My Love From 2018 // HyunHo ✔️

Hastaydım Sadece, O Haftalarda

Minho bünyesinin annesine benzemesini sorun etmiyordu etmesine de... Miyeon.

Onun suçu neydi masum olmak dışında?

Minho öksürürken şarkı söyleyemediği için bara gidip para da kazanamıyor oluşuna çok öfkeliydi. En sinir olduğu şey hasta olmaktı. Onu izleyen birkaç gözün önünde giyimine, sesine ve keyfine dikkat ederdi.

Jisung ile orada tanışmıştı. Hatta Jeongin ve Chan da oradan tanıdığıydı. Seungmo zaten eskiden kalma bir sır gibiydi millete, kimse onu tam olarak tanıyamamıştı Minho dışında.

Jisung da diğerleri kadar keyifliydi. Minho ile tanışmak isteyip durması Minho'yu bir müddet itmiş olsa da şimdilerde onun mesajları ile gerilmiyordu. Hasta olduğunu öğrenen Jisung mesaj atmıştı, Minho da samimi bir şekilde cevaplamış geri uzanmıştı.

Şimdi karşında görmek istediği birçok yürek vardı. Yine de Minho en çok onu merak etti.

Mektubun sahibini.

Öksürürken ciğerini zorluyordu. Bu bir vokal için hoş durum değildi. Aklından çıkmayan mektubu yanından alıp bir daha açtı.

Bu bininci okuyuşuydu. Yazı çok ince bir kalemle dökülmüştü kağıda. Seneye kağıt kalsa bile yazı silinecek gibiydi, Minho bunu çok naif bir veda olarak düşündü, gülümsedi.

Kardeşinin, annesinin acısını silen basit bir mektuptu bu. Oldukça uzun ve içtendi. Minho yazının sahibinin tatlı bir adam olma ihtimalini düşündü bir an. Mesela o uçurum dostu olsaydı bu mektupları yazan?

Minho ne düşündüğünü fark edip mektubun sahibine olan içten saygısından -kalbini takdir etmişti- bu düşünceyi sildi. Mektubun harflerini inceledi, sonra öksürük tekrar tuttuğu için kağıdı kenara koyup tekrar tamamen uzandı.

O hafta onun için zor geçiyordu. Seungmin ona çorba yaptığı için mutlu hissetti bir ara. Yine de hasta olmayı gerçekten hiç sevmiyordu.

Bebeklenmeyi sevmediği için Seungmin'i nazikçe kovmuştu. Uzanmış, tüm gün uyumuştu. Rüyasında evinin bahçesindeydi. Toprağı yer yer, çıldırmış gibi kazıyordu. Sonunda bulduğu mektupta onunla alay ettiğini söyleyen yazar gülüyordu.

Minho gerçekten sevilmeyi kendi düşüncesine göre, kalbine ve zihnine göre zerre kadar hak etmiyordu.

Hyunjin ise ruhsuz bir şekilde açtı perdesini. Fırtına vardı yine. Camı aralayıp içeriye çılgın bir havanın girmesine izin verdi. Ailesi Seul'e taşınalı birkaç yıl olmuştu. Hyunjin evini bırakıp gidemiyordu.

Koca şehirde Minho'yu kaybederse diye korkuyordu.

Rüzgar iliklerine kadar işlerken Hyunjin asıl üşüme nedeninin umudunu yitirmesi olarak kabul etti. Camı kapatıp iç geçirdi. Dağılmış saçlarını eliyle tarayıp arkasına döndü.

Çalışma masasına yaklaştı, sandalyeye oturup kendini ileri çekti. Bir ton mektup kağıdı ve zarf olan dolabı açtı. Dolapta bir de kutu vardı. Kutu Minho'nun elinde gördüğü kutu ile aynı oranlara sahipti. Temiz ve passız olması tek farklarıydı.

Hyunjin kutuyu minik ayıcıklı anahtarın ucundaki minik anahtarla açtı. İçine hüzünle karışık aşkla baktı.

Hyunjin için bu kadar kolaydı umut denilen şey. Tekrar seneyi beklemek onun için zor olabilirdi ama imkansız da sayılmazdı.

Seneye ne yapacağını planlarken başının ağrıdığını daha net anladı. Hızlı hasta oluyor olması sinir bozucuydu. Ona bakan Yongbok bile bazen isyan ediyordu. Uykusu olduğu için alt kata geçmiş, minik bir battaniyeyi üzerine çekmişti.

Hyunjin onu hiç almadığı odasının kapısını kapatıp aşağı indi. Yongbok ağzı açık uyuyordu, Hyunjin onun üstünü sakince tekrar örtüp Kasım ayına, dışarı çıktı.

Minho yandan kapının açılması ile minik kazmayı kenara bırakıp elini korkuyla kalçasında temizlemeye çalıştı.

Harabe eve dalan bir haydut olabileceğini kendisi bile düşünmüştü, komşu ne düşünür diye bir an aklı çıktı. Sonra çıkan kişinin uçurum başındaki sarı saçlı adam olduğunu fark edince iyice panikledi.

Hyunjin karartıya döndü, gece daha yeni aydınlanırken yan evde birini görebilme ihtimali hiç olmamıştı. Bu nedenle Minho'nun evini koruma içgüdüsüyle dönüşü hızlı oldu.

Göz göze gelen ikiliden ikisi de şoka döndü. Hyunjin gözleri kocaman kocaman bakarken Minho tek elini ensesine attı, tek eliyle selam verirken gülümsedi.