες μου, τα ελαττώματα και τις αδυναμίες μου. Ξεχνούσα εκείνη που δεν μπορούσα να έχω.

Και η Ναταλία το γνώριζε. Για αυτό και όλη η αντιπάθεια στο πρόσωπο εκείνης. Γιατί είχε όλη την προσοχή μου και αργότερα κέρδισε και την καρδιά μου.

Η μητέρα μου άνοιξε την πόρτα έκπληκτη όταν με αντίκρισε. Δεν είχα ενημερώσει για την επίσκεψη μου και αυτός ήταν ένας από τους πολλούς κανόνες. Γενικά, η ζωή μου επαγγελματική και προσωπική λειτουργούσε με κανόνες τους οποίους οι άλλοι είχαν θέσει για εμένα.

" Αχιλλέα; Τι έκπληξη είναι αυτή, αγόρι μου; Δεν είπες ότι θα ερχόσουν."

" Το ξέρω αλλά έμαθα κάτι και ήθελα να τον συζητήσω με τον πατέρα. Πού βρίσκεται;"

" Είναι στην βιβλιοθήκη και μελετά." Μου απάντησε με έμφαση στις λέξεις θυμίζοντας μου ότι δεν του αρέσει να τόν ενοχλούν όταν βρίσκεται κλεισμένος σε εκείνο το δωμάτιο. " Θα πω στην Γιολάντα να βάλει άλλο ένα σερβίτσιο ακόμη. Θα καθίσεις για φαγητό, έτσι δεν είναι;"

" Θα μείνω αφού ήρθα ως εδώ." Μου χαμογέλασε γλυκά και χάθηκε μέσα στην κουζίνα. Προχώρησα προς το σαλόνι θαυμάζοντας τους πίνακες ζωγραφικής και τα κάδρα που κρεμόταν στους τοίχους του διώροφου σπιτιού. Πραγματικά, η μητέρα μου είχε μετατρέψει το σπίτι σε μουσείο και γκαλερί τέχνης.