Minho ağır depresyona girdiği zaman Jisung ile Seungmin ona destek olmak istediler. Her şeylerini feda edebilecek olan bu iki insanı görmedi Minho'nun mil çekilmiş gözleri.
Jisung derin bir sessizliğe gömülen Seungmin'in aksine Minho için bir şeyler yapması gerektiğini biliyordu.
Ölüm denilen şey gerçekten zordu herkes için. Minho gün geçerken ölüyordu.
Jisung onun evinin yolunu kendine yol yaptığı aylardan birinde Minho'nun ona artık asla güler yüzle bakmayacağını düşündü istemsizce, sokağın ortasında bir anda düşüp ağlamaya başladı.
Minho için zaman bir şekilde zoraki de olsa akıyordu. Kalbi kanasa da lanet olsun ki atıyordu. Ruhu kesik kesikti, bedeninde saklanıyordu.
Minho'nun ne düşündüğünü bir türlü öğrenemedi arkadaşları. Bir süre sonra herkes işine gücüne döndü. Yine de Minho akıllarından çıkmadı.
Minho işe gidiyordu. Barda gülümsüyordu. Para kazanıyordu. Ama artık para onu güvende hissettirmiyordu. Kurtuluş yolu olmaktan çıkmıştı maddiyat.
Üç ay geçmişti. Hyunjin hiç dokunmadan evi terk ettiği günden beri Yongbok ile sadece telefonda görüşüyor, gülüyordu.
Yongbok onun ne kadar kötü olduğunu bildiği halde ona yardım edemiyordu. Kalbi gün geçtikçe kırıklardan arınırken bir o kadar da yavaşlıyordu. Yongbok da Hyunjin'in yıllardır peşindeydi ama asla görülememişti.
Yongbok artık bir bedeni olduğuna inanmıyordu. Kendini gökten bir ruh gibi salınırken buluyordu yollarda. Yine de Hyunjin'in evine hiç gitmiyordu. Gitse bulacağı şeyden ürküyordu.
Yongbok artık ölme riskini bırakıp umutsuzca yaşamak istiyordu.
Hyunjin'in evi onun ölümü olacaktı, Yongbok bunu adı gibi biliyordu. Işte bu yüzden ne eve uğradı, ne de Hyunjin aramadan onu geri aradı.
Hyunjin dokuz ayın sonunda Seul'deki yeni evinde huzursuz olduğu bir günü daha bitiriyorken yeni komşusu yani ona kafayı takan manyak insan kapıyı çaldı diye öfleyip kapıyı araladı.
Changbin alayla girdi içeri.
"Ne yapıyorsun?" diye sordu kendini kendi evi gibi içeri davet ederken.
Hyunjin onun neşesini bozmak istemiyor olsa da bazen, bazı günler rol yapamıyordu. O gün yine o günlerden biriydi. Changbin gülümsedi yalnızca. Kucağını açtı.
Hyunjin manyak olduğuna kanaat getirdiği komşusunun kollarının arasına sorgusuz sualsiz girdi. Changbin onu sardığında ellerini hafif kaldırıp saçlarını okşarken mırıldandı.
"Neyin var bilmiyorum inan ki. Ama geçecek, Hyunjin. Senin kanatların olabiliriz."
"Tek kanat beni düşürür" dedi Hyunjin ağlarken gülerek.
"Seungmin seni sevecek" dedi Changbin, "Çok tatlısın, seni sevmeme imkanı yok."
"Sevgilisi olan da gelip bana havasını atıyor" diye güldü Hyunjin. Daha sıkı sarıldı ama, sustu sonra. Changbin onu sararken gülümsedi hüzünle.
Yeni bir Ekim geldiğinde Minho hazırlanıyordu. Otobüs biletini ayırtmıştı, gönlünü kıran her şeyi geride bırakıp Hyunjin'in kapısını çalacaktı arsız gibi.
Minho gönlünün arsız bir çocuk olduğunu fark edeli neredeyse bir yıl oluyordu. Sadece zaman geçerken kendini aşması mümkün olamamıştı.
Otobüste müzik dinledi sabırsızca. Elini yandaki koltuğun kenarına vurup duruyordu. Gerçekten çok zorlanıyordu.
Hyunjin'i çok özlemişti. Sadece bir şans daha istiyordu.
Bu sefer direkt çınara koştu. Anlatması gereken çok şey birikmişti. Hyunjin'in onu kapsamasına ihtiyacı vardı. Birçok arkadaşı onun için çabalamaya devam ederken Minho sadece bugünü beklemişti.
Bütün gün çınarın altında gergin bir şekilde dolaştı Minho. Çınarın altını aramaya başladı. Ne Hyunjin geldi, ne de 2023 mektubunu bırakmıştı.
Minho gece yüzsüzce gözlerine çökerken Hyunjin'in evine koştu. Nefes nefese çaldı kapıyı. Sonra duvardaki döküntünün örümcek ağı olduğunu fark etti, kenarda da güvercin yuvası vardı.
Minho o an kırıldı. O an yok oldu.
Saksıyı kaldırıp anahtar var mı diye kontrol etti. Anahtar su içinde olsa da oradaydı. Minho kapıyı açıp içeri girdiğinde çıkışını hatırladı.
Annesinin vefatının haberini almıştı. Hyunjin'in ilk mektubunu okuyamamıştı bile. Aceleyle son otobüse koşmuştu. Veda bile edememişti.
Hyunjin onu böyle, bu yıl ya da geçen yıl terk etmişti.
Hakkıydı, Minho yine de içerledi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
My Love From 2018 // HyunHo ✔️
FanfictionAğzımda sakız, cildimde rüzgar vardı. Geçmişten kalan bir çınar, dibinde bir hazine vardı. Senden çok iz yoktu da tek bir mektup vardı. Sakin bir deniz kenarı, yıldızların içinde senden kalıntılar vardı. Sanırım geçmişte yaşayan sana dair tüm hisler...
