Office 322

3. Αχιλλέας

Ο χαρακτήρας της δεν είχε αλλάξει πολύ από την τελευταία φορά που την είχα συναντήσει από κοντά. Ήταν το ίδιο εκνευριστικη και ενοχλητική. Σαν να είχε καταπιεί εγκυκλοπαίδεια. Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη φράση γελάω στην  ανάμνηση της. Κοκκίνιζε ολόκληρη από τα νεύρα της και μου επιτίθονταν με τα λόγια.

Αν κάτι άλλαξε πάνω της, αυτό ήταν η εμφάνιση της. Όταν την είδα για πρώτη φορά μετά από χρόνια μπορούσα να πω με σιγουριά ότι με είχε αφήσει άναυδο. Δεν υπήρχε ίχνος από το σεμνό κορίτσι που ήταν στο Λύκειο. Τώρα τα μαλλιά της ήταν μακριά, πυκνά και λαμπερά σε αντίθεση με τις ατημέλητες κοντές μπούκλες που έφερε όταν ήταν μικρή. Καθώς την έβλεπα σήμερα να τα πιάνει σε κοτσίδα στην δικαστική αίθουσα, φαντάστηκα για πρώτη φορά πώς θα ήταν να τα αρπάξω στα χέρια μου. Το στυλ της είχε  επίσης αλλάξει. Είχε αντικαταστήσει τα αθλητικά παπούτσια,τα  πουλόβερ και τα τζιν με γόβες, σατέν πουκάμισα και πενσιλ φούστες που είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία για αυτές.  Ποιος θα το φανταζόταν ότι η Ιωάννου έκρυβε ένα τέτοιο σώμα κάτω από όλα αυτά τα κουρέλια που φορούσε τόσα χρόνια.

Το παραδέχομαι. Την έβρισκα ελκυστική. Αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι την συμπαθούσα. Έπρεπε να της δείξω που ανήκει. Και αυτό είναι από κάτω μου. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Μπήκα έξαλλος μέσα στο γραφείο μου και κάθισα στην καρέκλα χαλαρώνοντας τα δύο πρώτα κουμπιά του πουκάμισου μου.

" Πώς πήγε, αφεντικό;" με ρώτησε ο βοηθός μου , ο Ιάκωβος. Τον κεραυνοβολησα με το βλέμμα μου και πήρε την απάντηση που έψαχνε.

" Από τα χαρακτηριστικά σου υποθέτω ότι πάλι νίκησε" συμπέρανε και στερέωσε καλύτερα στα μάτια του τα κοκάλινα μαύρα γυαλιά του.

Ναι, πάλι νίκησε. Αλλά αν τα έβαζε εκείνος μαζί της, δεν θα το έλεγε με τόση ευκολία.

" Πρέπει να σκεφτώ κάτι Ιάκωβε που θα την αποδυναμώσει. Κάτι που θα την ταπεινώσει και θα την οδηγήσει να κάνει το χειρότερο λάθος της. Πρέπει να την ρίξω από τα ψηλά που έχει φτάσει η μύτη της " του εξήγησα και τον είδα να ξύνει σκεπτικό το μικρό γενάκι του.

Ο Ιάκωβος Πολύζος ήταν ένας μικρόσωμος άντρας με σκούρα μαύρα μαλλιά και μεγάλα διαπεραστικά πράσινα μάτια. Ήταν βοηθός μου σχεδόν τρία χρόνια από τότε που άρχισα να δουλεύω στο δικηγορικό γραφείο Κανελλάκη, σ'ένα άλλο παράρτημα από αυτό που δούλευε η Αριάδνη. Ήταν διάνοια στους υπολογιστές και μου φάνηκε χρήσιμος στο να συντάσσει και να στέλνει τα email που εγώ δεν προλάβαινα. Στην πραγματικότητα ήταν απαραίτητος για πολλά περισσότερα από αυτό. Μπορούσε να βρει οποιαδήποτε, ακόμα και την πιο απρόσιτη πληροφορία για οτιδήποτε και οποιονδήποτε με  μερικά μόνο κλικ. Και το καλό ήταν πως η εμφάνιση του, τα καρό πουκάμισα και οι φόρμες με τιράντες, δεν πρόδιδαν αυτό του το ταλέντο.

" Αφεντικό, πριν λίγο ήρθε η Έβελιν Καρυωτη" τον άκουσα να μου λέει πονηρά και τον κοίταξα ερωτηματικά. Δεν μου θύμιζε κάτι το όνομα αλλά πώς, αφού ποτέ δεν συγκρατούσα τα ονόματα των κατακτήσεων μου.

" Η Έβελιν Καρυωτη είναι η γυναίκα του Λυκούργου Καρυωτη" συνέχισε και τότε μου ήρθε αναλαμπή.  " Θέλει να αναλάβεις το διαζύγιο της."

Τα μάτια μου έλαμψαν από την ευκαιρία που παρουσιάστηκε μπροστά στα πόδια μου. " Τον Λυκούργο δεν τον έχει αναλάβει η Αριάδνη;" ρώτησα παρότι γνωρίζω την απάντηση.

" Η Δανάη δεν έχει δώσει την υπόθεση κάπου.. ακόμη αλλά η Αριάδνη είναι η υποψήφια με τις περισσότερες πιθανότητες. Η Καρυωτη είπε πως θα περάσει ξανά για να μιλήσετε " με ενημέρωσε αλλά εγώ ήδη σκεφτόμουν τρόπους πως θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ αυτή την έκβαση των γεγονότων.

Στριφογυρισα χαρούμενος στην καρέκλα μου αγνοώντας τον Ιάκωβο που μιλούσε ενώ σήκωσα νικητήρια την σφιγμένη μου γροθιά στον αέρα.

" Αριάδνη Ιωάννου, έρχομαι για εσένα!"