Office 322

9. Αχιλλέας

Αχιλλέας

Έφυγα από το γραφείο της Δανάης και κατέβηκα κάτω στο δωμάτιο που τώρα ήταν το κοινό μας  γραφείο, με την Αριάδνη να με ακολουθεί σχεδόν κόκκινη από τα νεύρα και να ψιθυρίζει ' γαλλικά'. Ο Στέλιος, ο επιστάτης, είχε ήδη φέρει ένα νέο γραφείο από την αποθήκη και έμενε μόνο να του πω που να το τοποθετήσει. Επάνω στο γραφείο της Αριάδνης υπήρχε ένα πολύ μεγάλο κουτί, που περιείχε τα προσωπικά μου αντικείμενα . Αυτό σήμαινε ότι είχε φτάσει ο Ιάκωβος, ο οποίος φυσικά θα παρέμενε το δεξί μου χέρι. Άρπαξα το κουτί και άρχισα να βάζω μερικά βιβλία σε ένα άδειο ράφι. Η Αριάδνη συνέχιζε τους διαπληκτισμούς με τον εαυτό της, τα χείλη της κινούνταν σαν να μιλούσε και τα μάτια της άλλαζαν εκφράσεις καθώς πρόφερε ακατανόητα πράγματα.

"Εντάξει, ξεκινήσαμε στραβά.  Αυτό είναι ξεκάθαρο." Ξεφυσηξα και άφησα τα βιβλία που κρατούσα. " Τι θα έλεγες να συμπεριφερθούμε σαν ενήλικες και να συστηθούμε από την αρχή προσπαθώντας να φανούμε πιο φιλικοί από ότι πριν;" Γύρισε προς το μέρος μου, με τα φρύδια της ανασηκωμένα και το στόμα της εν μέρει ανοιχτό.

"Γεια, χαίρομαι που σε γνωρίζω, είμαι ο Αχιλλέας Γεωργίου. Είμαι τριάντα δύο ετών, είμαι δικηγόρος μία δεκαετία περίπου και μισώ τις Δευτέρες!" Άπλωσα το χέρι μου για να της δείξω ότι εννοώ τα λόγια μου και περίμενα να απλώσει το δικό της.

Αλλά εκείνη γέλασε υστερικά.

" Γεωργίου, μπορεί να τους ξεγέλασες όλους αλλά εγώ δεν είμαι ηλίθια. Είμαι σίγουρη ότι έβαλες το χεράκι σου και κατέληξες να βρίσκεσαι εδώ μέσα. Σε προειδοποιώ όμως ότι θα σε παρακολουθώ στενά. Θα το μετανιώσεις πικρά αν καταστρέψεις τους κόπους της δουλειάς μου."

" Όπως επιθυμείς!" Ανασήκωσα αθώα τα χέρια μου. " Δεν μπορείς να πεις ότι δεν προσπάθησα."

" Αν θέλεις να μου δείξεις ότι προσπαθείς, τότε μπορείς να αναλάβεις το στόλισμα του γραφείου μας. Μέσα στην αποθήκη είναι η κούτα με τα στολίδια." Μου έδειξε με το δάχτυλο της την μαύρη πόρτα στην γωνία.

" Νομίζω είναι δίκαιο να μου φέρεις εσύ την κούτα από την αποθήκη. Τι λες;" Σήκωσα το φρύδι μου προκαλώντας την να φέρει αντίρρηση αλλά έσφιξε τα χείλη της και χάθηκε πίσω από την μικρή πόρτα.
....

Οι μέρες περνούσαν υπέροχα για εμένα και βασανιστικά αργά για την Αριάδνη. Κάθε πρωί , που έφτανα πρώτος στην δουλειά, της άφηνα το αγαπημένο της τσάι ζεστό πάνω στο γραφείο να την περιμένει. Και κάθε φορά το πετούσε στον κάδο με την δικαιολογία ότι θέλω να την δηλητηριάσω. Δεν με ενοχλούσε  καθόλου το πείσμα της αντίθετα με έκανε να θέλω να την πειράζω ακόμη πιο πολύ.

Ο μικρός μας χώρος μετά τον στολισμό του δέντρου έγινε πιο φωτεινός και γιορτινός. Άκουσα πολλά συγχαρητήρια από τις συναδέλφους μου παύλα φίλες της Αριάδνης αλλά από εκείνη το μόνο που έλαβα ήταν μια αποδοκιμαστικη γκριμάτσα και ένα ξεψυχισμενο  " καλό είναι".

Την απειλή της να με παρακολουθεί στενά,την πραγματοποίησε από την πρώτη κιόλας μέρα συμβίωσης. Η ματιά της ήταν εξεταστική σε κάθε κίνηση μου. Κλείδωνε τα συρτάρια της ακόμη και στο διάλειμμα ενώ το βράδυ δεν έφευγε αν δεν αποχωρούσα πρώτος. Τις περισσότερες φορές της έκανα την χάρη όταν είχα διάθεση να είμαι καλός, τις άλλες απλά διπλοτσεκαρε αν είναι όλα κλειδωμένα.

Μετά από κοινή απόφαση συμφωνήσαμε να βάλουμε και μερικούς κανόνες. Ο πρώτος κανόνας φυσικά και ήταν δικός της.

Δεν αγγίζουμε τα πράγματα του άλλου ακόμη κι αν πρόκειται για στυλό.

Έτοιμος ήμουν να την τσιγγλισω λέγοντας της και πού θα το μάθεις αν πιάσω κάτι δικό σου στα χέρια μου; Αλλά αυτή την γυναίκα δεν είναι να την υποτιμάς. Ικανή την είχα να έχει τοποθετήσει ποντικοπαγιδες σε όλα τα ντουλάπια.

Ο δεύτερος κανόνας ήταν δική μου επιθυμία και μάλλον ήταν και το μόνο πράγμα για το οποίο συμφωνούσαμε.

Δεν μπαίνει και βγαίνει κανένα οικείο άτομο/οικογένεια πέρα από τα άτομα που δουλεύουν εδώ, εκτός κι αν χρειάζονται τις νομικές υπηρεσίες μας.

Δεν είχα καμία όρεξη να βλέπω τα μούτρα του πορτοκαλί φιόγκου της αν αποφάσιζε να επισκεφτεί την αρραβωνιαστικιά του στο γραφείο μας. Ευτυχώς τα τηλέφωνα του ήταν περιορισμένα, απ' ότι έπιανε το αυτί μου δηλαδή, γιατί κάποιες φορές έβγαινε έξω και μιλούσε.

Μετά την πρώτη εβδομάδα, το αφεντικό μας για να μας συγχαρεί για την ανωτερότητα μας και το πνεύμα συνεργασίας που μας διακατέχει, μας ανέθεσε και δεύτερη υπόθεση στην οποία θα εκπροσωπούσαμε και οι δύο το ίδιο άτομο. Η Αριάδνη μου έστελνε με email  τις σημειώσεις και τις παρατηρήσεις της όσο κι αν εγώ επέμενα ότι καλό θα ήταν να έχουμε μια μικρή επαφή και  να συζητάμε τα στοιχεία που έχουμε βρει . Εξάλλου το ίδιο γραφείο μοιραζόμασταν. Δεν ήταν ότι θα έπρεπε να μετακινηθούμε.

Όμως η κυρία Αριάδνη ήταν κάθετη. Δεν ήθελε πάρε δώσε μαζί μου.

Θα φρόντιζα όμως σύντομα να αλλάξει αυτό. Θα ερχόταν η μέρα που θα της γινομουν απαραίτητος όπως το οξυγόνο για τον άνθρωπο. Το μόνο όνομα που θα πρόφεραν τα χείλη της θα ήταν το δικό μου . Θα με παρακαλούσε να δουλέψει ξανά μαζί μου.

Και εγώ... θα γελούσα.