My Love From 2018 // HyunHo ✔️

Sırlarım Vardı, Sana Anlattığım

Minho "Bu kadar üzülme" dedi kendisi de üzgünken, "Sonuçta kaç yıl geçti üzerinden."

"Kardeşin" dedi Hyunjin nefes alamazken, "Burada yaşayan çocuk yüzünden mi öldü diyorsun?!!"

Minho kıkırdadı omzunu silkerken, gözleri elmas taşıyordu. Elmaslar bir an olsun, az daha taşıyordu.

Başını iki yana sallayan Minho'nun ifadesini dehşetle izledi Hyunjin. Sonra nedense delirmek istedi o anı kaldıramadığı için.

"Hyunjin" dedi Minho onun gözlerine bakarken, "O gün burada değildi Miyeon. Dışarıdaymış. Kiminle oynadı bilmiyorum, bu evin oğlunu da gördüm mü onu bile hatırlamam da, kardeşim konusunda... zaten bunun önemi de yok."

"Nasıl önemi yok Minho?" diye içlendi Hyunjin.

Minho sonunda gülümsedi, cevapladı.

"Mutlu geçirdi son günlerini. Bünyemizin annemize çekmesi ne onun, ne oyun arkadaşının suçuydu. Kırılma bu kadar Hyunjin, ben sadece anısını iletmek isterdim hep. Bunda seni seçmemin nedenini bilmesem de, rahatladım biraz. Hep o minik çocuğu suçlamıştım. Bakışların var ya, çocuğun çocuk olduğunu anımsattı bana. Miyeon çok hasta iken bile son oyununu hatırlıyordu, eminim. Hyunjin lütfen, sofrayı zehir etmek istemedim!"

Hyunjin kalkıp gitmek istedi o an. Yaparsa mektuplara ulaşamadan kötü kişi olabileceğini düşündü. Hemen kararını verip konuştu.

"Ben burayı 2018'den itibaren hatırlıyorum. Hiç evine gelmedin, ya da denk gelemedik. Evlerimizin anısı kötü imiş meğer. O evde iki çocuk büyüdü diye biliyordum. Biri gerçekten çok."

"Gerçekten çok ne?" diye sordu Minho merakla. Hyunjin gülümsedi.

"Çok yakışıklı bir beyefendi olmuş. Bu bir iltifat değil, yanlış anlama. Sadece gerçekler bunlar Minho. Ve Miyeon, o şimdi nerede Minho?"

Minho iltifatın ardından kardeşinin sorulmasını konu değiştirmek olarak hissetse de Hyunjin özür dilemek istemişti ilk dostundan. Ona güttüğü kin yüzünden, onunla o gün yağmurda ıslanmayı seçmesinden ve birçok geçmişte kalan anı nedeniyle.

"Onu çınarın olduğu yerden aşağı savurdum" dedi Minho, "Sanırım geçen yıllardan birinde. Anca veda edebilmem onun için acı olsa da kalbimin kaldırabilir durumda olması yıllar aldı. Yine de onu denize teslim ettiğime pişmanım. Keşke acı çekse de onu yanımda tutsaydım."

Minho Hyunjin'in ağlamaya başladığını fark etti, nedenini de bir an sonra anladı. Sessizce ağladığını idrak ettiğinde utançla gülüp elini gözlerinin altından geçirdi alelacele.

Hyunjin gülümsedi burnunu çekip.

"Deniz havası almasına müsaade ettiğin için teşekkür ederiz Minho" dedi, "Kim istemez ki deniz havasını?"

Minho da güldü sonunda, çorbasını bilerek biraz fazla şevkle kaşıkladı. Kalkıp yeni yemek için tezgaha çevirdi bedenini.

Hyunjin onun elini uzatması ile kendi yarım tabağını uzattı hemen. Minho dolapları açıp tabak buldu, yemeği doldurdu kirlileri lavaboya bırakırken. Döndü, döndüğünde modu düzelmişti.

Ikisi birbirine bakıp anlaması zor görünen bir şeye gülerek yemeklerini yediler. Minho özür dilemek istedi ama bunu yuttu. Hyunjin ise Miyeon ile huzursuz bir monolog içinde olsa da gülüyordu.

Gecenin bir saati olmuştu, Minho Hyunjin'in yarın işi olduğunu tahmin ediyordu. İşi ne bilmese de onun daha rahat olmasını umut ediyordu.

Mektubu anımsadı, bu mektupların sahibi kimse onun gönlüne gerçekten tohum ekmiş olmalıydı. Minho umutlu hissediyordu!

Hyunjin Minho yatağına oturduğunda tekli koltuğa yerleşmişti. Saat on iki olmak üzereydi, çok yorgun olsa da bu sefer uyumayacaktı. Ama Minho uzandı, küçüldü yerinde. Hyunjin onu izliyordu biliyordu, bu biraz utanç verici olsa da misafir erken uyumalıydı ki ev sahibi rahat etsin.

"Uyuyacak mısın?" diye sordu Hyunjin tatlı bir tonla.

"Hm hm" dedi Minho yastıkla kaynaşmış şekilde, gülümsedi.

Hyunjin onu sarıp sarmalamak istedi. Kalbi patlıyordu onun aşkından. Yongbok bunu bilse ne düşünürdü acaba?

Anlatmamıştı hiç, ama bu sefer kendini anlatmaya hazır hissediyordu.

Bu sevgiyi ya haykırmalıydı, ya yazmalıydı.

Hiçbir şey demeden ışığı kapattı Hyunjin, sessiz adımlarla merdivenleri adımladı. Minho sonunda gözlerini açtı, oturmadı da. Sadece yattığı yerden Hyunjin'in nasıl bu kadar içten olabileceğini düşündü, hayret etti.

Minho Hyunjin ile olmayı çok seviyordu. Onu her anda istiyor, ona komik şeyler anlatıp gülüşünü izlemeyi umut ediyor, üzüldüğünde sarılan olmayı düşlüyordu.

Hyunjin kapısını kilitledi, yatağına kendini zor attı. Bu gece Miyeon onu ziyaret eder diye düşündü, zihninin en güzel anılarında gizli olan ama öfkeli olduğu o dostu.

Kalbinin artık paramparça olduğunu düşündü Minho'nun yalnız kalışını da işin içine kattığında.

Bütün gece ağlardı da, bir süre sonra sırılsıklam ağlarken uykuya yenik düştü.