Office 322

15. Αριάδνη

Αριάδνη

" Δεν το πιστεύω. Κλειδωθηκαμε. Πόσο ανόητος μπορεί να είσαι και να άφησες την πόρτα να κλείσει;" Τον κατηγόρησα.

" Εγώ; Εσύ μπήκες σαν την τρελή και με έκανες να χάσω το μυαλό μου." Μου ανταπέδωσε τις κατηγορίες. Προσπάθησα να τηλεφωνήσω στην Στέλλα αλλά δεν υπήρχε σήμα ούτε για κλήση έκτακτης ανάγκης.

" Και τώρα; Τι κάνουμε;"

" Δεν ξέρω. Έχεις κανένα τσιμπιδακι πάνω σου για να την ανοίξουμε;"

" Όχι."

" Ε, τότε θα περιμένουμε μέχρι να μας αναζητήσει κάποιος." Έβγαλε το σακάκι του και το έστρωσε στο πάτωμα για να καθίσει. " Σου προτείνω να κάνεις το ίδιο γιατί μας βλέπω για πολλή ώρα εδώ."

Έβγαλα μια κραυγή διαρκείας από τα νεύρα μου και άρχισα να χτυπάω με τις γροθιές μου την πόρτα μην τυχόν και κάποιος με ακούσει.

" Γιατί δεν έρχεσαι και εσύ να φωνάξεις με την αγριοφωναρα σου;  Δύο φωνές είναι καλύτερες από μία." Πρότεινα αλλά δεν απάντησε.
" Τουλάχιστον άναψε το φακό γιατί δεν βλέπω ούτε τη μύτη μου." Γκρίνιαξα και αμέσως ένα εκτυφλωτικό φως έπεσε στο πρόσωπο μου.

"Πάρε το από τα μάτια μου", του φώναξα και έστρεψα αλλού το κεφάλι μου με αποτέλεσμα όσο απομακρυνομουν με κλειστά μάτια από την πόρτα να σκοντάψω στο πόδι του και να πέσω στην αγκαλιά του.

" Επιτέλους αποφάσισες να καθίσεις", είπε γελώντας πονηρά και με έσφιξε πιο πολύ πάνω του. Προσπάθησα να ξεφύγω χτυπώντας τον στο στήθος αλλά ήταν σαν να χτυπάω πέτρα. Έκανα περισσότερο κακό στο χέρι μου παρά σε εκείνον.

" Δεν είσαι σε θέση να αστειεύεσαι, Γεωργίου. Εσύ φταις για την κατάσταση μας."

" Εγώ φταίω που ζήλεψες εσύ;"

" Δεν ζήλεψα", τον διέκοψα θιγμένη.

" Δηλαδή αν ζήλευες τι παραπάνω θα έκανες; Ήδη γκρέμισες το μισό γραφείο."

" Γιατί νόμιζα ότι ήρθες να βγάλεις τα μάτια σου εδώ. Αλλά εσύ είχες άλλο σκοπό τον οποίο σύντομα θα μάθω και θα πάρεις πόδι από εδώ μια και καλή." Τον απείλησα και με κοίταξε σοβαρός. Όσο μπορούσα να διακρίνω από το λιγοστό φως δηλαδή. 

Με άφησε απότομα από τα χέρια του και βρέθηκα να φιλάω το πάτωμα με τον πισινό μου. "Αουτς. Άξεστε, δεν έχεις τρόπους", κλαψούρισα και μπουσουλώντας κατέληξα στην άλλη άκρη απέναντι του.

" Ευτυχώς έχεις εσύ και για τους δυο μας."

........

" Διψάω ", παραπονέθηκα ενώ είχα σκάσει από την ζέστη. Ένιωθα τον ιδρώτα να κυλάει στο πρόσωπο μου και το χέρι μου να πονά από την προσπάθεια μου να κάνω αέρα στον εαυτό μου με ένα φύλλο χαρτί. Είχαν περάσει σαράντα λεπτά από τη στιγμή που κλειστήκαμε και ο Αχιλλέας δεν είχε βγάλει άχνα. Έπαιζε με το κινητό του εκνευρίζοντας με περισσότερο με αυτό το μπιμπ μπιμπ που έκανε.

" Μην είσαι τόσο αναίσθητος. Κάνε κάτι!"

" Τι να κάνω ρε Αριάδνη; Να σκάψω μήπως εμφανιστεί κανένα πηγάδι; Έχω μια καραμέλα αν θες."

" Ναι, θέλω. " Δέχτηκα αμέσως ενώ μου έτρεχαν κυριολεκτικά τα σάλια. Κακή ιδέα γιατί η γεύση της δεν ήταν άλλη από κανέλα.

" Έχεις κι άλλες από αυτές τις καραμέλες;"

" Πάνω μου, όχι. Στο συρτάρι μου όμως έχω μια γεμάτη σακούλα."

" Δεν είχα καταλάβει ότι σου αρέσουν τόσο πολύ."

" Γιατί ίσως δεν με έχεις παρατηρήσει και ποτέ ", μου απάντησε με πικρία και έπεσε σιγή ξανά ανάμεσα μας.

"Και στον Στρατή αρέσουν αυτές οι καραμέλες. Τουλάχιστον κάποτε του άρεσαν."

" Γιατί δεν ήταν μαζί σου απόψε;" Με ρώτησε με έναν απόλυτα ήρεμο τόνο κάτι που δεν συνηθίζονταν μεταξύ μας.

" Είχαμε μια διαφωνία και βρισκόμαστε σε διάσταση." Προς έκπληξη μου δεν ειρωνεύτηκε καθόλου. Με άφησε να μιλήσω και με άκουγε τόσο πρόθυμα. Ξεφυσουσε που και που αλλά δεν διέκοπτε. Τον ένιωσα δίπλα μου και το απαλό αγγελικό χάδι του ήταν παρηγορητικό. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν. Τα σκούπιζε ένα ένα με τον αντίχειρα του και για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα σαν μεγάλο παιδί που χρειαζόταν μια αγκαλιά για να κρυφτεί.

" Είσαι τέλεια, Αριάδνη Ιωάννου!" Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και έπιασε τα μάγουλα μου στα δύο του χέρια για να επαναλάβει ξανά κάτι που ήθελα να ακούσω από άλλο στόμα.

" Είσαι ότι πιο τέλειο έχω γνωρίσει." Απαλά χείλη έπεσαν απροειδοποίητα στα δικά μου και το κορμί μου ρίγησε. Ήταν φιλί δευτερολέπτων, ένα πρωτόγνωρο άγγιγμα με γεύση κανέλας. Με κοιτούσε όπως κανένας δεν το είχε κάνει πριν.

Σαν να ήμουν το τέλειο.

Σαν να ήμουν δική του.